hayatı fazla ciddiye almak

yapılan şakaları bile ciddiye alan, başına hiç kötü birşey gelmemesi gereken insanlardır. zaten sonunda ölüm olan şu hayatta, ölümü daha erkene çekerler fazla ciddiye alma huyları yüzünden. gülün eğlenin. çok ciddi takılanlar ya onkoloji de yatıyor ya manisa yada bakırköy'de.

her şeyin fazlası zarar tabi ki ama hayatı ciddiye aldığım için sağlığıma dikkat ederim, mutlu olmaya çalışır eğlenirim, sevdiklerime vakit ayırırım mesela. hayatı ciddiye almıyorsam neden kilo aldım diye dert edeyim, neden çalışayım , neden eğlenmek için bir şeyler yapayım .bu sebeptendir hayatı ciddiye almıyorum demek biraz çelişkili gelmiştir hep bana.
hayatı değil de olayları ciddiye almamak daha doğru gibi sanki .üzerine fazla düşünmemek yada keyif almaya çalışmak gerekiyor .her şey gelip geçiyor ama hayatınız size ait.

ölümü unutmaktan gelir.

sürekli yaptigim,yaptigimiz hata.insan herseyin gecici olduğunu unutuyor.cok büyük hata biraz düşününce.

ölümün olduğu bu dünyada, hiçbirşey çok ciddi değil aslında...

hep şunu düşünürüm beni hatırlayacak en küçük kişi maximum şuan 7 yaşında olsa 70 yıl daha yaşasa 70 yıl sonra beni tanıyan kimse hatırlamayacak. hiç yaşamamişim gibi olacak. ışte çok onemsedigimiz hayat bu.

hayatı ciddiye almayan özünde elle tutulur bir acı yaşamayan birçok insan gördüm, tanıdım bu yaşıma kadar. hepsinin ortak noktası da iyi bir aileye sahip olmaları, sevdikleri işlerle uğraşmaları, sevip sevilmeleriydi. gençliklerinin büyük kısmını kakara kikiri yaparak saçma şekillerde geçirmiş olan bu tip insanlardan duyduğum en elle tutulur acı ise varoluşsal krizler yaşamaları, ortayaş sendromuna girdiklerini düşünmeleri vs idi. sorsan ne bir yokluk çekmiştir, ne açlık, çaresizlik ne de ölüm gibi acı kayıpları ve travmaları vardır. insanların acılarını küçümsemek istemem ancak o kadar boş geliyor ki. yetişkinliğin başlangıcında fark edilebilecek durumları yolu yarıladıklarında (güya) fark etmeleri çok komik geliyor.
kısacası yaşam bizlere bir kez sunulan bir şanstır. bu şansı olabildiğince rasyonel ve ciddiye alarak yaşamalıyız.

“ fazla ciddiye almayın bu hayatı, nasıl olsa içinden canlı çıkamayacaksınız...”

hayatı fazla ciddiye almayın çünkü hayat sizi hiç ciddiye almıyor..

açıkçası hiç ciddiye almayanlara tercih ederim.

işin sonu bir ceset torbası ve morg. o yüzden çok şey etmemek lazım.

sincaplık yapmak hayatı ciddiye almaktır. hayatı fazla ciddiye almak hırs yapmaktır olsa olsa..

biraz ciddiyetten zarar gelmez de ben hiç ciddiye alamıyorum. neden böyleyim ben. ben hayatı ciddiye almadıkça ben de ciddiye alınmıyorum. ama bu durumdan da alınmıyorum. biraz ciddi olsam alınırdım belki.

aşırılık her daim zararlıdır.

eğer bunu okuyorsan, bu uyarı senin için. bu anlamsız güzel baskılı kağıttan okuduğun her kelime hayatından harcanan diğer bir saniye demek. yapacak başka işlerin yok mu? hayatın gerçekten bu kadar boş mu da bu anları daha iyi geçirebileceğin bir yol düşünemiyorsun? yoksa saygı ve inanç beslediğin otoriteyi ortaya koyanlardan çok mu etkilendin? okuman gereken her şeyi okur musun? düşünmen gereken her şeyi düşünür müsün? sana alman gerektiği söylenen her şeyi satın alır mısın? apartmanından dışarı çık. karşı cinsten biriyle tanış. lüzumsuz alışverişi ve mastürbasyonu bırak. işinden ayrıl. bir kavga başlat. yaşadığını kanıtla. eğer insanliğini ispat edemezsen, bir istatistik olarak kalacaksin. artık uyarıldın...
tyler

saf insanın yapacağı iştir ve pişman ölecektir.
yaşlandığında gelecek olan o "ha s...." hissiyatı eşliğinde hep geçmişe dair pişmanlıklarıyla yaşayacak ve son nefesini mutsuz verecektir.

bakırköy ve manisa'da bolca hayatı çok ciddiye alan arkadaşımız var. yapmayın, kendinizi de çevrenizi de delirtmeyin. filmin sonu belli. çok da şaaapmayın

bırakın yarınımızı bi dakika sonrasının bile meçhul olduğu bu hayatı çok da ciddiye almaya değmez biliyoruz ama alıyoruz işte.

(bkz: hayatı teşbih yapmışım sallıyormuşum)

hayatı ciddiye almamayı fazla ciddiye almayın.