hüzün

sevgimin tam ortasında hüzündür yüzün.

yazmayan yazarların arkasından hissedilen.

'hüzün ki en çok yakışan bize'
insanın hafif ve uzun süren mutsuzluğu ama hüzün de şairane bir ezgi gizli. geçici bir hüzün insana yakışır fazlası can yakar. en iyisi her duygumuzla barışık olmak.

bazen güleryüzler arasında eğlenerek geçirdiğin güzel bir günün sonundaki sessizlikte aniden çöker.
çok gülmenin en iyi arkadaşıdır. çok gülmek hüzünsüz olmaz. olursa ayıp olur.
yaratıcılığı tetikler. çünkü insan hüzünlendiğine emek verir. çoğu sanatçı, fikir insanı, şu ya da bu kişi birçok şeye hüzün zamanlarında tetiklenirler. insana dair bir duygudur. herkes yaşar. kimi saklar, kimi söyler.

şu an yaşadığım duygudur. ama atlatırım, neleri atlatmadık ki..

güz demek hüznün kısaltması...

yastığımda kalmış yüzün,
biraz ayrılık, biraz hüzün.
say ne kadar zaman oldu?
dokun! ellerin mi kör oldu?

bugün içimi tamamen kaplayan duygu.

merhaba. ben, hüzünlü ve kaotik. heykellerimin gözlerini ıslatıyorum, kendiminkileri ıslatamadığım için.

bu güne kadar bir çok duygu tattım ama iliklerime kadar hissettiğim her an yanımda olan duygum daima hüzün oldu. neden bilmiyorum ama sanki hüzün hayatımın her anında yanımda. bir yanım hep buruk hep kırık...
can yücel'in dediği gibi ;
bilinmedik bir hüzün var içimde, bir gariplik.
anladım ki ya ben fazlayım bu şehirde, ya da biri eksik...

geceleri yaşadığım ve asla atlatamadığım duygu.

ben bende yarattığın sevgi açlığını doyuramıyorum tek başıma. ne okuduğum kitaplar, ne gittiğim ağlamalı filmler, nede başı okşanan bi çocuk görünce..

ne kadar zaman oldu beni merak etmiyorsun? bunu hiç düşündün mü acaba.. kaç yaşında yahu deyip parmak hesabı yaptın mı yada en sevdiği renk nedir, hangi yemeği çok severdi, şu kıyafet çok yakışırdı..

sahi başardıklarımla hiç gurur duydun mu? yada duydun mu..

içimde kocaman bi kara delik bıraktın. şu yaşıma geldim, yama yaptığım her yerden patlarken yeni bir yama ile kapatıyorum..

sevebilse severdi diyorum. şımarıklık değil benim istediğim. annemin gitmek gibi acelesi vardı. ama sen hala hayattasın, neden istemedin beni..

senden alamadığım tüm hırsımı hep kendimden çıkardım. çalıştım.. daha çok çalıştım, dişledim kendimi çalışarak biliyor musun? bilmiyorsun.

bana bıraktığın “güvenme” duygusunu iliklerime kadar hissediyorum ve bu bazen merhametimi eziyor..

atıl hissetmek çok kötü biliyor musun. böyle sığamıyorsun koca koca odalar da yapsan kendine. çiçekli bahçelerin olsa bile bakamıyorsun, ait değilsin senin değil çünkü..

baba, beni neden sevemedin?

hüzün ; ruh yorgunluğuydu ...
ruhumuz yorgun , yolumuz uzun ...

hilmi yavuz'un;

"hüzün ki en çok yakışandır bize
belki de en çok anladığımız..." dediği.

2005 çıkışlı güzel bir gece yolcuları şarkısı.

eğer aşk buysa sevgi buysa, istemiyorum.
bu şehir sensiz yaşanmaz oldu, dayanamıyorum.

kabuğu soyulan yaranın sızlaması gibi içinize işleyen acıların kurumasına denir.

yatılı misafirdir.

bir kez geldi mi yanına, kolay kolay gitmeyen yüzsüz misafir

geçmişten bir şeylerin birikip patlaması ile de gelebilir.bir söze bir bakışa aldanarakta o an oluşabilir.öldürmez ama süründürür.benim için hüzün umutsuzluğun can dostu,kardeşidir.mutluluk kadar yaygındır tek fark "hüzün" aşırı negatif ve olumsuzluk barındırır.

üzüntünün babası.

kanserden beter...