fahrenheit 451

mutluluğunu maske gibi takıyordu, o kız da maskeyi kapıp çimenlikte koşarak gitmişti ve onun kapısını çalıp maskeyi geri istemenin yolu yoktu

eylemlerinin sonuçları insanı yakaladığında artık çok geçtir, değil mi montag?'

‘klasikler on beş dakikalık radyo programlarına uyacak şekilde kısaltılıyor. sonra iki dakikada okunacak bir kitap eleştirisi olarak tekrar kısaltılıyor. sonunda da bir sözlükte on oniki satır alıntı yapılıyordu’

bir kitaba ilk kez böyle bir tanımlama yapacak olmamdan dolayı üzüntü duysam da ve kitaplara bu tarz benzetmeler yapmayı hoş karşılamasam da fahrenheit 451 bana göre over-rated bir kitap. kitaba kesinlikle kötü denemez, lakin gerek kitap üzerinde yaratılan beklentiyle, gerek verilen ödüllerle, gerekse de distopya türündeki en önemli eserlerden biri yakıştırması yapılmasıyla, kitabı okumadan önce kitabın bir başucu kitabı olduğunu düşünmek zorunda kaldım. kitap sonunda ise ¨bu muydu?¨ tepkisini vermekten kendimi alıkoyamadim. konu itibariyle mükemmel bir kitap ve çok önemli bir toplumsal probleme/tehlikeye dikkat çekiyor. lakin olayın anlatımı, gereksiz uzatılan cümleler, anlamsız ifadeler ve hele ki kitabın sonu, tatmin etmiyor. aynı zamanda çoğu yerde, bilim kurgu olarak kabul edilebilecek bir kitap olsa da, mantık hataları insanın canını sıkıyor. bu kitabın ¨1984¨ ya da ¨cesur yeni dünya¨ ya da ¨otomatik portakal¨ seviyesine asla çıkamayacağı kanaatindeyim. yine de beklentiden soyut bir şekilde okunursa -tabii bu mümkünse- hoş zaman geçirilebilecek ve üzerine bolca düşünülecek bir eser.

"mutlu olmak için ihtiyacımız olan her şeye sahibiz, fakat mutlu değiliz. kayıp olan bir şeyler var. çevreme bakındım. gördüğüm tek şey, yıllardan beri yaktığım kitaplardan kalan artıklar. bu bakımdan kitapların yardımcı olabileceklerini düşündüm."