fiske vurmadan çocuk büyütmek

olması gereken budur. eğer çocuğunuza vurma ihtiyacı hissediyorsanız durup bir düşünün ve bu davranıştan vazgeçin. hem sizin hem de çocuğunuzun iyiliği için.

mümkündür efenim.

olmasi gereken budur. cocugu doverek, kizarak hizaya getirmek yerine dogruyu yanlisi anlatmak gerekir. senin aklin var mi? o cocuk senden cikti akli var. e niye gucunu kullaniyon aklini kullan.

dayak cennetten çıkmadır derler. şimdi dayak var dayak var. anadolu'da bir söz vardır ''anaç tavuğun bastığı civciv ölmez'' diye. orantılı bir merhamet şaplağı iyidir. kalkıp da el kadar bebeye tekme tokat yumruk girilmez tabi. buna benzer bir meselede gülse birsel'in emolar hakkında yazdığı bir yazı vardı, çok hoşuma gitmişti. kısa ve özü her meselede olduğu gibi burada da denge önemlidir. fazla merhamet de iyi değildir fazla şiddet de.

siz dövmeseniz bile hayat onu dövecek zaten büyüdüğünde. hemde daha fazla.

‘ya şimdi yobaz gibi görünmek istemiyorum ama çocukların bazen gücün kimde olduğunu bilmeleri gerekiyor. çocukken ben de şiddet gördüm ama hep adaletli dövdüler beni . ahahah babamın cüzdanından para çaldığımda dövdü mesela, dışarda ailemi rezil edecek birşey yaptığımda dövdüler mesela.’ kusura bakma ama yobazlıktan bir ileri bu dediğin. koca koca insanların küçücük çocuklara vurması ‘güç göstergesi değildir’ sen bugün o çocuğa gücünü göstermek için vurursun, yarın o çocuk kendi çocuğuna, eşine, kız arkadaşına, kendinden güçsüz olana ‘gücün kimde olduğunu’ göstermek için şiddet uygular. ya bunun adaletli dövdüler diye bir savunması olur mu ? iyi misiniz abi siz. adam karısını dövüyor neymiş kendisinden habersiz dışarı çıkmış, buna da kendince adalet diyor. şiddetin hiçbir türlü bahanesi olmaz, şuraya yazdıklarınız zaten doğruysa siz çocuk yapmayın. hayvan mı eğitiyorsunuz ? ödül maması falan verin o zaman. benim ailem bana bırakın fiske vurmayı elini kaldırmadı, evde şiddet hiç olmadı. öyle büyük tartışmalar hiç olmadı,babam, annem benim hep arkadaşımdı, hep bana ılımlı davrandılar. paramı doğru harcamazsam okulda aç kalacağımı göstermek için beni harçlıksız bırakmadı, güzelce anlattı, oyuncaklarımı kırdığımda ‘biz sana yine alırız ama sen yine de kırma ya onlar da olmasaydı’ dediler, kitap okumazsam bilgisiz kalacağımı, sağlıklı cümle kuramayacağımı, dişlerimi fırçalamazsam yaşlanınca çok zorluk çekeceğimi, kin tutmanın,nefret etmenin kötü birşey olduğunu gösterdiler. alkol içme, eve geç gelme demediler serbest de bırakmadılar, herşeyi usul usul güzelce anlattılar, anlamayıp alkol aldığımda baş ucumda ‘bana kahve içirdiler’, yada eve geç geldiğimde kızıp bağırmak yerine beni anladılar, araba sürmeye çalışıp kaza yaptığımda beni hastaneden toplarken kızıp bağırmak yerine korkudan ağladıklarına şahit oldum, mesleğimi, arkadaşlarımı seçerken ısrarcı olmadılar, ve ondandır ki bugün ailem benim herşeyim. çocukken de babamla oyun oynardım, dertleşirdim şimdi de öyleyim, allah yokluklarını göstermesin. şiddetin her türlüsü kötüdür ve unutmayın şiddetle başlayan hazlar, şiddetle son bulur.

canım anam ve babama sonsuz teşekkürlerimle, bizi dövmediler,bize bağırmadılar babam öfke sorunu yaşayan biri olmasına rağmen bu öfkesini ne bizim ne annemizin üzerinde asla atmazdi. şiddetin olmadığı bir evde büyümenin hazzını büyüyünce alıyormuş insan. simdi ne abim ne ben kavga etmeyi de bilmiyoruz birilerine bağırmayı da her sorunu sakince konuşarak hallediyoruz, buyuk meselelerde bu sakinliğimiz bizi birer kudurtma makinesine çeviriyor karsimizdaki insan bizim sakinliğimiz yuzunden baya bozuluyor ama olsun. her sorunun çözümü sakinlikten geçer.

çocuğa fiske vurulur mu hiç kıyamam ben ya bir gözyaşına yazık yapmayın .
iyi bişey yaptığınızı mi saniyosunuz o büyüdüğünde nasıl kindar vicdansız bir çocuk olur .
çocuklar da gücünüzü vurarak kırarak değil ailenizi koruyarak daha iyi şeylerle gösterin.vurmayla kirmayla kimse dize gelmez aksine koca bir dağ orersiniz o çocukla aranıza ve sonuçları çok daha fazlasıyla döner sizlere yapmayın küçücük bedenlere kıymayın yazıktır daha kendini savunamazlar bile minicik elleri bedenleri yapmayın.
her çocuk enerjiktir bağırıp çağırıp oyun oynar ordan oraya zıplar enerjileri boldur allah eksikliklerini vermesin bize düşen görev burda bolca sabır vurmadan kırmadan hizalarina inerek davranmak konuşmak eğlenceye dönüştürmek olayları .

müthiş büyük başarıdır. umarim hayatta o da ailesine basirilarla gelir ama zorluklar ile mücadele etmeyide bilmelidir.

en güzelini yapmaktır. zira dayak çocuğu uslandırmaz aksine daha çok hırçınlaştırır ve hayata karşı geçmişte yaşadığı şeyler için de hep öfkeyle bakar. bir insanın küçükken ruh hali iyi oldu mu hayatı da hep iyi olarak gider.

ne demişler? sağlam kafa sağlam vücutta bulunur ama o sağlam kafanın temeli çocukken atılır, sonradan değil.

annem ve babamın işidir; bir-iki tokatları olmuştur/olmamıştır.

çocuğu dövmeyi savunanlar gördüm başlıkta arkadaşlar bir çocuğu yaptığı hareketin sonucunda döverseniz o çocuk bu hareketin yanlış olduğunu öğrenmez korkuyu öğrenir. korkmadığı bir yerde yine aynı davranışı yapar çocukta ne özgüven bırakırsınız ne öz saygı. çocuğa her istediğini vermek eşittir dövmemek olmuyor bu arada. disiplin dayakla olmaz. artı olarak koskoca psikoloji bilimine zırva demek de nasıl bir kafa onu da anlamadım.

ben bir kaç kere dayak yemişimdir en fazla
dövülmeden büyütülebiliyor çocuk

çocukların her istediğini yapmadan, onlara şiddet için elinizi uzatmadan önce konuşmayı denediniz mi acaba? onları salak yerine koyarak değil ama, karşınızda büyük adam varmış gibi konuşmayı. zor olan asıl bu, bir ebeveyn olarak yapmanız gereken şey de bu.

olması gerekendir.

olması gereken.vurarar,kırarak kimseye birşey ogretilmez.

ben babamdan dayak yemedim. bana sadece bir defa tokat atmıştı onu da refleks olarak canı yandığı için kendini tutamayıp atmıştı.

normalde babalar döver anneler korur ya bizde durum tam tersi oldu. ben çocukken dayak yedim. bu benim gelişimimi olumlu etkilemedi. ben düşük not alınca dayak yedim. bu bir çocuğu dövmek için sebep mi bence sebep olamaz zaten de bu hiç sebep olamaz.

sonuç olarak çocuğum yok ama olsaydı ben onu dövmezdim hele de düşük not aldığı için.

kıyamam.
elini kaldıranın da elini kırarım.

olması gerekendir ve ciddi bir zeka, sabır ve sevgi gerektirir. bunlardan birisi bile olmasa işler aksi yöne evrilir.

şiddet, iki lafı bir araya getirmeyi beceremeyenlerin ve kendilerinden başka herkesin yanlış yaptığını, yanlış düşündüğünü zannedenlerin aracıdır.

kelime dağarcığı yetmeyenlerin, çocuğun olayı kendi kendine anlamasını beklemekten başka şansı kalmaz.
oysa her çocuk öğrenmeye tahmin ettiğinizden daha da açıktır.
bu davranıştan da bir ders çıkartır ve şiddeti bu kez kendi söylediklerini anlamayanlara uygular.

benim babalığımı düşünemiyorum ya. gözümde canlanıyor arkadaş. çocukları da çok severim ama ne biliyim nasıl duygu inşallah ilerde yaşayarak öğrenirim diye umut ediyorum.

neyse benim babalığımı boş verelim ve konuya gireyim. asıl mesele anlayış ve sabırda yatıyor. bu ikisine sahipsen ve çocuğunda var ise çok rahatlıkla fiske vurmadan bu işin altından kalkabilirsin diye düşünüyorum.