hayat

bitecek diye kafayı yediğin en değerli şeydir hayat.

üç günlük macera.

hayat,
kesinlikle başkalarını bulmak ile ilgili değildir,
insanlık varolduğu günden beri hayat, kesinlikle kendini aramak, kendini bulmak ile ilgilidir.

hep başkaları ile derdi olanlar için kısa,kendi ile derdi olan için uzundur. aynı zamanda yaşasak da zaman algısı her kişi için farklı olabilir.

ne demişti cahit zarifoğlu; ennn uzun yoldur insanın içi...

bir nefeslik yolculuk.

"...hayalimden sonra sabah olurdu genelde. ve hâlâ gömülü olduğunu hayal ettiğim yüzümü banyodaki aynaya tuttuğumda aklımda tek bir cümle olurdu:
“hayat. hayat sensin! o kadar. büyütülecek bir şey değil."

kinyas ve kayra - hakan günday

biz geçmiş ve gelecekle ilgili türlü takıntılı düşünceler içinde boğulurken asıl onemsememiz gereken kıymetli şimdiki zamandır aslında hayat denilen şey.

silgi kullanmadan yapılan resimdir.

helalci yusuf'un tanımı üzerindekilerin hepsi boschtur.

tam adı "hayat, haftalık mecmua" olan bir haftalık haber-aktüalite dergisinin adı idi. 1956'dan 6 nisan 1979 yılına kadar yayınlanmıştı.

dönem türkiye'nin çok partili döneme geçtiği, amerika'dan destek aldığı, liberalizm ipinin ucu tutmaya başladığı ve abd'ye yöneldiği dönem.

her dönemin ideolojisinin taşıyıcı rolünü üstlenen popüler kültür dergileri, o dönemde de kapitalist üretim tarzının, dergicilikteki bir yansımasıdır.

şevket rado tarafından çıkarılmaya başlanan, dönemin popüler kültürünü derinden etkilemiş hayat mecmuası, dönemin popüler kültür dergilerinden; amerikan life, fransız paris-match ve alman stern'e hem içerik hem de mizanpaj bakımından benzerdi.

derginin ilk yazı işleri müdürü hikmet feridun es’ti. nezihe araz, hikmet feridun es, semiha es, şevket rado, nihat menteşe yazar kadrosunda idiler, ilk iki foto muhabirleri ise ara güler ve ozan sağdıç’tı.

ilk sayısı: 6 nisan 1956, kapak, anita ekberg


son sayıya ait bir görsel bulamadım ne yazık ki.

iyi kötü büyüdük ve şu an olduğum konuma kadar geldim. insanız ya yeri gelir üzülür yeri gelir mutlu oluruz ama elinde sonunda beni bugüne kadar getiren temel şeyler. son bir yıldır çok şey öğrendim sanırım hatta herşeyi bildiğimi sanırdım desem yeridir. bazen bir an geliyor ki kendinizi acı bı hatiraylada olsa tanıyorsunuz kendinize yaklaşıyorsunuz. evet bu çok iyi birşey ama kendinize yaklaştıkça başkalarından uzaklasiyorsunuz. kendi içimizdeki sıcaklığı görünce vazgecemiyoruz. çünkü ben kendimi ezerim de severim de yuceltirim de gömerim de herşey benim ellerimde olduğunu farkettiginizde tam o an dengeler bozuluyor işte. çünkü unutuyoruz şu hayatta en önemli şeyi. kendimize yaklaştıkça zannediyoruz ki yanlız basarabilirim hayır çok yanlış bı düşünce hatta bazenleri benim kimsem hiçbirşeyim yok ki tarzında ibareler kullanmak insanı........
işte ben şunu farkettim kendime yaklaştıkça benim tek gerçek varlığımın allah olduğunu. yanlız oturup merdiven boşluğunda ağlarken , hastayken, kalbim kırıkken, yorgun olup güç gerektiğinde vs vs anladım anladım geç oldu ama bana kendini canımı yaka yaka tekrar hatırlattı sağolsun. işte böyle böyle alma verme dengesini anladım. ve inanıyorum ki denge şaşmaz düşüncelerin hislerin enerjileri kaybolmaz. evrilir, çevrilir sana geri ulaşır sen ne zaman o enerjiyi asabildin işte o zaman o sorun olmaktan kalkıyor. bı sevgi var içimde çok güzel sevildigim sevdiğim asamiyorum ya da asamiyacagimi sandığım ama bı sorun var bunu yok edemezsen sonu hiç güzel olmiyacak ki zaten olmadida, olmayacaktıda. hala gel gitler, hisler, şarkılar, kelimeler, nesneler, yerler, kokular, yemekler var kaybolması gereken. içimde bı ateş var harıl harıl yanıyor ama sönmesi gereken.

bir nefeslik saltanat omuzlar üstünde.
eskiden insanlar yüzlerce yıl yaşarmış. biz kendi ömrümüzü bile kısalttık. artık en fazla yetmiş yaşına kadar yaşıyorsun. hocamız bize " her kim olursa olsun karşınıza alın ve sorun. isterse yüz yıl yaşasın, yaşadıklarından neler anladıklarını sorsanız beş dakika konuşmazlar." demişti. çünkü insanoğlu böyledir yüz yıllık hayatları için beş dakika konuşmalar fakat beş dakika yer kaplamayan olaylar için hayatlarını heba ederler.

hayat dediğin yaptığımız yanlış seçimlerin getirdiği doğruları yaşamak zorunda kalmaktır.

zerreden, ölüme değin bitmeyen devinim.
nerede biteceğini, niçin, neden yürüdüğümüzü bilmediğimiz kimimiz için uzun, kimimiz için kısa bir yol.

devamı gelecek, ama bu gece değil...

bir varmış bir yokmuş.

ömrün ne kadar uzun geçtiği değil,
hayatı nasıl yaşadığınız önemlidir.
ömür yaşam tarzınızdır.
yaşamayı bilin, bu gün varsın yarın yoksun.
bir kapı değil midir ömür?
açıp kapayıncaya kadardır.
kapı kapanmadan,
son nefesinize kadar yaşayın hayatı.
sevgiler ile
sevdalar ile
dostluklar ile
hayatı doyasıya yaşayın...

akıp giden, durdurulamayan.

ışığa doğru yürüyüp gözlerimi açtım yolu bilmiyorum adres belli değil nereye gittiğimi bilmiyorum anne baba isimli iki şahıs çıktı önce sürekli öğüt verip durdular ama bence onlar benden de beterdi yolda eklenenler ve eksilenler oldu velhasılı yaş 40 oldu hala yürüyorum nereye gittiğimi bilmiyorum

gerçekten hiçbir anlamı yok benim için. daha tatmadığım bir sürü fiziksel acı ve stres beni beklemekte. bu herkes için geçerli aslında ve bu sebep bile beni başlı başına hayattan soğutmaya yetiyor. şuan mesela fazla yemek yediğim için karnım şişti ve hareket ederken feci rahatsız oluyorum. çok saçma değil mi? sürekli rahatsız edecek şeylerin olması?düşünsene bir şekilde hayattasın acı çekiyorsun, yeri geliyor gülüyorsun eyvallah ama bunlar dengelemiyor be hocam. yaşam motivasyonu kalmıyor haliyle. off o son şişi yemeyecektim..

senden sürekli karar vermeni bekleyen ancak çoğuna saygı duymayan, kimisini ise görmezden gelen tuhaf mekanizmadır.

tüm yorgunluğumuza rağmen yürümek zorunda olduğumuz bir yol.