fazla arkadaşı olmayan insan

benimdir. ne kazık yedim ne kazık attım.( böyle ortadogu dramı da yok arkadaş)
edinemiyorum. başaramiyorum.
canım istemediginde görüsmuyorum,nasıl olduğunu merak etmiyorsam sormuyorum,derdini anlatana kadar sormuyorum.
her zaman yanımda olsun istemiyorum,nitekim istemedigimde onun da yanında olmuyorum.
öyle canimli cicimli muhabbetim de yok. aşırı dürüst itici tavrim pek çekici de değil. görüşmeyince alınmıyor kızmıyorum.dolayisiyla kaybedemiyor da beni karşımdaki. istediği zaman selam dese devam eder muhabbetim.
telefonla aramak,konuşmak da içimden gelmiyor. mesaj her türlü işimi görüyor.
işin aslı bir arkadaşlık için yapılması gerekli olan şeyleri yapmıyorum. arkadaşımın olmamasını doğal karşılıyor bunun için ağlamıyorum.
sosyal ilişkiler biraz fedakarlık barindiriyor. ben ailem dışında pek fedakarca davranan biri değilim.icimden gelmiyor.kendimi istemediğim bir şeyi yaparken görmeyi kendime ihanet sayıyorum.bu tavır da beni yalnizlastiriyor. şikayetçi değilim.
ama yarın birgün ölsem cenazemde anneme babama üzülme diyecek kimsem yok,düğünümde halayimi üç kişi çekecek. doğum günlerimi de zaten kimse bilmiyor,hatirlamiyor.burası da bu işin cefasi.
yapcak bişi yok bu karakter arkadaş olunasi değil.

yapmacık samimiyeti sevmeyen insan demek. ve yaş aldıkça arkadaş sayısının giderek azalması .

hiç yok. kimse kazık atmadı, ayağımı kaydırmaya, gözümü oymaya çalışmadı. hep böyleydi. aramızda uçurumlar var, uyuşamıyorum genel olarak insanlarla. bulunduğum ortamlarda herkes tanır beni, ismen bilirler. ben tanımam kimseyi. duvarlar örerim hep aramıza. çünkü tahammül etmekte zorlanıyorum. zihniyetler, dünyaya bakışlar, yaşam biçimleri filan uymuyor birbirine. kendime yetiyorum. zaten zamanım okuyarak, düşünerek, yazarak filan geçer. her zaman için uğraşacak bir meselem vardır. bunlar beni meşgul eder. ortalama bir erkekle paylaşacak pek bir şeyim yoktur. ortak noktamız yoktur. büyük çoğunluğunu da kaba ve görgüsüz bulurum zaten. dolayısıyla iç sesimle mutluyum ben. sohbetimi de seviyorum. dışa aktarmam gerektiğinde bu sesi ailem var. ne mutlu ki ailem var. beni hesapsız kitapsız sevdiklerini biliyorum. ben de onları böyle seviyorum. her şeyden ve herkesten çok. başka kimseye ihtiyacım yok, hiç olmadı.

tam beni anlatan bir başlık. neredeyse hiç arkadaşım yok. bir kahve içmeye gidelim diyebilecek birinin olmaması tuhaf geliyor kulağa ama seçmiş olduğum bu yalnızlıktan memnunum. zira ne kimsenin kıytırık aşk hikayeleri ne de alışveriş turlarını dinleyerek vaktimi harcamıyorum.

en yakın 2 arkadaşım evlenerek. yurtdışına yerleşti. çok yanlız hissediyorum. derdimi anlatacak, sevincimi paylaşacak kimse kalmadı ortalarda.

hiç arkadaşı olmayan bu başlığa bir şeyler yazabilir mi?

erkekler ekseriyetle kadın, futbol ve para konuşurlar. boşta zaman olursa yine futbol, kadın ve para konuşurlar.

bu yüzden arkadaşlarımı hep teker teker ektim.

kimi nasıl ne yaptıkları, desteklediği takımların kime yenildiği ve parayı nasıl katlayacakları kendilerinin olsun. böylesini masama bile oturtmam.

ben, sadece dört arkadaş.
birisi zaten evli, diğeri başka şehirde, birisi ile ara sıra buluşuyoruz nadiren, diğeri de sık sık buluştuğumuz ama en son beşimiz bir araya 2-3 ay önce gelmişizdir.

arkadaşı olmayan insanlar varken bir de miktarıyla mı kafayı bozdunuz gerçekten. buna da şükür diyin.
(bkz: ona buna şükreden türkiye vatandaşı)

geçimsizdir, kibirlidir, üsten bakandır, beğenmeyendir, ukaladır

bu benimdir. geçimsiz olduğumu düşünmüyorum. kibir, üsten bakan ukala asla benimle anılmaz.
sadece insanların gerçek yüzünü gördüm.
şu an parmakla sayılacak kadar arkadaşım var ama eminim ki her ne olursa olsun daima yanımda olurlar. fazlasına gerek yok.

buyrun? çoğu insan benimle arkadaş olmak ister, vakit geçirmek ister, bense bir meyhanede tek başıma içerim ya da eve gelir uyurum.

kafası rahat insandır. arkadaşı çok olan insan sürekli kendisine soru sorulur kimse kendini yormaz ve her şeyi sen biliyormuşsun gibi davranılır. online eğitim döneminde öğrenci işleri gibiydim ama ben 7/24 çalışıyordum. okul bitince hepsi gitti zaten.

benim ya. tek tük arkadaşım kaldı. en yakını bile 300 km ötemde. bu yaştan sonra arkadaş edinmek zor ve gereksiz geliyo. hayatımda arkadaşa ayıracak vaktim yok. ev, iş, koca üçlüsüyle vakit geçiriyorum. bir de bebek eklenirse tamamım. sahte merhabalara, beklenti içinde karşılıklı yapılmış eylemlere daha fazla katlanamayacağım, o yüzden arkadaş markadaş yok. eksikliğini de hissetmiyorum.

nerede çokluk orada .......luk.

fazla arkadasın iyi bir şey olduguna sizi kim ,nasıl inandırdı hakıkaten?
göz ucuma geçimsizdir kibirlidir ilişti sayfalara göz gezdirirken. bunlar önyargılı yaklaşımlar. fazla arkadasım yok ama cok sağlam arkadaşlarım var. iyi bir arkadaş cevher gibidir. bulması zor, taklidi çokturdur.

hem yaşınız ilerledikçe başkalarının aptallıklarını, hasetlıklerını ve kotuluklerıni görmemezlikten gelemıyorsunuz, kişiliğiniz oturdukça değer yargılarınız değişiyor bir kere. bir de bu açıdan bakmayı deneyın. hem atalar yanılmış olamaz “nerede çokluk, orada b..luk”

az ama öz olsun gözüyle bakan insanlardır.

aaa ben .azı karar fazlası zarar.

her geçen yıl birer birer masadan eksiliyor dostlar.

geçimsiz değilim bana bir gelene bir giderim
kibirli olduğumu düşünmüyorum zira tanımadan bilmeden söylenmiş düşüncesizce bir ithamdır.
üstten değil doğru genişlikte bakıyorum bakmayı bilmiyorsunuz bakınca herşeyi gördüğünüzü sanıyorsunuz önemli olan bakmak değil görmektir.
beğenmiyorum insanı beğenmiyorum 1 aylık sevgileri beğenmiyorum 1ay kadar bir birliktelikten sonra evlenmeyi beğenmiyorum evlendikten sonra eşimin beni aslında hiç sevmemiş olmasını beğenmiyorum eşimin beni yıllarca alt komşumuz la aldatmasını beğenmiyorum beğenmemek buysa bunu hiçte begenmiyicem sanırım.begendigim şeylerden biri sadece seni seviyorum demesidir o sıcaklığı hissetmeyi beğeniyorum gerçek olmayan hiçbir şey beğenilmeyi hak etmez. ukalalık ve yalnızlık arasındaki bağı bile kuramadım.

aslında asosyaldir.
dikkat edin, dost demiyor arkadaş diyor.
sınıf arkadaşı, iş arkadaşı, apartman arkadaşı vb.
arkadaş az olmaz.
dost az olur.
arkadaşı az olan, ya izole yaşıyordur, ya geçimsizdir.
sosyal becerisi yetersizdir.