hayatı fazla ciddiye almak

bu aralar karnımda ağrılara sebep olan durum. psikolojim gidiyor.

hayat beni ciddiye almasaydı milyarlarca ihtimalin arasından seçmezdi sanırım.
ben de onu ciddiye alırım. ciddiye almazsak, hayata tutunamayız sanırım.

her şeyin fazlasının zarar olduğu unutulmadan uygulanması gereken eylem.

zaman ile ortak ve nakit çalışan bir olguya karşı çok temkinli olmak ne kadar mantıklıysa, o kadar ciddiye almalı.

veya nabıza göre şerbet vermeli; hazır bunu yapıyorken de ince ince dalga geçebilmeli, keyif alabilmeli.

fazla ciddiye alsam nolcak umrunda değilim. bende bıraktım şu an hayatta benim umrumda değil. aradığınız kişiye ulaşılamıyor. lütfen daha sonra tekrar denemeyiniz.

almayıp da ne yapacağız? bir hayat var ve başrolü biziz. savaşlar, krizler, pandemi.... bunları ciddiye almadan nasıl bir yaşam sürdürülebilir.

hayat, nerde bir ciddiyetsiz görse sapık gibi peşine takılır ve önünde sonunda kendini ciddiye aldırır. sen ister al ister sabaha bırak paşa gönlün bilir.

olması gereken.

biraz abarttınız mı acaba bu ciddiye almama olaylarını?

vallahi tam da bunları yazacaktım ama zaten yazmışım: #1589917

bence ne çok ciddiye alacaksın ne de küçümseyeceksin...

aşırısı da zarar, hiç ciddiye almamak da zarar. ortasını tutturmak lazım

hayat tarafından ciddiye alınmak istenildiği içindir.

bu konu üzerine uzun uzun konuşabilirim, hayatımı mahveden şey olmuştur bu.
ne lisede keyif alabildim hayattan, ne ilkokulda ne de daha küçükken. kendimce bir problemlerim vardı hep. lisede üniversite sınavıydı bu, ortaokulda ailemle olan kavgalarım küçükken ise bambaşka şeyler. mutlu olmak için gerçekleştirmem gereken hedeflerim vardı hep. "biraz daha şöyle olsam mutlu olacağım sonunda" cümlesi bitirdi beni. hayatımın en güzel olması gereken 3 yılını depresif bir ruh hali ile geçirmeme sebep oldu. aralıksız ağladığım günler hala aklımda.
siz siz olun hiçbir şeyi o kadar ciddiye almayın. bu hayatta kaybedeceğiniz en fazla bir canınız var. onu kaybedene kadar her yolu deneyin, tırmalayın tabiri caizse. dene, sonuca odaklanma. önemli olan kazanmak değil, anı yaşamak. mutlu olun, başarısız da olsanız, çirkin de olsanız, yeterince çabalamasanız da bazı şeyler için yine de mutlu olun. mutluluk, hak edilmez. mutlu olmayı isteyin ve olun.

yapılması gerekendir. çünkü cennete mi yoksa cehenneme mi gideceğinin ortaya çıktığı bir sınav bu.

bir daha tekrarı olmayan bir şeyi elbette ciddiye almalıyız.

en azından ben öyle yapmaya çalışıyorum.

almamaya karar verdim tıpkı 16-17 yaşlarımdaki gibi.
bilinçsizce hataların kucağına atmayacağım kendimi tabii ki de ama ciddiye de almayacağım artık. zaten vakit daralıyor.
kendim için yaşıyorum neticede..

hayati degil de insanlara karsi bu konumu almak cok iyi olurdu.

(bkz: her nefis ölümü tadacaktır)

napalım alkol içip sarhoş olup kafamız güzelmiş gibi mi davranalım?

daha ben bu kadar dengesizken hayatı ciddiye almayı hiç denemedim...

insanların nedense bir türlü ortasını bulamadığı bir ciddiye alma meselesi.

hayat kavramı ciddidir, hatta hayat gerçekten bir kere yaşandığı için esas olarak yapılan her şeyiyle geri dönüşümsüz kısa bir yaşam çizgisidir. ciddiye alma katsayısı değişken olan hayat değil insanlardır. insanlar size bu hayatı sizin bakış açınızla paralel olarak zehir edebilirler. zehir de panzehir de sizin beyninizin işleyişiyle alakalı olarak ortaya çıkar.

hayatla olan ilişiğinizi serseri serbest düzeyine alacak kadar toksik dozda sizinle muhatap olmaya çalışan insanlardan uzak durun sadece, gerçekten duymayın ya da görmeyin. o kadar lüzumsuz insan var ki etrafta, önce bunu bir kabullenin.

hayat fazla ciddiyete alınmayacak kadar kısa ama tamamen boşveremeyecek kadar gerçek. ortalarda bir yerde durmak lazım.