kamp yapmak

türkün ata sporudur. yarın gidiyorum yine. selametle.

börtü böcekten nefret etmemden dolayı asla yeltenmediğim ama iki günde aşığı olduğum aktivite.

sevdiceğim ısrar edince kıramadım, kabul ettim ve bir gece çadırda kaldık. doğanın sesi o kadar başkaymış ki gündüz hiç duyamadığım sesleri duydum. mutlaka deneyin.

hava bu kadar sıcak olmasa ateş yakıp akdeniz akşamlarını da söylerdim. neyse, kısmet.

bir hafta sonra falan iki üç gün kamp atmalık boşluğum olacak. şimdiden iple hatta halatla çekiyorum bir an önce gelsin diye. çok özledim kamp ortamını.
o karanlığı, sessizliği, akşam denizini, meyveyi, alkolü..
sabaha karşı bayılıp kalmayı ve güneşin ilk ışıklarıyla uyanmayı..

gelsin artık!

severim kamp yapmasını.
ego yok, kasılma yok, lüks yok, nerede ne zaman ne yapacagini bilmeden hayatı akışına göre yaşamak muhteşem...

karanlıkta, çalıların içindesin önün deniz.
bin yıl önceki atalarının hayaletleriyle beraber, saklanmış geceyi izliyorsun; yıldızları, uzaklara giden gemilerin ışıklarını, düşünceler gibi dalgaları..
üzerine dökülmek isteyen koca bir deniz ve yakanı bırakmayan ay ışığı var. biraz alkol var, biraz müzik.
etraftan küçük böceklerin gezinti sesleri geliyor.
belki de hayaletlerdir. kafanın içinde anıların, farklı kişiliklerin, koca bir hayatın gürültüsü..
hepsini susturup, geleceği yıldırım gibi çarpmak istiyorsun.
hava zaten her şey için müsait.
gitmek için de, susmak için de, kaybolmak için de, gülmek için de.. her şey için müsait.
ölmek için, sonra tekrardan dirilmek için de.

değişik bi' keyif.

iki kere tecrübelediğim kadarıyla
konforundan vazgeçebilen bir insan değilsen kamp insanı feci zortlatıyor.

yaban hayatına ne kadar uyumlu olmadığını farkettiğinde aslında biraz kendini sorguluyorsun
30-32 adet ortalama böcek ısırığıyla 5 günü kapatmak iyi bir skor mu onu bilemiyorsun falan. neyse özetle herkesin yapacağı şey değil, ben ütüsüz gömlek, t-shirtle dolaşamam, adam önümde slip mayosuyla sallandıra sallandıra yürüyor, elinde bira, keyif keka.

bu rahatlık lazım galiba insana
fazla sistem adamı olmuşuz,
düzen, sistem olmayınca rahat olmam gerekirken tam tersi hissediyorum valla.

doğanın içinde, çadırda seks yapmanın zevki başka hiçbir şeyde yok yeminle.

hayatımda 1 kez yaptım. daha da yapmam.
dünyanın en büyük kanyonu olan grand canyon n.p. , arizona da 3 gece kıç kadar çadırlarda kaldık. ateş ve bira içmeler dışında hep söylendim mızmızlandım durdum. geceleri serin oluyordu ama gündüzleri 50+ derecede çöl sıcağı basıyordu.



kafamdaki küçük şapka arkadaşımındı. o dev amigo şapkası ise benimdi aslında ve ben o şapkayı türkiye' ye getirmiştim. babamın bir dostu el koymuştu. içim gitti ama ses edemedim tabii:))



point' ler var. bulunduğumuz point' ten daha alttakine iniş için amatörlere izin verilmiyordu rehber gerekiyor.


colorado nehri ve kanyonun sıfır noktası. inmek profesyonel işiydi. inip kalanlar oluyormuş. hahaha 50 derece sıcak ya çatlak olabilirim ama deli değildim.



arizona hilton' daki suit dairem.:))

fena yaparız hocam. şöyle bir haftalık yaban hayatı iyidir. şimdi kamp yapmanın iki türlüsü vardır; biri yabana atılmak*, diğeri nispeten daha az zorlu ve tatil niyeti taşıyan.

yaban hayatı zordur, ekmeğini taştan çıkarmak zorundasınız.* çıplak elle balık yakalamadır, efendime diyeyim karınca yemektir, etli butlu hayvanları* kendi üretiminiz olan kapanlarla çakılamaktır, bunlar hep böyle yaban hayatının sizlere dayattığı zorluklardır. bir de tatil niyetli olan var, alıyorsun pisküvünü demliyorsun çayını skinn’in keyfine yatıyorsun.

maalesef çok sevdiğim bir olgu değil hatta kendisiyle hiç başım hoş değil. kendi hijyenine ve özel alanına aşırı tutkun biriyim. kendimi temiz hissetmezsem, gerekirse 10 kere olsun; üşenmem yıkanırım. temizliğe karşı hassasiyeti olan insanlar için kamp hayatının salaşlığı işkencedir. ben uzun süreli yıkanamadığım, hunharca kirlendiğim, insani ihtiyaçların bile minimum düzeyde bir konfor ile giderildiği düzlemde çok rahatsız olurum ve keyifte almam.

şimdi böyle söyleyince ukalalık gibi geliyor ama inanın değil. benim her türlü böceğin ve haşeratın bulunduğu doğal ortamda hayatımı idam ettirmeye çalışmam, uzun soluklu terapi sebebidir. her türlü sürüngenden aklım çıkıyor. yılanın - çiyanın içerisinde, besinleri bile doğru düzgün dezenfekte edemeden hazırlanan yemekler, açık havada çömelmek suretiyle giderilen tuvalet ihtiyaçları, denizde/ gölde alınan duşlar.. bunlar maalesef benim temizlik anlayışım ile taban tabana zıt. insan zorunda kalırsa, tabi her ortama uyum sağlar ama zorunda değilkende böyle bir şeye kendimi sokmam eziyet olur. onun yerine pikniğe gidiyorum. bagajda tuttuğumuz, her türlü dezenfekte ile hazırlanmış bir sürü yemek sepetlerden çıkıyor , oturuyor yiyoruz sonra gittiğimiz gibi akşam geri dönüyoruz. miss gibi göçebe usulü kamp işte..

1930/40 senelerinde sıkıntılı olan eylem. şu an bi sorun yok ayılar dötünüzü yiyebilir sadece.

köy ve doğa ile çok haşır neşir olmama rağmen sevmediğim oluşum. ben böcek sevmiyorum az biraz konfor olacak insanın hayatında.

severiz. soguk sicak fark etmez kamp yapariz. brrrr usudum.

şöyle bir alet alabilirsem ben de gideceğim kamp yapmaya:

12bin usd civarında fiyatı var. ulaşılabilecek fiyat ama bu yıl acayip bir para ihtiyacım oldu. 2026'ya erteledim bu fikrimi.

(bkz: kamp atmak)

kanzi siz gidin benim bir cilt bakım yapip kahve demleyip overthing yapma isim var