kabuğuna çekilmek

savunmayı sağlama almaktır.

kötü bir durum. hayatı dolu dolu yaşamak varken, kendi küçücük alanına çekilip hayata küsmek.

cok yormuşlar kırmışlar ve artık benden uzak durun modu belkı de en iyisi bu

"insanlar arasında da yalnızdır insan." sözü geldi aklıma. yalnızılaştıkça, insanlardan soğudukça ve yaşla beraber insanları tanıdıkça kabuğuna çekiliyor insan. samimiyetsiz, çıkarcı, kapitalist sistem içerisinde erirken tutunacak bir dal bulamıyor zira.

insanlar tosbağa gibi bazen kendiyle baş başa kalmaya ihtiyaç duyar. dünyanın iyisinden de, kötüsünden de uzaklaşıp cin başına kalmak herkesin denemesi gereken bir kaçış. bence kaçışların en güzeli yine kendine kaçmaktır.

dışa dönük bir insansanız bir müddet sonra dayanamazsınız. içe dönük bir insansanız bir daha kabuğunuzdan dışarı çıkmak istemezsiniz, çıkamazsınız. öyle.

dinleyeni olmadığından değil anlayanı olmadığından sessizleşir insan. belli dönemlerde bu tür el ayak çekmeler gereklidir her şeyden uzaklaşmak kafayı dinlemek siz kimde ne kadar kim sizde ne kadar diye tartmanıza olanak sağlar.

kabuğuna çekilme zamanı gelince dil lâl olur, gönül akılla muhasebe yapar. insanlara anlatma ihtiyacı duymazsın
pinhani hikâyeler tükendi
dinleyebilirsiniz

her insan hayatının bir döneminde böyledir aslında. bir süre sonra da herkes kırar o kabuğu lakin önemli olan o kabuğu kırmak değil, kırdıktan sonra nasıl bir insan olarak çıkacağındır.

çoğu zaman yaptığım ve farklı duygular tarafından tetiklenen eylemdir.

kabuğuna çekilen insanlara yabani, sıkıcı, kibirli ya da her neyse işte, bu tür yaftalar vurmak kadar haksızlığa neden olacak bir tavır düşünmekte zorlanıyorum. bir insan kabuğuna çekiliyorsa elbette geçerli bir nedeni vardır.

benim kabuğuma çekilmek için belli nedenlerim olur. bazen nedensiz de kabuğuma çekilebilirim. kendi kendime kalmayı seviyorum ben. yalnız kaldığımda kendimden sıkılmıyorum. çünkü kendimi çok eğlenceli ve hoşsohbet buluyorum şahsen. herkesten iyi anlıyorum kendimi.

ama elbette daha önce de söylediğim gibi nedenlerim de oluyor kabuğuma çekilmek için. bazen durup dururken aklıma gelen bir şeyi düşünüyor olabilirim. dünya üzerinde benden başka kimse için önemli olmayabilir bu düşünce ama o an benim için çok önemlidir. mesela bir fenerbahçe galatasaray maçında burak yılmaz’ın yaptığı aşırtma vuruşun fizik tarafından açıklanamayan bir şekilde havada sekmesi. bu ve bunun gibi düşüncelerle aklımdaki cevaplanmayan sorularla boğuşuyor olabilirim.

çocukluk travmalarımdan biri nüksetmiş ve çocukluk yıllarıma doğru bir girdap gibi çekmiş olabilir. zihnimde bir neverland yolculuğu yapıyor olabilirim. ya bir saman balyası ile derdim vardır o an, ya bir dolmalık biber korkusu yaşıyorumdur ya da belki bir yalak vertigosunda dört dönüyordur zihnim. yani konu tamamen iyi bir çocuk olamadığım için şirinler köyünü görememiş olmamdan kaynaklanıyor olabilir.

veya o an bir şeye o kadar bozulmuşumdur ki karşımdaki insanı kırmamak, üzmemek için içime çekilmişimdir. ben kendi kendini tamir edebilen bir mekanizmayım ve bu tamir için sessizliğe ya da içimdeki gürültüye ihtiyacım var. çünkü ince bir tamir işine girmek zorunda kalıyor. çabuk bozulan bir makineye döndüm ben. sanırım son kullanma tarihim de yaklaşıyor. hangi şehirdi unuttum şimdi ama bir şehirde verilen dev kahvaltılar gibi rengarenk ve kabalık bir ruh hali ile baş etmeye çalışıyorum çocukluğumdan beri, hele ki son aylarda içimde küçük adamlar sağdan soldan çıkıp merhaba diyorlar bana. saçma belki ama öyle bir lunapark gürültüsü var içimde.

bir insan kabuğuna çekiliyorsa elinize bir çomak alıp dürtmeyin onu. belki üzerinde beyaz gömlek vardır.