günlük tutmak

''ulan ya birisi okursa '' diye her niyetlendiğimde vazgeçtiğim eylem. kendi tarihine kendince not düşmektir, güzeldir.

hafızayı canlı tutma ve stresle baş etme yöntemi olarak sıklıkla tavsiye edilir.

bir gün mutlaka okunma olasılığı %99.99....

şuan yazmıyorum ama yazmaya başlayınca kendi alfabemle yazicam abi herkes mi olur resmen bana travmaydi küçükken herkes okurdu kuzenim babamın yanında okumuştu.

günlük değil ama defter tutarım yıllardır.
çok sık yolculuk yaparım. trende, otobüste, uçakta, gemide yazarım.. ne zaman başladım hatırlamıyorum. sevdiğim ya da kendi yazdığım şiirleri ekliyorum oraya. bazen aklımdan geçenleri yazıyorum olduğu gibi. bazen de fikirlerimi. arada kendi yazdığım hikayeleri ekliyorum.
kim neden yazar bilmiyorum.
ben neden yazıyorum?
çünkü yazabiliyorum...
neden yazdığımı bir gün o yazıları okuyanlar anlayacaktır ancak. ondan da emin değilim aslında...

akla sıdıka'yı getirir.

çok yakında başlayacağım bu sayede hem içimdeki negatif enerjiyi, birikmiş öfkeyi deşarj edeceğimi hem de kendimin daha da farkına vararak gelecek hayatımda yazdıklarımı kılavuz olarak kullanmama yarayacağını düşündüğüm eylem.

küçükken, duygu ve düşünce yazmaktan ziyade banu berberoğlu'nun vlog çekişi gibi gerçekleştirdiğim eylemdir.

tekrarlanan günlerim için kağıt israf edemem.

her gün merhaba sevgili günlük diye söze başlanılacaksa hiç tutulmaması gereken günlüktür.

her an birisi için koz olabilecek bir şey bence kimin eline düşeceği belli olmaz gerek yok yani :)

lisede edebiyat öğretmenimiz istemişti 1 yıl filan tuttum ama bıraktım.

sözlükte yazarak bir nevi bu güdümü karşılamaktayım.

mutluluk, üzüntü ve fikir anıları defteri.

beş sene aralıksız tuttum. sınıf arkadaşlarımın da günlüğü idi, herkes her şeyi bildiği için eline alan okurdu.
hoca olunca saçma sapan insanların arasında mutsuz bir hayat sürerken şu şekilde bıraktım yazmayı:
yazacak güzel bir anı yok, güzel günlerde görüşmek üzere.

üşenenler için:
illa yazılı olması gerekmeyen şey.

ben ses kaydı şeklinde tutmaya başlamıştım ancak devamı gelmedi. tekrar olursa da aynı şekilde yaparım diye düşünüyorum.

çok uzun bir süre sonra dün gece tekrar başladığımdır. zamanında çok güzel defterler almıştım belki lazım olur diye. bir hevesle oturdum yazdım. nasıl olsa benden başka kimse okumaz. karaladığım şeyler her ne kadar aptalca olsa da çok iyi geldi. belki saklarım, belki de yakarım ileride. bunu düşünmek için şimdilik çok erken.

elektronik olursa tavım dediğim, sonra birkaç uygulama ile anlaşamayıp wattpad'de bireysel olarak yaptığım, yazarak iç dökme eylemi. birgün öldüğümde muhtemelen kimse, benim günlüğümden haberdar olamayacak. zira hesabın şifresini de unuttum. bulduğum an tekrar dönmeyi hedefliyorum.

çocukluğum boyunca her akşam günlüğe karalardım bir şeyler. o gün neler yaşamışım,ne hissetmişim, neyi istemişim/ istememişim vs. her şeyden bahsederdim. büyüdükçe eski günlüklerimi okurken hep aynı şeyleri yaşadığımı, aynı şeyleri hissettiğimi, kendimde aynı şeylerden şikayetçi olduğumu ve uzun süre hiç değişmediğimi fark ederek günlük yazmayı bıraktım. bir süre sonra bu durum beni üzmeye başlamıştı zaten bayağı. yazacağım ama dün yazdığım şeyin aynısı, hatta bir hafta, bir ay önce yazdığım şeyin aynısı. hiçbir gelişme göstermişim kendimde. geçen yıl olması lazım, yine eski günlüklerimi okurken kendime sinirlenip attım hepsini çöpe. geriye sadece bir tanesi kaldı. onu da diğerlerini attığım gün bulamamıştım,ondan dolayı kaldı.
bir süredir yine düşünüyorum günlük tutmayı. çünkü bu sefer bir şey aramam, bir şey olmam lazım, iyi hissetmek zorundayım kafasında değilim çocukluğumdaki gibi. neyse o işte.kötüysem tamam, ondan bahsederim. mutluysam ona da tamam. bir konuda net değilsem, ona da tamam. net olmak zorunda değilim. kendimi hiçbir yere ait hissedemezsem yine sorun yok, gelip geçici bir duygu. o kadar fazla kasmama gerek yok hiçbir konuda. sadece günlük tutacağım ve o günümü yazarak anı bırakmış olacağım.
bir de aslında çocukluğumdaki problemleri o günlükleri okuduğumda fark etmiştim. o yüzden her ne kadar o zamanki halimle aynı kaldım kafasına girsem de hiç değilse sorunun ne olduğunu ve nasıl çözebileceğimi bulabildim. sonuç;çözemedim ama neyse işte xd.
sevgisiz günlüğümü güncellemek için doğru düzgün bir defter almam lazım önce. yeni bir sayfayla sevgisiz günlüğüme birazcık sevgi dolu hissettirebilirim. sevinsin gariban. benden çok çekeceği var zaten artık.

istikrarına hayran kaldığım kişilerin düzenli olarak yaptığı eylem. harbi harbi var böyle manyaklar.

benim bu konuda istikrarım ise sıfır. zamanında sırf görüntüsü için aldığım günlüğe denk geldim az önce. koca sayfalar arasında sadece 3 sayfayı doldurabilmişim. o da belirli aralıklarda. ilk sayfa da o zamanlar hoşlandığım birinden bahsetmişim. yeşil gözlerinden girip gülüşünden çıkmış, adının karakter analizini yapmış, hemşehri oluşumuzdan, nasıl tanıştığımızdan bahsetmişim. o kişi hakkında o kadar gereksiz detaylara girmişim ki (o zamanlar o detaylar benim için altın niteliğindeydi). yani kendisi hakkında yazdıklarımı ona okutsam ilk işi en yakın karakola gidip hakkımda suç duyurusunda bulunmak olurdu. günlüğe yazmayı aslında o sırada zirvede bırakıp yazmaya devam etmemeliydim.

ikinci sayfa bir miktar hüzünlendirdi beni. üniversiteye ilk başladığım yıllarda tanıdığım 2 güzel insandan bahsetmişim. doğum günümü ders bitiminde her zaman oturduğumuz kafeterya da kutlamışlardı. o 2 güzel insandan biri utana utana getirmişti pastamı. aldıkları hediyelerden ve o 2 insanın benim için ne kadar önemli oluşundan bahsetmişim. beni hüzünlendiren asıl kısım o 2 güzel insandan birinin artık hayatımda olmayışı. satırları okurken keşke şuan yanımda olsaydı da aramızda geçen onca şeye rağmen ona son kez sarılabilseydim dedim.

günlüklerin amacı budur belki. her ne kadar bahsedilen o güzel anılardaki insanların aksine, güzel anıları hatırlatıp hayatında kalıcı olmalarını sağlamaktır.

son sayfa ise sözlükteki "normal sözlük yazarlarının karalama defteri " başlığından hallice. bunalımda olduğum bir zamanda içimden geçenleri hard bir şekilde dökmüşüm. ağlamışım hatta. kağıdın üstünde gözyaşı izleri vardı * gereksiz detaylara girmediğim için beni o an o hale getiren şey hakkında bilgi edinemedim. günlükte detaylar önemli olabiliyor bazen. aklınızda bulunsun.

hazır günlüğün kapağını açıp, sayfaları karıştırmışken birkaç bir şey karalayım dedim. (anca göt*n tutuşunca yaz zaten whis.) yakın zamanda tanıdığım birinden bahsettim. şuan o kişiye kırgın ve kızgın olsam da yazarak rahatlatmak istedim kendimi. belki de günlüğün bir diğer amacı da budur. seni rahatlatması. ona karşı hissettiğim şuan ki duygularımdan bahsettim. beni hayal kırıklığına uğratmasından. yaptıklarından. ne garip değil mi? bu kişi ona karşı yazdıklarımı hiçbir zaman bilemeyecek ama ben yıllar sonra elime o günlüğü aldığımda onunla ilgili her şeyi dün yazmış gibi hatırlayacağım. belki onu da affedip, sarılmak isteyeceğim. belki hatırlamaya, affetmeye, okumaya fırsatım olmayacak öleceğim. ömrüm yetmeyecek.

sonra günlüğü hiçbir şey olmamış gibi kapağını kapatıp kaldıracağım bir rafa. kim bilir bir daha da ne zaman kavuşacağız günlükle.

sahi noluyor bu sahipsiz günlüklere? benden sonra günlüğü kimin okuyacağı, günlüğü bulup bulmayacakları bile hep bir muamma olarak kalacak. en iyisi iyi bir yere saklamak. devlet sırrı ya* ileri de sahte eserlerin arasında bi müzede sergilensin istemem. (haspamın günlüğü/arşiv malzeme eserler/ eser durumu: iyi, içi ise içler acısı.)

başkasının eline geçmesi halinde utanabilirsiniz.
o nedenle aşk, nefret ve yalanlarınızı günlüğe yazmamanız iyi olur.