her şey bitti derken çıkagelen insan

"bir ihtimal daha var." dedirtir insana. o da ölmek mi dersin? bu sefer feleğe inat cevabı değiştirmek için bir sayfa açtırır.

işte bu insana hiç güvenmeyin daha dur bitmedi der ve son şakasını yapar öyle gider.son şakasını yaptıgüldürmedi

polat alemdardır o.

çorak topraklarına yağmurdur. sel yapma ihtimalide yüksektir.

tam da çıkıp gelme zamanı olan insan. hadi gari.

ben görmedim , ama görenler varmış . o yüzden (bkz: hz. hızır a.s) favorim.

şule gürbüzün çok güzel şekilde anlattığı başlıktır.
en canınızdan bezip 'benden bu kadar,' dediğiniz anlarda, bir oyunbozan çıkar ortaya. kendinizi yok etmeyi, en azından yok saymayı düşündüğünüz bir anda, birisi bir kahve ısmarlayıverir; ve bir kahveye fit olup, yaşamaya devam etmeye karar verirsiniz. değişen bir şey yoktur tabii - ve bu kimse yeni biri de değildir. bu, iyiniyetli olduğu sanılan, o anda yaptığının farkında olmayan insanlar yüzünden yüzlerce intihar önlenir; yüzlerce kopuk yaşam, çürük de olsa yaşamınızın rengine uymayan renkte iplikle dikilir. önüne bakıp da renk farkını gören, daha fazla dayanamaz; ama nasılsa bu pek sık rastlanan bir şey değildir

kusura bakma yanlış geldim sanırım, diyerek telefonu kontrol edip geri giden insandır. baktığı telefonda da asıl gitmek istediği yerin adresi vardır.

azraildir o, insan olsa duramazsın.

son noktayı koyacak olan final canavarı insandır.

beraberinde yeni bir dert getirmiş insandır.
sonunda da "her şey bitti mi sandın?" der.
bitmez çünkü.

eli boş gelmesin, bir fincan da çay ya da kahve getirsin dediğim insandır. bunca zamandır nerede olduğunun hesabını soracağım, üstüne de konuşacak çok şeyimiz var, uykumuz gelmesin.

böyle biri olduğunu düşünüyorum. ama düşünüyorum diye de tavuk gibi oturup bekleyemem. yapıma ters. o yüzden yusuf atılgan'ın o mükemmel aylak adam kitabında da bahsettiği gibi gülünç olmayan tek tutamak olarak gördüğüm gerçek sevgiyi arıyorum. ararken de kendimi gelistiriyorum o muazzam buluşma anına kadar daha iyi biri olmaya çalışıyorum. daha pozitif, daha kültürlü, olgun. bazen bir kumar oynuyormuş gibi de hissetmiyor değilim. ama ne kaybederim ki diyorum kendi kendime. en fazla bu hayatı aramakla harcarım. onu aramasam ne olacak. mutlu olmadığım insanlarla aynı yatakta yatacağım belki. hiç bana göre değil. ama onu bulursam da bu hayatı sonsuzluk hissiyle yaşayacağım. terazinin bir tarafı baya ağır basıyor.

neyse vardır illa ki kaderimizde biri. ben o güzel alıntıyı burada paylaşmak istiyorum.

üzen başlık. tanım: yoktur belki öyle biri. belki artık bizler yorulup bıkıp razı oluyoruz. kendimizi yetiştiriyoruz, daha iyisi olmaya çalışıyoruz ama giderek azalmıyor mu güveniniz insanlara? bence her şey bitiyor, kimse de çıkagelmiyor. o sırada oradan geçen birinin çıkageldiğini sanıp razı oluyoruz belki de.

üzücü zira azizim her şey bitti diyorsun de onu dedikten sonra başlarsan eğer... yüzde doksan oranında kötü neticeler elde edeceksin. önüne bakmanı dilerim ardına değil. sevgilerde kal.

ödüm kopuyor bunu yaşamaktan dedirten başlıktır.

aklın neredeydi? get ouuuut! diye kovulası insandır.

gelmeyecek biliyorum. gelse de şöyle bir soluklanır geri gider. iyi bir dinlenme tesisi olduk ama iyi bir son durak olamadık.

nereden gelecek o insan? hayır bileyim de o yöne dönüp bekleyeyim bari. gelmekte epey gecikti çünkü kendileri.

farkında olmadan hep beklenilen ve bir daha vazgeçmenin mümkün olmayacağı insandır.


"öyle bir zamanda gel ki vazgeçmek mümkün olmasın.
ellerimde koparmaya çalıştığım, zincirlerden kalma yara izleri
yeni yeni iyileşmeye yüz tutmuş olsun.
gözlerimde öyle bir karanlık olsun ki, gören kör oldum sansın.
yanaklarım kurumuş olsun göz yaşlarımdan, dudaklarımsa çatlak çatlak.

 

öyle bir zamanda gel ki vazgeçmek mümkün olmasın.
belki bin tane aşktan geçmiş olayım ve hiçbiri olmasın gözümde.
hiçbiri tamamlayamamış olsun cümlelerimi,
hiçbiri bağlayamamış olsun geceyi sabaha.
hiçbirinin gülüşünün her anı senin kadar aklıma işlenmemiş olsun.
hiçbirinin hayali en güzel haliyle barınamamış olsun beynimde.
hiçbirinin izi kalmamış olsun bedenimde.

 

öyle bir zamanda gel ki vazgeçmek mümkün olmasın.
sessizce ağladığım anları kimse çığlık çığlığa hıçkırıklara dönüştürememiş olsun.
ellerim kimsenin üzerinde eriyip gitmemiş olsun, gezinse bile.
dudaklarım senin adını söylerkenki gibi kıvrılmamış olsun hiç bir ada yeterince.
yerine koymaya çalıştığım her beden yok olup gitmiş olsun kumlar aktıkça tane tane.
unuttuğumu sandığım, vazgeçtiğimi sandığım,
sevmediğimi sandığım öyle bir zamanda gel ki
yerçekimine karşı koysun damarlarımda beni yaşatan her zerre.
öyle bir zamanda gel ki vazgeçmek mümkün olmasın…”