her ortamda sakinliğini korumak

aptallıktır.
kişi değil, kişinin yaptığı aptallıktır. karşındaki tüm sinirini o an boşaltıp, derdini seninle çözüp rahatlarken sen içinden "sinirime yenilmemeliyim, ya istemediğim bir şey söyleyip onu kırarsam, sakın geri dönüşü olmayacak hareketler yapma" diye diye sadece kendine zarar verirsin. o bu durumdan kurtulmuşken sen belki de günlerce bu olayı düşünüp kendini kemirirsin.
bunu sadece tartışma olarak düşünmemek gerekir. eğer sen her durumda sakin kalabiliyorsan bu bir yerde her şeyi sorgulamaya kadar gider. mesela birine bir ithamda bulunuldu diyelim. böyle bir durumda normal insanlar taraf tutarken, sakinliğini koruyabilen senin aslında yaptığı şey "ya yanlış yapıp hatalı tarafta olursam" endişesidir. bütün ihtimalleri düşünüp öyle karar vermeye çalışırsın. bir yerden sonra bu durum sadece ve sadece size zarar verir.
eğer bu kişilerden biriyseniz bundan vazgeçin. benim gibi bu durumdan kurtulamıyorsanız o an oradan hemen uzaklaşın. sizin de duygularınız var, kendinizi de karşınızdaki insan kadar önemseyip kendinize bu iyiliği yapmalısınız.

kesinlikle uyumadan önce koyunlara halay çektiren bir cengaverdir. genel olarak diğer insanları "bu ne abi ya, dünya yansa kılı kıpırdamayacak" diye sinir eder.

kriz ortamlarında sakinliğimi korurum, bence bu artı bir özellik değil. çünkü bunlar birikince saçmasapan bir yerde gereksiz patlama yaşayıp, haklıyken haksız duruma düştüğüm de çok oldu. yani gerginliği yok etmek mümkün değil, ancak içlerinde benim de olduğum bu gibi insanlar erteleyebiliyor sadece. olay bundan ibaret.

hayran olduğum insan tipi birde böyle sakin sakin lafı gediğine oturtur gel hayran olma.kendini yormaz boşuna nefes tüketmez.

daha çok kaygı düzeyi yüksek insanlarla birlikte olduğumda yaptıkları tantana veya gereksiz tartışmaya katılmam. bazen ben de sakin, içe dönük, pısırık olarak tanimlandığım oldu. daha atik, girişken olmam gerektiğini duydum. şimdi ise onları ilk defa biraz akılsız olarak değerlendiriyorum.

yapamadığım şey.
ayrıca yapılmasını da yanlış buluyorum. nası yanlış hemen açıklayayım: arkadaşlar bazı duygularını dışa vurmakta zorlanan kimseler, bunu "sakinliğini korumak" gibi bir şeyin ardına gizliyorlar. temelde karşı olduğum şey bu aslında. her an her ortamda susup alttan almak zorunda değiliz. bunu yapan kişiler genellikle onaylanmama korkusuyla veya karşısındaki kişiyi kaybetme korkusuyla yapıyorlar. ben de sağlıksız bir davranış olduğunu düşünüyorum.

öfke kontrolü yapamamak bir sorun. bağırıp çağırmak, ortalığı dağıtmak, çirkinleşmek, şiddet uygulamak, kötü sözler sarf etmek gibi davranışları normalleştirmiyorum hiçbir şekilde. ama dediğim gibi bunların olması sizin öfke kontrolü yapamadığınız anlamına gelir. bunları yapmıyorum anlamında sakin kalmaktan bahsediliyorsa evet sakin kalmalısınız zaten. ama ilk paragrafta bahsettiğim türde bi "sakin kalmak" söz konusu ise ı ıh. çünkü öfke de bir duygudur. onun da sağlıklı bir şekilde yaşanması ve belirli sınırlar aşılmadan yansıtılması gerekir.

lafları sakin ve kibarca sokan insan eylemidir.

bazen karsi tarafa gereksiz bi ozguven veriyor. arada bi dobra olmak gerekiyor.

bazen sahiden can sıkkınlığından ileri gelen hadise.

daha geçen başıma geldi. gecenin bir vakti, bir kadın saydırıyor da saydırıyor. ortamdaki herkesten her şeyden şikayet ediyor. hani durmuyor ki zaten araya gireyim. herkes işini yapmaya çalıştığı için sadece kafa sallayarak insanların işlerinin bitmesini bekledim. ortamı terk edince iyi korudunuz sakinliğinizi dedi çalışan bir tanesi.

o kadar yorgunum ki neye niye laf yetiştireyim zaten diyemedim. o da konuşmak için konuştu çünkü. oh sefası olsun. keşke benim yerime de birilerine laf çarpsaydı. uykum vardı çok odaklanamadım.

yavşaklıktır. bazen sinirlenmek, sinirini göstermek gerekir. sinsi değiliz çok şükür.

benim. dünya yıkılsa umrumda olmaz.

sinirlenmek için yer arayan biri olarak bunu nasıl yapıyorsunuz daha doğrusu başarıyorsunuz banada anlatın ya lütfen bu kafaya nasıl sahip olabilirim buna benim çok fazla ihtiyacım var

ciddi bir öz denetim ve irade gerektirir. tebrik edilesi bir yetidir.

sakinliğimi koruyamadığım anlarım da var.

ben de delirirsem ortamı kimse sakinleştiremez yeniden o yüzden son raddeye kadar bekliyorum.

artık hiçbirseye şaşırmadıgım için sakın kalabiliyorum.

bir alışkanlık haline dönüştü. araba ile kaza yaptım ve son anda maddi hasardan kurtuldum. daha sonra bir şey yok diye diye devam ettim yola. elim ayağım titredi mi evet ama ne bu profesyonellik? sanki 40 yıldır yollardayım gibi.
antidepresan vs. de kullanmıyorum, beynim bu moda bürünmüş vaziyette. ben uzun süredir zihnen sapsakin yaşıyorum sanırım.
aldım, memnun kaldım diyen dört yıldızlı trendyol yorumu gibi oldu biraz.

6 şubata kadar olmadığımı düşündüğüm kişidir. deprem dolayısıyla açılan pencerem ve üstüme yıkılan kitaplığım ilk an bayağı panikletti ama iki dakika sonra annemi sakinleştirirken buldum kendimi. ikinci depreme de evde yakalandık, bu sefer uyanıktım ve aşırı sakin olduğumu fark ettim, yine annemi sakinleştirdim deprem boyunca. genelde çok panik yapan bir insan olduğumu düşünürdüm ama böyle bir durumda bu kadar sakin kalmam aksi yöne inandırdı beni.

serinkanlı olmak bunu gerektirdiği içindir.

ilerisi hissizliktir.