karanlık

ışık olmayan yerdir. bazen aydınlığa kavuşmak için katlanılması zorunlu olandır.

ışığın olmadığı gün içinde bastırdığımız, hissetmemeye çalıştığımız ne varsa onların sessiz çığlıklarının yankısının duyulduğu vakit.

karanlık çökünce başlar yalnızlık!

küçükken eşyaları farklı korkunç şeylere benzetmeme sebep olan ortam.

"aydınlığı fark edemiyorsak karanlık nedir ki?" diye sordu adam, önünde nesiller boyu sürecek bir insan karanlığı vardı, onlara ve onlarla konuşuyordu. "uzaklara gideceksiniz bugün, razı olmamak üzere" diye ilave etti sesini daha da yükseltip. "razı gelmediğimiz her şey bizi olmamız gereken yere, karanlığa daha da çabuk götürecek" dedi sonra, kalabalıktaki onay mırıltılarının yerini daha yüksek perdeden çıkan sloganlar almaya başlamıştı. onlara göre uğrunda ölecekleri adamın dediği her şey doğruydu, katıksız bir itaat eğitiminden geçmiş karanlık sürü izlerini ardında bırakarak oldukları yerden ayrıldı. rastladıkları diğer tüm insanlarla karanlık uğruna savaşıp yollarına sayıları nerdeyse hiç kalana kadar devam ettikler, öyle bir an geldi ki karanlık uğruna savaşan kocaman ordudan sadece iki kişi kaldı geriye, o ikiden biri diğerine döndü.

"aynıydık, karanlıktık zaten, şimdi aydınlığı ve kendimizi de sonsuza kadar öldürmenin vakti" dedi ve elindeki hançeri önce ordudaşının sonra da kendi kalbine saplayarak dünyada mutlak karanlığı başlattı.

doku kadehi ters tut-karanlık

dolu kadehi ters tut grubunun çok sevdiğim bir şarkısı.

bir insanı karanligiyla sevmek en zorudur iyi görünen halini herkes sevebilir.

karanlığın içinde hep tanıdığımız insanlara benzer suratlar vardır. onları her çekişimizde başka biri çıkar. tanıdık birine denk gelene kadar yoklarız. o kişiyi bulduğumuzda ne yapacağımızı bilemeyiz. biz bu kararsızlıkla mücadele verirken o bizi bekler. en sonunda dayanamaz ve gider. gittiğinde umutlarımızı da alır götürür. karanlığa geri döner ve o tarafa geçeriz. birinin bizi bulmasını beklemeye başlarız. başkalarının umutlarını çalmak için.

bak karanlık,
karanlık bak benim de
toprağına susayan
açgözlü krallığım
neyim varsa yok sayıp
isteyen bir varlığım
-işleyen saat düşman
tanıdığım yabancı
yalancı tanıklığım
-uzayan gece düşman
bana dost tek zamanım
kaygısız çocukluğum
takvimlerden kurtulup
duyabilsem sesimi
-annemi uyandıran
konuşabilsem beni
-babamı aydınlatan

ne kadar büyük olursa olsun, tek bir ışık huzmesine yenilmeye mahkum olan şey..

beni korkutuyor ama düşünmeme engel olamıyor..orası nasıl?

bazen bir mumla çözülebilecek sorundur, fiili karanlıklar için. yeter ki ruhlar kararmasın. bilinmezliklerle doludur ve insanoğlu bilinmemezlikten korkar; ufak bir ışık kaynağı bile yol gösterir insana. ama kötülükle kararan ruhlar, ışığı görebilir mi,ışıkla aydınlanabilir mi, sanmıyorum.

aydınlanmayan, azalmayan, loş bile değil, kapkaranlık. her yanı saran, çağıran.

ışıksızlık kadar fazla ışık da bir karanlık yaratır.

bir de karanlıksız karanlık vardır ışıksız ışık gibi.

karanlığa düştüğünüzde ciğerinizi yakmayın, işe yaramaz.

bilinmezliktir. ürkütür.

en sevdiğimiz

bir taş atıyorsun, göğü delecekmişçesine. yırtılıyor tam da zifiri karanlığın ortası, kayboluyor sonsuzluk içinde. ne sen çok güçlüsün ne evren yeterince küçük. olmadı dünyan bir türlü aydınlık. ve fakat ne hikmetse, hangi delikten sızıyor bu loş ışık? o dipsiz karanlıkların sonrası hep ani bir ayrılık.

damarımda akandır.