insan neden çocuk yapar sorunsalı

çocuk yapmakta bir yatırım. insanların büyük kısmı çocuğu kendisi öldükten sonra kendisinin bir devamı olması için yapıyor. soyunun devamı için öldükten sonraki zamanlarda dünyada adının anılabilmesi için.
diğer bir sebep ise yaşlanınca bana baksın istediği ki gözlemlediğim kadarıyla türk insanındaki genel yargı bu. daha birçok sebep sayılabilir ama bu sebeplerin en büyük ortak noktası hepsinin çok bencilce sebepler olması. kendi bencilce sebeplerimiz için hiç onun görüşünü almadan birini dünyaya getirmenin etik olduğunu düşünmüyorum.

ben yaratma egosundan kaynaklandığını düşünüyorum. soyum.devam etsin gibi saçma salak bir savunmanın başka açıklaması olamaz.

sanarsin bebesi şehzade.

bir nevi sosyal sorumluluk.

çünküü, neden olmasın?

evliliğim berbat gidiyordur, çocuk yapalım da düzelir beklentisi daha sonrasında çocuk var boşanmayalım.dur çocuk biraz daha büyüsün sonra altdan altdan çocuğa sorulan sorular mesela biz boşandık diyelim annen de mi kalırsın babanda mı cevap ver bakalım evladım demeler bakın olaylar nerden nereye geldi…

neslin devamlılığı saçmalığına girmeyeceğim. insan ırkı yeterince dünyaya zarar verdi zaten. çocuk yapmadan önce çiftler birbirlerine ve kendilerine bazı sorular sormalı. ben bu çocuğa her bakımdan yetebilecek miyim? psikolojik olarak yeni bir bireyin sorumluluğunu almaya hazır miyim? çocuğumun maddi ihtiyaçlarının yanında psikolojik ihtiyaclarını da karşılayabilecek miyim? çıkar gözetmeksizin hayata hazırlayabilecek miyim? her daim, sağlığım el verdiğince her kararında yanında olabilecek miyim? eğer bu sorulardan birinin bile yanıtı olumsuz ise ürememek gerektiğini düşünüyorum. gerçi benim yazdıklarım sorunun cevabı değil ama olsun farklı bir açıdan ele aldım.

neslin devamını sağlamak için falan? canlıların ortak özelliklerinden biriydi ya hani. eh bir de buna ek olarak, bebişin ağzını yüzünü ısırabilmek için.

sıkıldıkları için olabilir, evlilikleri kurtarmak için olabilir mantıklı değil bence ama en saçması neslin devamı için olanı bence sanki o genler olmazsa dünya dönmeye devam etmeyecekmiş gibi.
ha bir de başka marjinal bir grup var o da 'ulan ben mutsuzsam diğerleri de olsun, ben bu varoluş sancısını çekiyorsam başkası da çeksin' . onlara saygım sonsuz işte !

klasik bir cevap olarak şunu söylemek isterim: aktarabilmek için.
iç güdüsünü, genetiğini, kişiliğini aktarabilmek için. ama çocuğun kişiliğinde beğenmediği bir şey olursa da onu düzeltmek için elinden geleni yapar insancıklar. sanki kendisindeki pürüzleri görebilmiş ve düzeltebilmiş gibi yürürler çocuğun üstüne.
kalıcı olmak ister, bir parçasının bu dünyada kalmasını ve iz bırakmasını ister.
eh bir de dünyaya getirmiş, o kadar uğraş vermiş, karşılığında da biraz ilgi şefkat bekler evladından. sevilmek ister yani. koşulsuz şartsız. bunu da evlat üzerinden almaya çalışır.

çocuk sahibi olmak; dünyadaki en güzel şeydir.

bazı duygular vardır. anlatmaya çalışır, beceremezsin; eline yüzüne bulaştırırsın. o duyguyu yaşaman gerekir. kifayet kelimede değildir; duygunun kendisi kifayetin karşılığıdır. bir matematiği yoktur; matematiği olmadığı için kar/zarar endeksi işlemez. çocuk sahibi olmak bunun gibi birşeydir.

senden bir parçadır; sana benzeyen, seni anımsatan. bazen en iyi arkadaşındır; kimseye göstermediğin yüzünü bilen.

zorluğunu, sıkıntısını yok saymak akıllı insanın işi değildir. ancak; sıcak bir gülümsemesi, boynuna sıkı sıkı sarılması, bazen kollarında uyuması; bütün zorluğu, sıkıntıyı, meşakkati alır götürür.

sadece içgüdüsel olarak değerlendirmek yeterli değildir. salt mantık aramanın yeterli olmadığı gibi.

yapabileceği en büyük icat bu olduğundan yapar.

yatağına kadar müdahale eden otoriteye "sen kimsin bana 3 çocuk diyorsun?" diyemediği için. tarih yazacak bunları.

sevgi böyle çoğaldığı içindir.

evrim sürecinin bir gereği

ortadoğu'da zorunluluktan bence. insanlar evlenir ve "ee ne zmaan çocuk yapacaksınız?" tarzı sorularla karşılaşıyorlar. eğer belli bi süre çocuk olmazsa hemen kısır vb tarzında ithamlarla suçlanıyorlar. sana ne kardeşim? sa na ne!! umarım bu saçmalıkları aşıyoruzdur dicem ama pek zannetmiyorum.

bence çocuk yapmak yaşanan duygu bağının en yoğun noktasıdır. birine ruhen, bedenen, tüm varlığınla bağlanıyorsun. bir noktadan sonra ikinizden bir parça yaratmak sanki kendiliğinden gelişecek bir istekmiş gibi geliyor bana.
bunun dışında; oyalanayım, evliliği kurtarayım, yaşlandığımda bana baksın gibi sebepler sadece saçmalık. bir çocuk bir evliliği ne yıkar ne kurtarır, yaşlanınca baksın diye çıkarcı bir zihniyetle yetiştireceğin çocuğun üzerinde kuracağın baskı onu ruhen yaralar, oyalanmak istersen evcil hayvan alırsın.

en temel içgüdü ve maslovun ihtiyaçlar hiyerarşisinin en dibinde bulunan yeme-içme, barınma ve seks ihtiyacının bir sonucu olarak çocuk yapar. tamamen hayvani güdüler kısaca.

insanlar olarak hepimiz belirli şeyleri gelecek kaygısıyla biriktiriyoruz. ilk biriktirdiğimiz şey sevgi. ailemizle başlayan sevgi birikimi, alanı genişleyerek önce arkadaşlar, sonra okul ve iş yaşamına girmemizi sağlıyor. okul bilgi birikimi sağlarken, iş yaşamıyla birlikte bu kez maddi şeyler biriktirmeye başlıyoruz. para, çeşitli yatırımlar... bir süre sonra ise bu birikimler yük haline geliyor. ve omuzlarımızdaki bu yükü boşaltmak istiyoruz. bence evlenmenin de çocuk sahibi olmanın da temelinde bu duygu yatıyor. yoruluyoruz tek başına sağa sola koşturmaktan. önce ilk edindiğimiz yükü, sevgiyi boşaltmak istiyoruz çünkü en fazla yer kaplayan o. bir eş bulup, yükü boşaltmaya başlıyoruz ama o da ne? e o da dolmuş. zaten o yüzden de sizi bulmuş. sonra bu iki kişi bakıyorlar ki bu yükü boşaltacak kimse yok, sıfırını üretelim diyorlar ve çocuk sahibi oluyorlar. çocuk, her şeyde sıfır olunca, yüklemesi de kolay oluyor. doğduğunuz andan beri biriktirdiğiniz sevgi, bilgi, mal mülk, para her şeyi adım adım o çocuğa boşaltıyorsunuz. sonrasında da ona verdiğiniz tüm bu birikimlere minnettar kalıp gelecekte size hakkınızı vermesini bekliyorsunuz. çünkü her şeyi onun için biriktirdiniz aslında. önce amacınız yük boşaltmaktı. sonra o yükten kurtulmak sizi gelecek korkusuna sevk etti. en son da bu birikimlerin karşılığını almak istiyorsunuz.

insana insan olduğunu hatırlatır çocuk. aciz olduğunu, muhtaç olduğunu. burnun ucundaki sineği dahi kovamaz ama seni etrafında pervane eder. hem çocuğu olunca sevginin ne demek olduğunu daha bir farklı hissettiriyor sana. karşılıksız, eşsiz, emsalsiz. aile olmak istiyorsan çocuk olması lazım bir kere.

o muhteşem genlerini devam ettirmek için. serveti kalsın diye olabilir. çocuk sevmek için olabilir.