işsizlik

insanların inatla nasıl sürdürdüklerine hayret ettiğim durumdur. 16 senelik iş hayatımda toplasan çalışmadığım süreç max 2 ay.

gecenin bir körü uyanıp, tek başına sözlükte böyle başlıklar altına yazmak.

a.b'ye ve a.b.d'ye köle olmuş devletlerde kol gibi gezen ekonomik tablo. çalışanı da gece-gündüz yarı tok yarı aç vaziyette.

hepsi eğlence serbestliği hevesi yüzünden başınıza geldi değil mi? lan heç düşünmediniz mi, zina da para ile alkol- esrar da para ile. emperyalizme dombalmışken, eğlence paranızı hangi luayikçi verecek?

işsizlikten zoru kötü bir işte çalışmak sanırım. ama ikisinin de ağırlığı çok fazla ve berbat.

gizli işsiz olmak mı yoksa normal işsiz olmak mı bilemedim. bu memlekette çoğu insan gece başını yastığa koyunca iç sesi "hiçbir şey yapmadan para kazanıyorsun" demiyorsa namerdim.

1930 ların amerikasında bile sorunmuş sanırım.

kapitalist üretim biçiminin doğasından kaynaklanan bir sorundur. çünkü üretim gerçekten ihtiyaca yönelik ve üretilen değerlerin adil bir paylaşımı ilkesiyle değil, sadece sermaye sahibinin kâr düşüncesi ve emeği sürekli daha düşük bir maliyet unsuru olarak görmesi anlayışıyla yapılır. bilinçli biçimde yedekte tutulan işsizler, çalışanlar için daha ucuza çalışmaya razı yığınlar olarak ve bir tehdit unsuru olarak kullanılır. sermayeyi yaratan yığınlar, sanki sermayedarın lütfedip karınlarını doyurduğu zavallılar olarak lanse edilirler.

zordur vesselam.

iş verenden kaynaklıdır ki bu da herkesi etkiler bazen sudan sebeplerle almıyorlar

yapay zeka ile git gide artacaktır global olarak.

yenilerde tattığım işsiz kalma hali.

15-16 yaşlarından beri çalışan biri olarak ilk kez işsiz kaldım. sigortalı işe ek bi de artı falan çalışıyordum. iş arama izni süreci dahil 2 ay oldu. benim bünyede ilk üç hafta yoğun endişe, boşluk sebebiyle ne yapacağını bilememe ve mutsuzluk hali hasıl oldu. öyle bir endişe ki günlerce uyuyamıyordum. sonra bir rahatlama geldi. "negzel bir şeymiş ya bu hiçbir şey yapmamak" diye düşündürdü. uyuyamamak negatifi yerini "uyumamak diye bir özgürlük varmış"a bıraktı.
geçen gün bir iş teklifi geldi. işsizken hissettiğim panik hali işi duyunca beynime tekrar yerleşti. "öyle mi yapsam? gitsem mi napsam? napsam????" (çok fazla napsam dediğim için aklıma ah ne yapsam ne yapsam şarkısı geldi ama sadece nakaratı bildiğim için tamamını söyleyemedim de. anlık salınıp durdum)
sonra yaprak dökümü'ndeki oğuz karakteri(hiç sevmem. ıyy) gibi kendi kendime "eeeeh daha ne kadar dinleyeceğim bunları? öf öf yeter!" dedim sıkılarak.

şimdi çok mutluyum.

iş arayanların gönlüne göre gitsin her şey.