karanlıktan korkmak

hayata dair aşamadığım belli şeylerden birisi. sanırsam karanlığın hissettirmiş olduğu bilinmezlik hissi korkutuyor beni.

doğaldır.
kendini savunmasız hissedersin. yapabileceklerin konusunda da sınırlı.

ben değil ama kardeşimi küçükken hep karanlıkta böcek vs varmış gibi korkuturdum. yaptığımın doğru bişey olmadığını düşünmeden, cahildim dünyanın rengine kandım. her neyse garibim büyüdü şimdi hala korkuyor travmaya sebep oldum istemeden. özür dilemekten başka bişey yapamıyorum. çok pişmanım :( yeniden o günlere dönsek vallahi hiç bişey yapmam

ne karanlıktan ne yükseklikten ne de her hangi birşeyden korkmuyorum. spesifik bir fobim yok fakat olan insanlar tanıdım. aralarındaki en zoru karanlıktan korkandı. arkadaşlar böyle bir travma olamaz... o uyurken dahi ışığı kapatsam neredeyse çığlık atarcasına kalkıyordu. ışıktan kastım tabii ki loş seviyede yanan baş ucu lambası. kalp atışları anında hızlanıyor, terliyor ve nefes alış-verişi düzensizleşiyordu. hep şey derdi; ''ışıksız kaldığım an o tepkileri veren ben değilim. ne oluyor, nasıl oluyor bilmiyorum ama kendime geldiğimde, o kriz/nöbet anı geçtiğinde, içimde hissettiğim sadece kocaman bir korku oluyor.'' çok zor çok, biraz empati yaptığım zaman konforu bozulmasın diye benim de hayat alışkanlıklarım değişmişti.

sanırım bu ileri seviye bir durum. çünkü ''ay ışığı aaaçççğğ korkuyoruuğğmm...'' tarzında bir durum değildi. bayağı baskın baskın nöbet geçirmeli... umarım hayatı boyunca konforunu düşünen insanlar olur etrafında, bu onun elinde olan bir durum değil çünkü.

karanlıktan korkmazsınız. sizi korkutan şey karanlığın içinde gizlenen şeyin düşüncesidir. böcekler, dişleri ve pençeleri olan bir yaratık veyahut bıçak sallayan davetsiz bir misafir. kısaca, bilinmeyenden ve akla gelen tüm olasılıklara karşı doğan bir düşünce yapısıdır bu korku.

gün ışığında karşılaştığımız şeylerin aslında karanlıkta karşılaşabileceğimiz şeylerden daha korkunç olduğu mantalitesine sahip olmayı başarabilirseniz karanlığa karşı olan korku düşüncesinden sıyrılabilirsiniz. zira günümüz dünyasında yaşlandıkça karanlıktaki her şeyden gittikçe daha da korkunç oluyoruz.

-h.p. lovecraft

karanlıktan korkmazsın, karanlığın içinde ne olduğunu bilmediğin için bilmediğinden korkarsın.

en büyük karanlık cehalettir.
leyl den fecre çıkmak...

karanlıktan hiçbir zaman korkmadım, aksine severim. asıl korkum başkaydı hep o da başıma geldi...

karanlıktan korkmak yerine huzur buluyorum. karanlık ortamda düşünmek ve hayal kurmak hayatıma dair yaptığım en zevkli aktivitelerden biridir.

küçüklüğümden beri başıma gelen şey. değişmedi.

ışığın yokluğundan korkmak.
insan gündüz vakti de gerçek ışıktan mahrum kalabilir. aslında asıl korkması gereken budur. yani iç ışıktan yoksun olmak.

karanlık ayrı bir okşar kalbimi çocukluğumdan beri

bazı insanlar her ne kadar korkmadığını iddia etse de bildiği kapkaranlık bir odada zar zor yürüyerek tedirgin olması bu durumu çürütür. genetiğimizde olan şeydir. bazı insanların çığlık atması ekstra durumlardan biridir.

az önce karanlıkta otururken olum bu ne sessizlik dedim ve telefonun fenerini açıp soyle bir göz gezdirdim odama :))

karanlıktan korkulmaz. seni korkutan kendi bilincinin heyulalarıdır.

bazen gerçek olamayacak kadar korkunç gelen histir insana. keza korkulu bir rüyadan uyanmak akabinde, şu an yaşadığım gibi, gerçekleşmiştir. telefonu, kapalı uyuyan biriyseniz bile hemen telefonu açıp yalnız değilmişcesine, sosyal medyaya koşuyorsunuz. *

ben ne korkacam, karanlık korksun benden ondan daha karanlık olduğum için. kork karanlık. bööö.

karanlıktan korkuyorsan mum olup yan.

karanlıklar aydınlık yarinların habercisidir azizim.her karanlık güzel bı aydınliğa gebedir.?

bir şeyler takip ediyormuş gibi hissediyorum. ya da cidden bir şeyler takip ediyor?????????