insanın kendine yaptığı en büyük haksızlık

kendimi saklamak.

kendinden başka herkesi düşünmek nereden biliyorsun diye sormayın

onursuz ve haysiyetsiz bir dünyada bu gibi kavramlara önem vererek yaşamak. bundan vazgeçilmiyorda üstelik.

mutsuz olduğu yerde bile isteye durmak.

soyluluk yanlısı entelektüellerin zırvalıklarını ciddiye almaktır.
geriye kalan şeyler ise örgütlü mücadele verilmediği sürece doğal seçilime dahildirler.

suratına tükürmeyi bile haketmeyen mahlukatları ciddiye alıp insan yerine koymam kendime yapmış olduğum en büyük haksızlık.

aklını kullanmayıp başkasının eline vermek.
başkası; ideolojiler, üst bir yaratıcının (fizikötesi)kültürel versiyonları olabilir, içine doğduğumuz kültür olabilir. aşıksanız aşık olduğunuz kişi olabilir.

insan doğası ibariyle hem putperest(inanmak için icat çıkarmaya) olmaya hem de yıkmaya potansiyelli galiba.

akıl insanın en temel yetisidir.

kendine güvenmemek. "bu mal yaptıysa ben de yaparım" mottosunu kendimize her gün hatırlatmamız gerekli.

içinden gelen hissiyatları göz ardı ettiği zaman. her hissiyata göre de hareket edilmez. ama bazen komple es geçmek, kendini kaale almamak büyük bi haksızlık. bazen-hatta çoğu zaman-oturup kulak vermek lazım ben ne hissediyorum? ben ne düşünüyorum? vb.

* duygularını sessize almak. kendi duygu ve düşüncelerini aile ve toplumun tabularna hapsetmek
* herkesin hata yapabileceğini unutup, kendini hatasız bir hayat yaşamaya şartlandırmak.

birini kendinden daha fazla sevmek.

kendimizi duymuyoruz.o kadar gürültülü geliyor ki her şey çoğu zaman kendi sesimizi unutuyoruz.unutmaya başlıyoruz kendimizi.yoksa neden kendimizi sorgular halde bulalım ki.belki de kendimize yaptığımız en büyük kötülük başkalarına diyemediğimiz onca sözü kendimize korkusuzca edebiliyor oluşumuzdur.

düşünmek mükafat fazla düşünmek haksızlıktır

kendini kabullenmemesi sevmeye dair görülmemesi.

her şeyini vermek istemesi.

çok irdelemek
bazen bazı şeyleri kabullenememek

soğuk havada, bira içmek. götüm dondu ayrı, iki yudum alıp işemeye gidiyorum o ayrı.

tir tir dondum ya.

kendini onemsiz gormek

zaten her şey kötü olacak deyip iyi giden şeyi de bok etmek.

kendine inanmayı unutmaktır belki de en büyük haksızlık. başkalarının gözlerindeki yansımaya saplanıp, kendi içindeki ışığı görmez hale gelmek. hatalarını büyütüp, başarılarını küçültmek. sanki varoluşu, yalnızca başkalarının onayına bağlıymış gibi yaşamak.

insan, en sert eleştirileri kendine yapar; en kırıcı sözleri önce kendi kalbine fısıldar. "yapamazsın," der, "yetmezsin." oysa asıl yapamadığı, kendine hak ettiği şefkati gösterebilmektir. başkalarına verdiği ikinci şansı kendinden esirgemektir.

belki de insanın kendine yaptığı en büyük haksızlık, yolda olduğu halini küçümseyip, varması gereken yeri kutsallaştırmasıdır. oysa her adım bir başarıdır, her tökezleme bir öğreniş. ama insan bunu görmez, hep daha ileriye bakar, şimdiyi kaçırarak.

sonunda, kendi içindeki sesi susturup başkalarının beklentilerini dinleyen kişi, kendine en uzak kişi olur. ve en büyük haksızlık da budur: kendine kör sağır olmak.