her ortamda sakinliğini korumak

insanın kendisine yaptığı en büyük zararlardan. içine at at nereye kadar. bağır çağır en azından rahatlarsin biraz da seni o hâle sokanların canı yansın. sakin kaldıkça üzerine geliyorlar insanın. hepsine katlandıkça başlıyor psikolojik sorunlar yemeden içmeden kesilmeler kendine zarar vermeler ve daha neler neler. her şeye sakin kalınmaz bazı şeylere avazın çıktığı kadar itiraz etmek lazım.

kendime aşılamaya, öğretmeye çalıştığım ve senelerdir üzerinde çalışıp kısmen de başarı elde ettiğimi düşündüğüm konudur. günümüzde beni sinir hastası eden, katil olma yolunda ilerlediğim çok fazla hadise var. üstesinden gelebilmek adına sakinliğimi korumaya çalışıyorum; sükuneti ve sabrı öğretiyorum kendime. mantığımı korumaya ve delirmemeye çalışıyorum. tam anlamıyla başaranlara da saygım sonsuz, hayranım.

zamanında olduğum insan tipiydi, bir süre sonra sakin kalmakla hiçbir şeyi elde edemediğimi anladım. artık gerekli yerlerde patlıyorum ona göre istediğimi de alıyorum.

sahip olmayı en çok istediğim özelliktir. sinirlerime hakim olamadığımda kendime daha da kızıyorum çünkü.

biri bana öğretsin bunuuuuu..... hep fevriyim, her an yaralı aslan misali saldırganım. içince düzeliyorum ama...

benimdir.
yıllarca üst liglerde spor yapmanın ve taraftar baskısının getirisi: stres yönetimi.

gerginlik hata yaptırır, sakin olun.
akar gider her şey.

başarabilmek zor ama eğer başarırsanız çok büyük adam olursunuz zamanla.

biri beni mi tarif etmiş :) her ortamda sessizliğimi korurdum ancak öyle bir noktaya geldim ki bezdim artık. depresyondayım...

neyse eve gidince kendi kendime rahatça sinirlenirim demektir.

köprüdeki ayıyla halay çekmeye varacak düzeyde mantıksal süreçleri işleyebilen bir zihne sahip herkesin geçiciliğinden beslenen insan aktivitesi.

sahiden bu hayatta hiçbir insana değmeyeceğine o kadar ikna oldum ki, o sizin kendi rezilliğiniz diyerek kabul ediyorum karakter bozukluklarını, zira öfkeyi parmak uçlarıma kadar hisseden bir insanım yeri geldiğinde. dümdüz anlatıyorum her şeyi, hem keyfe hem kahyaya. bu kadar.

duygularını tıp okurken kaybetmiş bir doktor olduğunuzu gösterir.

benim için çok zor iştir.

çok zordur. sakinliğini korumak değil de sakinliğini koruyan insan olmak.
insan arada çıldırıp saç baş yolmak istiyor.
*
özellikle de çalışırken garip insanlarla karşılaşınca ama işteyken hiç olmaz. cıks.

kaos ortamlarında gülümsememi saklayamıyorum.
aldığım keyifi saklayamıyorum.

sürdürmek zordur.

bu özelliğiniz sürekli vurgulanıyorsa ve siz de getirdiği itibarı kaybetmek istemiyorsanız silahların konuştuğu bir ortamda bile sakin kalma ihtiyacı hissediyorsunuz... çok zor anlayamazsınız.....

istanbul trafiğinde de koruyabiliyorsa evliya özelliği göstermektir.

normal şartlarda sakinliğimin kaybolduğu nadirdir. ama daha dün trafikte camdan yere bir torba çöp atan hödüğe korna çaldım diye sıkıştırmaya çalışması tüm büyüyü bozdu.
acımadım arabama güvenerek koydum geçtim.

al sana sıkıntı. sakin kalınca da bu sığırların terbiye olması imkansız. iki ucu boklu değnek

veya sakinliğini koruyamayacağın ortamlara girmemek.

günümüz beşeri ilişkilerde her ortamda sakinliğini koruyabilmek büyük meziyet. bu ülkede yaşayıp da sakın kalabilmek ise başlı başına bir meziyet. gıpta ile baktığım insan profilidir. ördek misali; dünyası şu bassa sukunetini korumayı başarırlar. vallahi az buz bir iş değil yani.

sahip olmak istediğim özelliklerden biridir. ancak duygusal bir insanım malesef. *

kaybedecek hiçbir şeyi kalmayan insan hareketidir.

"sol elini beline doğru götürdü. ceketinin arkasında kaybolan eli sandalyelerle aynı parlaklıkta olan bir cisimle geri döndü. dirseği masada, bana doğrulttuğu bu çelik, içinde 38 kalibrelik yaralama ve ölümler besleyen, smith ve wesson ismindeki adamları fazlasıyla zengin etmiş, kısa namlulu bir altıpatlardı. tabancanın topunda sarı sarı tebessüm eden kurşunları görebiliyordum. zaten sarıyı hep ölüme yakıştırmışımdır. öldüren ishalin, sıtma sıcağının, azrail’in dişlerinin sarısı... aklımdan geçenler bunlardı, ancak şaşırmam gereken bir durum vardı karşımda. yirmi yıldan fazla bir süredir tanıdığım biri alnıma doğru silah uzatmış ve ölümümün doğal yollarla olmamasını sağlamaya çalışıyordu. o da, ben de yıllardır hiçbir şeye şaşırmadığımız için herhangi iki insanın ter banyoları içinde yaşayabilecekleri bir sahneyi, ağlarını bininci kez tamir eden balıkçıların sakinliğiyle oynuyorduk."

kinyas ve kayra - hakan günday