hayatı fazla ciddiye almak

iyi midir kötü müdür bilmiyorum ama farkında olmak veya bir çok şeyin farkına vararak yaşamak güzel olsa gerek.
ne kadar ciddiye aldığınızı siz kendiniz başınızdan geçenlerle birlikte ömrünüzün sonuna doğru anlayabilirsiniz sanıyorum.
""evren bizim zindanımızdır, ona hükmettiğimizi zanneder oysa onun kayıtsızlığından* faydalanarak varoluruz.""*

stresli durumlarda daha çok yapılan eylem. bünye çıldırır. her bok gözünüze batar. oysa bir sene önce yazdığım tanımıma baktım. kafam daha rahatmış.

insan herşeyin merkezine kendini koyar.
güneşi bile dünyanın etrafında döndürmüştür.
sonsuza yakın evren sadece insan için oluşturulmuştur.
bütün hayvanlar ve bitkiler o beslensin diye vardır.
koskoca tanrı ona kitaplar bile indirmiştir.

insan önemli hissetmek zorunda olan bir canlıdır.
yoksa şimdiye soyumuz tükenirdi.

ama soyumuz kendimizi çok önemli hissetmek zorunda kaldığımız için tükenecek.

neyse sonuç:
hayatı insanlara zorla ciddiye aldırtıyorlar.
oysaki hayat şans eseri oluşmuş bir şey.

koskoca evren olarak belki bir uzaylının göt deliğinde yaşıyor bile olabiliriz.

aslında ölümü ciddiye almamaktir.

oysa ölüm hayattan çok daha fazla dikkate değerdir..

artık almıyorum. bunu yeni öğrendim. uygulamadayım. alıştığım zaman galiba çok daha rahat ve gamsız olmayı hayal ediyorum.

hayatı ciddiye alın, bırakın bu havalı görünen içi boş söylemleri, insanın kendine yapacağı en büyük kötülüklerden biridir boşvermişlik.

gereksiz,cidden gereksiz.hırslı insanları da anlamıyorum nereye koşuyorsunuz?hepimizin gideceği yer aynı değil mi¿

hayat ve yaşamak benim görüşümde farklı kavramlar.
hayatı boşverin. yaşamayı ciddiye alın.

şimdi izninizle bu "fazla" nın ne kadar bir fazlayı tarif ettiğini sormak istiyorum. kime göre fazla neye göre fazla kardeşim? amuda kalkıp ellerimizin üzerinde gerisin geri giderken bir kazaya sebebiyet verdik diyelim, olay sonucunda "amaaaaan ne olacak sanki" demek mi daha az ciddiye almak oluyor?

gelmişiz şu dünyaya, sorumluluklarımız ve istemeden sonucunu etkilediğimiz olaylar var. nasıl ciddiye almayalım? ya da nereye kadar ciddiye almayalım? nedir şu "fazla"nın kıstası anlatın da biz de rahatlayalım hele.

iyi bir şey değildir. yine de hiç ciddiye almamakla arasında durulucak yeri iyi belirlemek gerekiyor. biraz da can yücel'in dediği gibi kurcalamayın; vicdanınız temiz, kalbiniz de güzelse yaşayın gitsin işte.

ben almıyorum pek. keyfim de yerinde. siz siz olun ama insanların sizi çoğunlukla ucube olarak göreceğini bilin, ona göre tavrınızı takının. bana fifi, sizleri bilemem.

size acıklı bir lise hikayemi anlatayım.

bir kızcağızla flörtümsü bişilerdeyim, o zamanlar, lise 1.

dedikodu çıktı. zaten pek sever okul koridorları böyle dedikoduları. magazinin doruk noktası adeta. o zamanlar instagram falan yok. keşke olsaydı tinder. koridorlarda avlanıyoruz. beğenmediğini sınıfına yollayıp eleminize ediyorsun. sısısııs

neyse biraz da çapkın bir çizginiz varsa, selam verdiğinize hamile kalmıştır bu kesin derler. bilenler bilir.

işte bu kızcağızın başı benim yüzümden iğrenç bir yaftalamaya maruz kaldı. halbuki yok öyle bir şey. öyle bir raddeye geldi ki vicdan azabı oldu uzun zaman. nassı masum mahsun bir yüzü var. kahrolursun.. konuşmadık uzun süre. ne anlatıp, ne diyebilirsin ki..

lise bitti bir gün aklıma geldi. bulup özür dilemeliyim diye inat ettim. aradım taradım buldum. x şehrinde üni kazanmış, dedim herhalde her şeye sıfırdan başlamak istedi. kaçmış buralardan. tamam dedim. ben gider bulurum, çıkarım karşısına.. bi gittim. o gece seviştik.

meğer kız bildiğin tüm şehirle yatmış lan. mahalle bakkalı bile boş geçmemiş.

çok takmamak lazım. bu hikayede mal olan ben oluyorum. meğer dedikodu benim yüzümden değil hatunun yüzünden çıkmış lisede.

çok safım.. pırlanta gibi kalbim var. iyi niyetlerimin kurbanıyım.

hayatı fazla ciddiye alanların yaptığı basit bi yanılsama.

(bkz: allah belanızı versin)

hayat bir sanattır.

ölümcüldür yapmayın...

niye almayalım. gri eşofmanla göt mü büyütelim ?

(bkz: absürdizm)'i benimsedikten sonra kurtuldum. aslında biraz kendimizi fazla önemsemekle alakalıymış gibime geliyor. hepimiz diğer tüm insanlar gibi normal insanlarız hiçbirimiz özel değiliz. sadece dünyaya fırlatılmış hayvanlardan biriyiz işte.

alninizda cizik olusur yapmayin oylr seyler.

şayet çalışmak zorunda değilse insan, hayatı ciddiye almadan yaşasın evinde fikrimce. yoksa iş hayatında şahsen ben, çok rahatsızım tembel insanların sorumsuzluklarını böyle süslü lafların arkasına gizlemeye çalışmalarından.