hüzün

mutlu olmama halı..

ne kadar zamandır susuyorum, bilmiyorum. çok uzun yıllar oldu sanki.
dusundugum zaman hickir hickir aglamaya başlıyorum hep, düşünme!
bu kadar güzel bir gökyüzü altında bunca kötü insan nasıl yaşıyordu diyor dostoyevski.
tolstoy mutlu aileler birbirine benzer ama her mutsuz ailenin kendi hikayesi vardır diyor.
her şeyden elimi ayağımı çekeli de uzun yıllar oluyor.
yepyeni bı eve gitsem misafir olarak. bana temiz bir yatak yapsalar. hicbi sey düşünmeden sadece uyusam.. huzurla.

insanın derinlerinde yatar. ansızın "merhaba kardeş" diyip modunuzu düşürür.

arkadaşlar normalde ben 10 yıldır konuşmuyorum. ama benim için öyle kiymetlisinz ki biraz anlaticam.
ben derinde çok vakit geçirmekten saçlarımın yarısını kaybettim, çok ağladım, çok uçuk çıkardım, çok yiprattim kendimi.
bana yüzey daha iyi geliyor.
yoksa çok çok seviyorum sizi.

hüzün iyidir, kalbinizin yerinde olduğunu gösterir.

en mutlu animda bile icimin bi yaninda olan burukluk hissi, en amansiz gecelerin beni kiskivrak yakaladigi gunlerde yildizlari gormeme mani olan kasvet dermisim. evet.

makyaj temizlerken pamukta bi adet düsen kirpiginizi gormektir

kağıt kesiği gibi ince ince acıtan çok eşşek sıpası bir his. otuzbir çekimi sonrası peçetede kan görmek insanı korkutur mesela, endişelendirir hatta üzebilir bile. hüzün ise çok farklı: kanla karışık boşalırken pipinin yanması gibi bir duygu, içinde iç burkan bir zevk mevcut yani.
ben hüzünden çok korkarım sonra. üzüntü hatta yas geçicidir çünkü, en nihayetinde kabullenip toparlanırsın ve yoluna bakarsın, geride bırakabilirsin bi şeyleri. hüzünde olmaz bu; yerleşik fakat tahammül edip yok sayabildiğin, insanı melankoliye iten bir yük vardır sanki içinde. alışır ama atamazsın içinden, yapışır kalır.

hüzün, üzüntünün zaman içinde değişim geçirip buzlu bir cam arkasına saklanmış halidir belki de. bazan böyledir çünkü kara kitap'a sardım bu aralar. üçüncüye okuyorum ve manyak etti yine beni. rüya'nın hatası, vaktiyle sol gruplarla fazla içli dışlı olmuş olması bence.