herkesi mutlu etmeye çalışmak

lâkin olamamak. zor bir şeydir. güneş batar, karanlık çöker kendinizle baş başa kalırsınız. yaptığınız her eylem muhakkak, güneşle birlikte karanlığa gömülmüş olur. mutluluk dağıtırken, tezgahı boşaltırsınız. size kadar kalmaz. kısa günün kârı, uzun vadede zarar olarak gelir size.

tek mutluluk kaynağınız, birilerini mutlu etmektir. gelir-gider tablosu ne yazık ki pek dengeli değildir. öyle işte kardeşim benim, gece gelirse yük biner. güneş doğana kadar yürümeye devam. eyyyvallah.

kendi değerini bir türlü kabul edememiş insan uğraşı.

ben kendimi mutlu edemiyom bi de milleti mi mutlu edecem la

önce kendini mutlu etmelisin bence ya. sen mutlu değilsen karşındakini nasıl mutlu edeceksin ki?
ayrıca karşındaki senden daha mı değerli?
yoo değil.
önce ben mutlu olmalıyım onlar için enerjim olsun
herkese gücüm yetmese de hayatımdaki insanları mutlu edebilirim diye düşünüyorum
kendime bu kadar kötü karşımdakine bu kadar bonkör olamayacağım.
önce kendim.
sonrası sonra...

ne yaparsanız yapın sonunda yapmasaydın derler. bazı iyilikler, iyi niyetler zamanla göreviniz olur. o yüzden de kimseyi mutlu etmeye çalışmayın. hatta mümkünse ağzınıza geleni söyleyin.

yüz verdik ayıya geldi sıçtı halıya derler. işte bundan sonra o ayıları halkalarından tutup, eğiteceğim.

çalıştığınızla kalırsınız.
ya herkesi mutlu edin ki edemezsiniz ya da bazısını.
o bazısı, buna değer olmalı. yarın değerini yitirebilir, ona da aldırmamalı.

her şeyi bir kenara bırakınca herkesin içinde öyle bir kişi var ki işte asıl onu mutlu etmeli insan.
kimdir o?
sensin, benim.
evet, kendinsin güzelim.

imkânsızdır efendim, kimse adana kebap değil ki herkesi mutlu etsin?

sacmalamak ile ayni sey olsa gerektir.

bunun imkansız olduğunu askerde çok iyi anlamıştım. depoculuk görevini bana vermişlerdi, haliyle tüm ıvır zıvır malzemeler benim kontrolümdeydi. örnek mesela terhis olmadan önce askerler kıyafetlerini vs bana teslim etmeliler, karakol komutanına kalsa yakalarına yapışıp donlarına kadar almam lazım. fakat ben o adamlarla o kadar vakit geçirmişim, aramızda o kadar arkadaşlık bağı var. üstüne o kadar emek verip o kıyafetleri botları vs eskitmişler, bana gelip "ben götürmek istiyorum anı olsun" diyen adama karşı koymuyordum.

emekliliği gelmiş birkaç rütbeliyi memnun etmektense sevdiğim insanları memnun ederim, zaten ben o kıyafetleri botları vs toplayınca gelip rütbeliler benden sağlamlarını istiyorlardı, kendileri kullanmak için veya yakınlarına vermek için. bunu gördüğümde "size vereceğime emek verip o kıyafeti eskiten asıl insana bırakırım daha iyi" dedim kendi kendime. bana "kıyafetleri topluyor musun, botları alıyor musun" vs sorusunu sorduklarında "alıyorum" deyip geçiştiriyordum. hoş arada teslim edenler oluyordu ki numune olarak iyi oluyordu, elimde var deyip gösteriyordum.

uzun lafın kısası elinizden geldiğince sevdiğiniz insanları mutlu etmeye çalışın, geri kalan mutlu olmasa da olur, çok da umursamayın.

gün gelir mabadınıza da göz diken olur. o gün görürsünüz hanya'yı, konya'yı.

çünkü biz pizza değiliz.*
şaka bir yana nasıl olacak ki o birileri elbet üzülecek.
hatta çoğunlukla üzülen siz olursunuz.
hayır demeyi öğrenin, kafanız rahat etsin.
pizza da sevmem zaten ıyyk.

tatlım bana ne onlardan?
beni mutlu et yeter.
(bkz: askan burcunun harikalığı)*

asla mümkün olmayandır. kendine kıyman gerekendir. kıyamayın. ben denedim, bir tesiri yok.

beyhude bir uğraştır. boyun eğici ve aşırı fedakâr insanlarda herkesi mutlu etmeye dair yoğun bir çaba oluyor. hani ben insanlara her türlü fedakârlığı yaparsam, onlar da mutlu olacak, benim kıymetimi bilecek, onlar da beni mutlu etmek için uğraşacaklar zannediyorlar ama maalesef öyle olmuyor işte. fazla fedakârlığın karşılığı nankörlük oluyor. hem ne demişti balzac: "insanlara, onları size nankörlük yapmaya mecbur bırakacak kadar büyük iyiliklerde bulunmayın." bir de asık suratlara karşı alerjisi olan insanlar var mesela onlar da herkesi mutlu etmeye çalışıyorlar. sonra ne mi oluyor? onun bu zaafını çözen insanlar, ona surat asarak onu manipüle ediyorlar. yani konu, hep sınır çizebilmeye geliyor bence. o yüzden de işte, psikolog tülay kök: "her ilişki, aynı zamanda bir sınır mücadelesidir ve bu bir yönüyle kendimiz olma mücadelesidir." derken haklıydı.

utopyadir. senin mutlu oldugun seye baskasi olmaz ki.

insanlar hem unutkan hemde çok doyumsuz dur. hep daha fazlasını beklerler. yapmadığınız zamanda unutkanlıkları ortaya efsane bir şekilde giriş yapar. o yüzden herkesi değil kendinizi ve sadece mutlu olmaları sizi mutlu eden insanları mutlu edin.

herkesi mutlu etmeye çalışırken kendini unutursun demedi deme.

mutsuzluğun yaşam pınarıdır.

mallıktan başka bir şey değildir.