günlük tutmak

denizcilige basladigim zaman kesinlikle yapacagim eylem. bir denizcinin gozunden dunya nasil gorunuyor hep merak etmisimdir. uygulamali gozlemleme sansi yakalayabilecegim icin mutluyum.

en azindan bazi hislerimin tarihe karismasini onlerim.

arkadaş gün günü tutmuyor ki ben günlük tutayım. ne gecem belli ne de gündüzüm belli, tuhaf bir hayatım var.

okunur korkusuyla yapılamayandır.

her gün yazınca değil de, kıymetli olduğuna inandığım ve hafızamdan silinmesini istemediğim anları ya da kötü hissettiğim anları yazmak için kullandığım bir defter var, içi iyi kötü bir sürü güzel anıyla ve hisle dolu. arada okur, duygulanırım. yazmak rahatlatıyor, tavsiye edilir.

asla yapamadığım şey.
ayda bir kere yazarsam kendimi şanslı hissediyorum. aslında aklım hep onda ama derler ya elim gitmiyor diye tam olarak o.
yazmak istediğim çok şey oluyor çünkü o an hissettiğim şeyleri hatırlamak istiyorum yazmazsam hatırlayamam hislerin öyle bir özelliği var özellikle üzüntünün.
ama ellerim bana ihanet ediyor ve yazmıyor. 3 senedir bir tane defteri bitirmeye çalışıyorum, yakında bitecek ve sadece kötü şeyler yazıldı içine.

pandemi süreci başladığında ilk günler tarihe tanıklık ediyorum diye on gün kadar hergün yazdım. sonra baktım ki hergün bir öncekine benzemeye başladı, bıraktım.

98'den beri tutuyorum.. müthiş bişey.. o kadar anı biriktirmişim ki okuyunca hatırlıyorm..

aile evinde yapılması neredeyse imkansız olan eylem.

serra noyan ile büyümüş olan neslin küçükken aşırı imrendiği eylemdir. sonuç, güzelinden bir günlük edinilir ve hevesle bir şeyler karalanır fakat gel gör ki senin hayatının serra'nın toz pembe hayatı gibi olmadığı fark edildiğinde, günlüğe uçan tekme atılarak serra'dan tiksinme evresine hızlı bir geçiş yapılır.

ergenlik döneminde yaptığım edindiğim güzel bir hobi. ama yazdıklarımın okunduğunu ve zaaflarımla dalga geçildiği için bıraktığım bir hobidir kendisi.

ilkokulda hocam mutlaka günlük tutun dedi. tamam dedim bi hevesle tutarım bugünden itibaren. başladım işte gün boyunca yaptıklarımı uyumadan önce yazmaya. her gece yazıyordum ilk 15 gün gayet keyifli gidiyordu. bi gün bir şey oldu ve her günüm aynı geçmeye başladı. o günü yazdım deftere sonra diğer bütün boş sayfalara artık sadece " " yani den den işareti koyuyordum. hoca dönem sonu getirin günlükleri özelinizi okumadan not vericem dedi. aldı bi kaç sayfayı geçtikten sonra den den'li kısımlara geldi. bi deftere bakıyor bi bana bakıyor. um niye böyle yaptın oğlum dedi. hocam dedim her günüm aynı geçiyor bende çareyi bunda buldum dedim. aferin senden adam olur dedi tebrik etti. böyle bir anı.

bazı insanların günlük tutma eyleminin her gün yapılmak zorunda olduğunu düşündüğü, aslında canınıza isteyince yazabileceğiniz yazı türü. arkadaşlar her gün günlük yazabilecek kadar renkli bir hayatınız mı var gerçekten. ben her günümü bir cümle ile not ettiğim ayrı bir defter tutuyorum bazen günlerim o kadar boş geçiyor ki yazacak bir cümle bile bulamıyorum, yapmayın. insan bazen herkese kızar, bazen sabırsızlanır, umutsuzluğa kapılır; bazen de kimseye söyleyemezsiniz. bazen bakıp bakıp hatırlamak istersiniz; işte böyle şeyleri yazabilirsiniz günlüğünüze. kasmayınız, yazınız; rahatlayınız.

hic yapmadigim sacma olay.

koronayla yapması imkansız bi şey haline gelen temelde düzenli olmayı sağlayan faydalı da sayılabilecek eylem.

ilk 4. sınıfta başlamıştım günlük tutmaya yıllar oldu eskisi kadar çok sık yazmasamda yoğun duygularımda hep elim gider.

dünlük'e dönmemesi gereken hafıza tazeleyici. yol gösterici.
şunu bilir şunu söylerim, üzerinden zaman geçince öfkenin şiddetini, sevincin coşkusunu unutuyorsun.
seni ne ne kadar üzdü, ne ne kadar mutlu etti tam hatırlamıyorsun. yuvarlıyorsun. detaylar hafiften kayboluyor.
bu yüzden üşenilmemeli, günlüğün hakkı verilmelidir.

benim günlük anlayışım tam da böyle değil. bir olay gelişmediyse ne yazıcam ki... 2 günlüğüm var birisi ortaokul diğeri lise zamanlarıma ait. neden yazdığımı bilmeden yazı yazmak gayesiyle başlayıp asla bırakamadığım tutku. hayatımda olan insanları ad soyad , özellikleri gibi açıklamalar yaparak yazmışım. e tabi devamında olaylar silsilesi.... ipek ongun kitabındaki serra karakteriyle özenmiştim. ara sıra açıp okuyup gülerim.
(bkz: ipek ongun) (bkz: bir genç kızın gizli defteri)

hayatınızın şekillenmeye başlayacağı veyahut içinizdeki sıkıntıları dökmek isteyeceğiniz kimsenin bilmediği defter. şahsen çok girişimim oldu ve hepsini de çok severek yaptım. hala bir günlüğüm var çünkü hiç hatırlamadığım bir günde yaşadıklarımı ve duygularımı okumam bana çok garip geliyor. en önemlisiyse zaman geçtikçe oluşan gelişimimi kağıtlara bilinçsize aktardığım için dönüp tekrardan baktığımda normalde asla aklımda olmayacak olan bir sürü bilgi görüyorum.

evdekiler açar da okur diye yapamadığım şeydir. ne yazayım günlüğe sabah uyandım elimi yüzümü yıkadım mı yazayım.

küçükken birkaç defa deneme girişiminde bulunup, annemin okuduğunu görünce bıraktığım aktivitedir.