karanlıktan korkmak

çoğu zaman birilerinin kendinisini izlediği hissine kapılan insanların hissettiği duygu:

kendisi bir diğer fobimdir. o kadar çok korku romanı okuduktan sonra olacağı buydu tabi.

neredeyse lise bitene kadar aşamayıp bugünlerde aklıma bile gelmeyen fobi.

çocukluk çağında izlenilen korku filmlerinden kalan miras özellikle “darkness” ile pekişen ve tedaşı sevindiren durum

açın ışıkları, diye haykırış atılır.

çocukken hey girl dergisinde okuduğum bir öneriye göre, karanlıkken odaları gezip kontrol etmek rahatlama sağlıyormuş. ama buradaki olay benim hey girlden bahsetmek istememdi belli ki.

#1008834 vay be istemeden rahatlama sağlamışım kendime.* dışarıdan bakınca delilik gibi duruyor yalnız, ev arkadaşım korkmuştu ilk fark ettiğinde. uyurgezerlikle birleşince daha kötü oluyor paranormal aktivitedeki kadın gibi yatakların başına dikiliyorum.
#920344

niktofobi olarak tanımlanır.

evrimsel olarak kalıtsallaşmış bir korkudur. konuya jack london "adem'den önce" bilimsel kurgu türündeki eserinde kısaca değiniyor aslında. eskiden vahşi yırtıcılar olduğu için karanlıktan korkardık. zamanla yerleşik hayata ve şehir düzenine geçtik. artık yırtıcı hayvanlar kalmadı, ama korku genimize işlemiş ya öyle hemen kurtulamadık. bu kez de metafiziksel yaratıklardan korkmaya başladık. nesne aynı özne farklı. cinler, periler, şeytanlar... kültürden kültüre, inançtan inanca değişen metafiziksel korku. zamanla bilimin ışığıyla bu da büyük oranda yenildi. ateist insanlar bile zaman zaman sebebini anlayamadığı karanlık korkusunu yaşar bu çok normal, karanlıktan korkmak sizi küçük yapmaz ya da korkmamak sizi üstün süper insan yapmaz. kalıtsal olarak taşıdığınız, çok eski bir korku neticesinde.

karanlık ile iç içe olan şahsımın başına hiç gelmeyendir. karanlık iyidir ya, kendinizi onun boşluğuna bırakın, korkmaktan ziyade huzur bulursunuz demedi demeyin sonra.

çoğu insanın korktuğu bir şeydir. önünü görememek tedirgin eder. fakat eğer biraz zaman geçirirseniz gözleriniz alışacak ve göreceksiniz. bu insanı rahatlatır.

bilgisizlikten, sorgulamaktan korkmadığınız sürece oldukça anlamsız eylem.

aydınlığı yaşayamayanların korkusudur.

çocukluktan sonra geçen korku. inadına karanlığa dalarım ki belki canavarlar, öcüler karşıma çıkar da hayatıma renk gelir diye.

yanımda, karanlıkta, kendi ayak sesinden korktuğu için gittikçe hızlı koşmak zorunda olan biri var. her seferinde geberiyoruz gülmekten. güvenli bölge olarak da beni seçmiş.

insana tahmin edildiğinden çok daha fazla acı verebilecek, obsesif kompulsif bozukluğa kadar gidebilecek korkunç bir fobidir. cinler, periler, şeytanlar, 3. boyuttaki bilinmeyen varlıklar, göremediğimiz ama bizi görebilen yaratıklar gibi varlığı muallak mahlukatlar karanlık korkusunu besler. yatağına uzandığında ve uyumaya çalıştığında; her zaman seni gözleyen, yüzüne yalnızca 2 milim uzaklıkta duran o korkunç suratın hayali asla uyumana izin vermez ve sabaha kadar dokuz doğurursun. tamam, ne kadar sen onu göremediğin halde, onun seni görebilmesi düşüncesi ne kadar korkunç da olsa sonuçta onu asla göremiyorsun fakat ya bir gece gözlerini açtığında onu görürsen?

karanlık iyidir, kusurları örter...

ponçik ötesi tatlı bir insan olan annemin geceleri elimden tutup evin bütün karanlık odalarını ve bahçeyi "bak her şey gündüzle aynı, sadece ışık yok" diye gezdirmesinden ötürü karanlıktan hayatım boyunca korkmadım.

ancak halam ve babannem sağolsun "arap bacı" gelecek diye korkuttukları için (duvarda asılı mavi camdan garip portreleri arap bacının yüzü sanırdım) uzun süre kabuslar gördüm.

bence insanlığın kadim ve en eski korkusu karanlık değil arap bacı olmalı. kesinlikle çok daha korkunç.

eski sevgilim boyleydi ve nedeni çocukken karanlıkta kalmış olmasıydı. çok korkardi şakasına bile aşırı sinirlenirdi. elimden geldigince bunu yenmesine yardımcı oluyordum. acaba benim gibi böyle anlayışlı biri var mıdır suan hayatında diye merak etmiyor değilim

ışığın var olmaması durumunda korku hissine kapılma halidir.

gece uyurken gece lambası kullanılabilir.