her şeyi arkada bırakıp ülkeyi terk etmek

tek başıma cesaretim yok kusura bakmayın.
elimi tutun birlikte gidelim, korkuom.

bir durum olur gidersin tabi de terketmek demek, hayatından çıkarmak demektir. nereye gidersem gideyim, ülkeme bir şey olsa içim yanar, çok üzülürüm. dediğim gibi başka bir ülkede şartlar öyle gelişir yaşarsın, gidersin belki ama ülkeyi terketmek benim yapabileceğim bir şey değil.

aynı başlık altına aylar önce türkiye'den yazmıştım. şu anda başka ülkeden yazıyorum. hiç pişman değilim. sadece birkaç ay internetten uzak kaldım. bu birkaç ayda ülkemde olanlara baktım ve ağzım açık kaldı. içinde yaşarken insan olayın vehametini anlayamıyor. ama nedense savaşmaktan kaçmayan insanlardan da bir ses yok. bazılarının savaşmak dediği kendi halinde yaşam mücadelesi vermek, gün içinde bişeylere kızıp sonra çay içip hararetini atmak olmalı.

şehitlere ihanet etmektir.

18 yaşımda hala ergendim. asiydim. komple oturduğum evi yumruklayarak duvarlarını paramparça edebilecek kadar güçlü görüyordum kendimi. evde sinir krizleri falan. kimse bana karışamazlar havada uçuşuyor. annemim odama pat diye dalmasını dünyanın en büyük sorunu olarak baz alıyorum off nasıl asiyim nasıl sısısıısıs rock dinliyorum. rakkkkk!!!! deli gibi. metal falan var. basketbolu bırakıp alkolle tanışıyorum. kadınlar başımı döndürüyor. kadınlar da az piç değil veriyorlar gazı. alıyorum. onları da alıyorum. alabildiğim kadar çok kadını hayatıma alıyorum. arkadaşlarımı dahi satıyorum kadınlar uğruna. gram umrumda değil.

annemin artık gücü bana yetmiyor. bir yudum derslerle alakam yok. lisede öyle yada böyle sınıf geçildiğini de fark ediyorum, o zamanları dışarıda arkadaşlarımla içmek, kavga etmek, kadınlarla takılmaya ayırmak istiyorum tüm vaktimi. lise 2'de kaşımı deldiriyorum. götümden düşen pantolonlarım var. solaryuma falan gitmeye başlıyorum. abi ne salakmışım ya sısısııs

lise bitince, tabi o yıl okul kazanamıyorum. ama deli gibi de kıskanıyorum arkadaşlarımı, herifler insan gibi takıldılar. kalan zamanlarında ders çalıştılar, girdiler ünilere.

çıldırdım çıldırdım. nasıl olabilir bu. hooopp gelsin ilk üniversite deneyimim olan taras şevşenko üniversitiyy. ukrayna.

hem tüm hayatım için büyük deneyim oldu hem büyük hata. ama oraya gitmeseydim bugün hala 'gitseydim ne olurdu' acaba diye düşünecektim.

hayatta önemli olan hiçbir şeyden pişman olmamakmış. bunu öğrendim.

nereye diye sormak gelir içimden.

çocukluklar valize sığmıyor maalesef. swh

umutsuzluğunu yanında götürür. mesele hiçbir zaman ülke olmadı.

ne için yapıldığına bağlı olarak değişecek eylem. psikolojik bir sebep mi yoksa tamamen koşulları iyileştirmek için mi?
kafanızın içindekiler gitmeyecek, yaşanılan hiçbir şey gitmeyecek. gerçekten terk etmek için bu dünyadan gitmek gerek, gerisi sadece benzer şeyleri daha iyi koşullarda yaşamak anlamına gelecektir.

hiç kusura bakmayın, gidenlerin ballandırdıgı kadar kolay iş değildir o. standartlarınızın yukselmesı sızın göçmen statunuzu degıstırmeyecek ve her daım sınıfınız bellı olacak. bir kere başka ulkede göçmen olmak kadar rezıl bır durum yok. bellı yasa kadar alıstıgınız kulturden sonra en fazla 1-2 ay sıze tatlı gelır sonra arızaya bağlarsınız. kaçıp kendınızı kırtarmayı hayal etmek yerıne kalıp ortak gelecegımızı dızeltmeye cabalamak daha ala. ınanmıyorsanız hepınızın gıdebılmesını canı yurekten temenni ederim cunku ınsanoğluna bir musubet bın nasıhattan yeğ.

2023 haziran seçimlerinden sonra yapacağım şey.

ıssız bir adaya gitmek isterdim. şöyle deniz kum güneş. ama yırtıcı zehirli hayvan olmayan kimsenin olmadığı bir ada. ada da bir kaç köpek. arada gelen sevdiğim insanlar . hayvanlar ve ben ve ağaçlar.
kendim pişir kendin ye. kendin üret. sabah erken kalkma telaşı yok.
gürültü yok. almışsın arada kitap okuyorsun müzik dinliyorsun.
yürüyüş yapıyorsun. gece ateş yakmışsın bakıyorsun öyle denize doğru.
yazıyorsun bir şeyler.

hemşire ya da doktor olsaydım giderdim.
hemşirenin ataması kolay yani diğer bölümlere nazaran doktor da özelde çalışabilir riske girmeye değer.

öncelikle, "her şeyi arkada bırakmak" ne demek? ben o kısma takıldım. bir yeri terk edeceksem, geride bir şey bırakmam. madem terk ediyorum, o zaman neyim varsa satarım, birikimimi yanımda götürürüm. arkamda bırakarak ülkeyi terk ettiğimi iddia ediyorsam da o bir terk ediş değildir, geride birşeyler bırakıldıysa, muhakkak oraya geri dönülecek demektir. her şeyden kasıt; maddi şeyler değil de geçmişte yaşananlarsa, onları zaten dünyanın neresine gidersen git arkanda bırakamazsın.

zamanında yaptığım ve gene yapmayı düşündüğüm.
covid canımı sıkıyor hele tam olarak bir kurtulalımda.
arkamda bırakacağım pek bir şey olduğunu düşünmüyorum
gidersem üzülecek kimsenin olduğunu da
öyle dramatize edecek bir şey yok yani......
sadece herhangi bir sebepten geri dönmek zorunda kalmamaya çalışıyorum.
bir yerlere alışınca, sonra tekrar buraya alışmaya çalışmak çok fena koyuyor
dönmek değil dönmemek üzere gitmek esas.

toparlanın gitmiyoruz

anılar valize sığıyor herhalde?

eee suriyeliden ne farkiniz kaldi.

şuan bile istesem arkama bakmadan giderim fakat mustafa kemal atatürk'ün kurduğu bir ülkede yaşamak bir şereftir.

geçen bizim travesti uğur la az kala terk ediyorduk ülkeyi. benim siprink in gazını fulledik, 45 litre aliyo namussuz 500 tale tuttu nerdeyse. neyse sonra bı depo gazla hollanda ya gidemeyecegimizi söyleyince pompacı vazgeçtik. ah tayyib ah!