eski sevgili

geçenlerde 1 sene sonra kendisinden haber aldım bir ailenin dağılmasına sebep olmuş . 40 küsür yaşında çocuklu bir adam ve bizimkisi.. bazı şeyleri ucuz atlattığımı düşünüyorum.

biri aldattı hala yazar arada,
evli çocuklu hala yazıyor. insanların üzerinde anlam veremedikleri etkiler bırakıyorum sanırım.

15yıl sonra hiç bşey olmamış gibi yazandır..

anlaşamazsınız ayrılırsınız. aradan yıllar geçer. hayatını düzene sokmuşsun. hatta yeni bir ilişki kurmuşsun. ve bir gece telefonuna yabancı bir numaradan gelen mesajla kendini hatırlatan kişi.

birkaç hafta önce sözde halimi hatrımı sorup istediği cevapları alamayınca şimdi de beni engellemiş kişidir.

bu entryi aldatan eski sevgilimin, yeni sevgilisiyle bir düğün töreninden, çiçeği kaptım pozuna bakarak yazıyorum.

öncelikle eski sevgiliyi kendi mizacımla tanımlamam gerekiyor. bence eski sevgili bir erkeği büyüten, ilişki kariyerinde basamak basamak yükselten merdiven olmaktan öteye gidemez. sonuçta ''eski'' dir mazinin bir ürünü olmanın ötesinde bir vasfı yoktur hayatınızda.

şimdi dönüp fotoğrafa bakıyorum da gerçekten ne fedakarlıklar yapmışım, kendimden ne çok ödün vermişim. uzun süre aşk sandığım toxic bir ilişkinin peşinde dolanmış durmuşum. aradaki kırgınlık süreçlerinde ne çok alttan almışım, kendimi olmayacak bir ilişkinin peşinde perişan etmişim.

insan neden böyle davranıyor kendine? gerçekten anlam veremiyorum. cinselliğin sarhoşluğu desen değil, beraber vakit geçirmenin keyfi desen değil. bilinçaltımda nasıl bir yer edinmiş ki bu kadar pervasız dışa vurumlar yapabilmişim.

şimdiki sevgilisinin benden pek bir farkı yok. aynı sosyallik, aynı siyasi görüş, aynı tip... onun bir erkekte sevdiği her şey var yine. e peki hala bu ilişkinin sonucu da aynı mı olur diye düşünmekten kendimi alamamam benim acziyetim mi yoksa olağan bir düşünce hali mi ? böyle bir ilişki evresi mevcutta benim mi haberim yok, yoksa.

içimde gün geçtikçe büyüyen aldatılmışlığın alınmayan intikamıyla birlikte, nefret ettiğim bir adama dönüşmemi izliyorum gün be gün. her ne kadar mantıklı yanımı duygusal yanımı teskin etmeye çalışsa da daha ne kadar sakin kalabilirim bilmiyorum. ama bildiğim çok hakiki bir şey var; bu dünyada din, dil, ırk farketmeksizin değişmeyen bir kural:
'' herkes yaşattığını yaşar''.

"eski" unvanını almış kişidir. eski demek, geçmiş, bitmiş bu yerde olmayı hak eden kişidir.
hak ettiği yerde kalmalıdır.
geçmiş ana ya da geleceğe sürülürse ayağa dolaşır, gereği yok.
ayrıcaa
yeni eskiyi aratır, sözüne katılmıyorum.
kısmet açıyorlar eski sevgililer.

benimkilerden biri azmak nehri kenarında dün rakılamış, gökyüzüne bardak sallıyordu, bu gülümseme gerçek mi? saçlarını boyatmışsın? inşallaa gerçektir. baktım bunda ikiyagi olayları varmış. esmiş kafaya bi süredir kendini japon sanıp mutlu bir hayatın sırlarını keşfe çıkmış. ne diyebilirsin şimdi şuna, afferim. birlikteyken çok dalga geçerdik böyle şeylere. ilginç.

hemen yanındaki fotoğrafta ise geçen hafta instagramda çok oy almış, mutlu etmiştir bu seni sısıs bir foto paylaşımı yapıp uzaklara bakan hüzünlü kadın edebiyatı yapmışsın. şöyle yazmış alta ‘artık sadece kendimi dinliyorum’

bu nasıl tutarsızlık ya. üç gün sonra nehir kenarında popo sallatıyor insana. hayat çok acayip.

püre ettik hatunu, belki de hep öyleydi. ne acımasız adamım ya. neden böyleyim tanrımm nedenn?

ne zaman vazgeçip beni silip engelleyecek acaba, kimbilir.

aynı anda üç dört semtte birden olabilen, evden çıktık diyip 30 saniye sonra evdeyiz çıkıyoruz diyen, nerede nasıl ne şekilde yaşadığından emin olamadığım garip biriydi rahmetli sonuncusu.

benden daha yalancı insandan korkarım abi. saygıyla çekildim geriye. mafya falan çıkar, bacağa sıkar. çekilmez o arka sokaklar ortamları. böylelerinden uzak duracaksın. he bacım haklısın diyeceksin.

hiçbir sevgilim beni sevmedi. bir kaçı belki denedi. lakin beceremediler. kalanlar da aldattı. yalan söyledi yahut kandırdı. yapmasalardı daha iyiydi, lakin öyle oldu. eskiden "kimse yaşadığını yaşatmadan ölmesin." derdim. artık onu bile demiyorum. ben baya yaralanmışım be sözlük.

26 yaşındayım. şu yaşıma değin, hayattan tek beklentim, doyasıya sevdiğim birinin beni sevmesiydi. sevgiyi iliklerimde hissetmekti.

olmadı. artık bu durum hiç de umurumda değil. bazı şeylere olan inancımı kaybettim. artık daha özgürüm. emeği geçen herkese teşekkürü bir borç bilirim.

ona yüklediğin anlama göre hayatında olmasa bile, hayatındaki konumu değişen insandır.

gönlüme göre eskimeyendir.

mantık ne derse desin.

tam sevgili miydik, bilmiyorum. lakin geçenlerde konuştuk. değişmemiş. nefret ettiğimi sanıyordum ondan, etmiyormuşum da. bu hissi hiç sevmedim. çünkü, sevgili abilerim ablalarım, gece boyu ağladığım zamanlar geldi aklıma. ben onun için çabalarken onun gururlu ve mağrur bir tavırla marcus gibi önümde dikildiği zamanları hatırladım. telefonun ucunda laubali bir tavır takınıp, "geçer geçer, merak etme beni unutursun." derken, hıçkırıktan ve ağlamaktan konuşamadığım zamanlar geldi aklıma.

ve evet, hala nefret etmemişim.

bir miktar hayal kırıklığına uğradığımı söyleyebilirim sanırım. bir sevgilisi var. ve geçen bir buçuk yıl onu hiç değiştirmemiş. sevgiyi hala inanması gereken bir şey sanıyor. hala gururlu. hala dinlemiyor. ve, onu ne kadar sevdiğimi hala anlamamış.

bunun böyle olmasını istediğim için değil, tarihe bir not düşmek için buraya yazıyorum. mutlu olsun, hatta ben mutsuz olayım da, o mutlu olsun. ama işte, o çocuktan da ayrılır. ve bir gün, bence o gün takvimlerde bulamayacağınız kadar ileri bir tarih olacak, arkasına yaslanıp hayatını gözden geçirdiğinde, aklına ben geleceğim.

umarım gelmem. çünkü ben de üzülürüm.(neden gülmüşüm ki?)

hayaaaaat, sevgili yazarlar, yarının ne çıkaracağını bilmediğimiz, perdesinin arkası sürprizlerle dolu bir sahne.

allah yolunu bahtini acik etsindir. umarım benden sonra hayatına girmiş ya da girecek olan insanla da sudan sebeplerden ilişki bitirmez ise belki mutlu falan olurlar.

kalp parçalamak suretiyle, insanı şizofreniye sürükleyen depremin konu mankenidir.

ama yine de onun gibi biri, senin boktan hikayenin bir parçası olmuştur, hayattaki en gerçek zaferi budur belki de.

birine bir kere eski sevgilim dedin mi bir daha dönüp bakmayacaksın.

adı eski, sevgisi yepisyeni

bir yara izi. bir kesik. seni kırıp üzmüşse öylece kalakalıyor zihninde. şu an karşına gelse sanki o gün üzmüş üstünden yıllar geçmemiş gibi sızlayabiliyor. tuhaf.

adı artık eski olan ne varsa ne sizi ne de sevginizi hakediyordur. çok acil durumlar dışında iletişim dahi kurulmaması gerektiğini düşünüyorum.

eski sevgilim yok ama eskimeyen bir sevdim var 4 yıldır beni sevmesede