insan neden çocuk yapar sorunsalı

herkes için farklı cevabı olabilecek bir durum. senden bir birey yetişiyor ama sen değil. asla aynı değilsin ama çok aynısın. bence en çokta sevdiğin insanla bir karışımın oluyor yahu! çok ilginç değil mi :)

hayatı boyunca onunla meşgul olmak için.
meşguliyetten kastım full bakım değil
bağımlı olmak değil.
zihninde hep aile olmak.
uzakta olsalar bile hiç yalnız kalmamak.
başarıları ile keyiflenmek
dertleri ile dertlenmek
sevdikleri ile artmak.

o güne kadar yaşamadığın, tatmadığın duyguları yaşamak.. her insanın içinde potansiyel olarak koşulsuz sevgi vardır ve o sevgiyi vermek, paylaşmak ister. işte insanın o koşulsuz sevgisini aktarabileceği yegane varlık, kendi evladıdır. ebeveyn ile çocukları arasında dünyada başka hiç kimseyle kuramayacağı kadar özel bir duygusal bağ vardır. o yüzden de hiç kimseye yapmayacağınız fedakârlıkları onlar için yaparsınız ve tüm bunları yapmak, size zor gelmez. evlat sevgisi, bambaşka bir şey, klişe olacak belki ama anlatılmaz, yaşanır.

evrimsel psikoloji bu konu şu şekilde açıklıyor, insan kendisinden sonraki nesle bir şey bırakmak için çocuk yapar. dahası insan bu dünyada yaşadığı belli olsun diye yani var olduğunu kanıtlamak için çocuk yapar. ve tabi ki aslında baktığınızda çoğu büyük bilim insanının, sanatçının, edebiyatçının ya da felsefecinin çocukları yoktur, zira onlar bu evrimsel açığı eserleriyle kapatmışlardır. kendilerinden sonraki nesle bıraktıkları başka bir şeyler olmuştur. ve bu dünyada var olduklarının kanıtı da eserleridir. o yüzden çocuk bırakma gereği duymamıştır.

yaşlanınca bakacak biri olsun diye.

benim yerime notere gitsin diye istiyorum 1 saattir noterdeyim bi rusla tanıştık tutturdu gel çıkalım bu sıra beklenmez gezeriz bira içeriz diyo lan dedim defol git benim canımı sıkma bu kadar beklemişim allahın cezası bana acil çocuk lazım bu noterde klima da yok.

bazen çevre için, bazen evde iki kişi ömür gezmez diye bazen sadece olması gerektiği için.

yaşlandığım da bana baksın diye geleceğe yönelik yatırım sebebi iledir.
bir de soyadını gelecek nesillere aktarma düşüncesin de olan ebeveynler vardır ki sanırsın ingiliz lordu yabşak.
çocuğuna krallık şato bırakıyor pemezenk.

kendini sağlama almak için. yaşlanınca benimle ilgilensin, bana baksın işlerimi yapsın. hatta yaşlılığı geç orta yaşlıyken bile işlerde sana yardım etsin. sen büyüt geç gerisi hallolur. ha bir de toplum baskısı yüzünden. evli çiftlere çocukları olma zorunluluğu dayatıldığı için. çocuğum olsun istemiyorum dediğimizde olur mu öyle şey diye tepki veriyor eski nesil.

baktık, biz bir çocuğa maddi ve manevi bakabilecek durumdayız ve bir evladımız olsun istiyoruz, çocuk sahibi olduk ama ben bir çocuğa yetebileceğimi düşündüğümden birden fazla çocuk düşünmedim. hayatta başıma gelen en güzel şey evladım. onunla geliştim, bir insanı kendi canımdan bile çok sevmeyi öğrendim. bazı konularda dengede kalmayı öğreniyorum, sorumluluk sahibi olmayı, kendimi terbiye etmeyi, keskin tarafları törpülemeyi... çocuk bir insana çok şey öğretiyor. bakıyorum genç bir delikanlı olmuş oğlum. çok tuhaf hissediyor insan bazen evladına baktıkça. büyüdüğünü, geliştiğini görüyorsun. bazen o sana bilmediğin bir şey öğretiyor, sohbet ediyorsun... bunlar çok kıymetli.
üremek için kodlanmışız. çok nedenini sorgulamaya gerek yok ama aklımızı kullanıp "ben bu çocuğa bakabilecek miyim, bu sorumluluğu alabilecek miyim?" diye de sormamız gerek. ortalık harcanmış çocuklarla dolu çünkü. bu sorumluluğu alamayacak olan çocuk sahibi olmasın.

insan neden türkiye'de çocuk yapar sorunsalı

nedenini bilmiyorum ama çocuk yapmak büyük oranda bencillik ve kişisel tatmin gibi geliyor bana.

bir gece zevk için girilen ilişkide tohumları atılıyor mesela. olayın başlaması bile zevke dayanıyor. sonrasında elaleme "bak benim aslan parçam dünyaya geldi." naraları... yok baby shower, yok sünnet düğünü vs. olaylarıyla gösteriş ve caka satmak. büyüdü, bak benimki mezun oldu liseden/üniversiteden şeklinde devam eden böbürlenme. yaşlanınca bana bakar, geleceğimin teminatı şeklinde beklenti...

şu devirde çocuk yapmak ekstra düşünülmesi gereken bir konu. gerek ekonomik gerek sosyal olarak altından kalkılabilirsa yapılmalı. ben yapmayı düşünmüyorum ama neysse.

evde ses olsun diye cocuk yapin artik baskilari kalksin diye anne baba korunmadi diye ilerde buyusun de bana baksin ya da iliskiyi kurtaralim diye yapilmaz mesela. o cocugu istemek disindaki butun sebepler sebep olarak sayilamaz bence

neslini devam ettirme ve bu dünyada bir iz bırakma içgüdüsü. nerede okumuştum hatırlamam fakat biri, '' insanlar öldüklerinde kendinden bir parçasının dünyada olmasını, hatırlanmayı ister. sıradan insanlar bunu bir çocuk ile, yazarlar bir kitap, şairler bir şiir, ressamlar bir sanat eseri ile yapmak isterler. bu, insanların unutulmamak istemesidir.'' gibi bir şeydi.
neslini devam ettirme içgüdüsü ise bence tamamen atalarımızdan kalan bir içgüdüdür.
bazı aklı oturmamış ebeveynler ise ''yaşlandığımda bana bakman, işlerimde yardım etmen için.'' diyebilir.

senin yansıman nasıl olacak diye merak edersin.

çünkü o çocuk senin aynandır.

hayır lark insanlar yaşlandığında kendisine birinin bakmasını ister.
bu yüzden çocuk yaparlar.
ve dünyaya somut bir şey bırakmak istiyorlar.
bu somut şey ise çocuk oluyor.

can sıkıntısı. rahat batması.

üremek insanın en temel içgüdüsüdür çünkü.

bazıları "elden düştüğümde bana baksın" diye.
işte onları tekmeleyerek düşürmek, ardından bakmak gerekir.

insan bir canlıyı sevmek, onun ihtiyaçlarını karşılamak yani ona bakım vermek istiyor. bu evcil hayvan da olabilir çocuk da.

yavru olan canlılar arasında özellikle insan yavrusu aciz yani kendine bakamayacak olarak doğuyor.

bebeklikten yavaş yavaş büyümesi ve kendine yeten bir noktaya gelene kadar desteklenmesi gerekiyor.

bunu kendi evladımız olmadan da başka yavru çocuklar için de isteyebiliriz ama bu zaman emek para isteyen zahmetli bir süreç olduğundan bu duygusal yükün altına girmek için çoğunlukla kendi biyolojik çocuğumuz seçiliyor.

kendi çocuğumuz seçiliyor zira bunun bir çok avantajı da var. tek tek yazmaya kalksam çok uzun olur ama bence en basiti eğer çocuk yoksa evliliklerde çiftler birbirine sarıyor.

çevrenin ve ailenin baskısı altında çocuk sahibi olmak istemeyen ya da çocuk sahibi olamayan çiftler çoğunlukla bu süreçte birbirini yıpratıyor.

eğer çocuk sahibi olmak istemiyorum diyorsanız sevgili kalmak - evlenmemek daha yerinde bir karar.