karanlıktan korkmak

çoçukluğun kabusudur.

karanlıktan değil de bilmediğimden korkuyorum

aranın ışığını kapattıktan sonra tek aydınlık oda olan salona doğru ilerlerken nükseder bu korku genelde, ve sen de hızlı adımlarla ilerleyip her defasında hayali rakibini bir şekilde alt edersin. yerine göre salon kapısını hızlı açıp ev ahalisini şaşkınlığa uğratırsın.*

savunmasızlıktan gelen korku benimki. görememek hissi berbat. zifiri karanlıkta gözüm açık mı kapalı mı onu bile hissedemiyorum ki.

bende korku değil gerginlik olarak tezahür eden, birilerine tutunma/sarılma isteği uyandıran şeydir.

korkarım, özellikle karanlık sokaktan.

binlerce yıllık dna mızdan gelen ve son derece geçerli bir korkudur.
düşünki onbin yıl önce vahşi doğadasın,
loş ışık bile güvenilir değildir, çünkü nesneler hareket ediyor gibi görünür,
tamamen karanlıkta ise gözlerin devre dışı kaldığından ürperirsin.
güneşin doğması tehlikenin geçtiğini müjdeler, ve etrafını rahatça görebilmeni sağlar.

karanlıktan değil, içinden çıkabilecek şeylerden duyulan korku. belirsizlik.

her zaman değil ama anksiyete atağı ya da panik atak geçiriyorsam karanlık bir yerde asla duramıyorum. benim için aşırı tetikleyici oluyor. küçükken ceza olarak tuvalete kapatılan varsa aranızda bu hissi anlayacaktır.

20 yaşına gireceğim. hâlâ yalnız yatamıyorum. karanlıktan da korkuyorum. iyi geceler. :(

şu an istanbul'da felaket bir yağmur var ve şimşekler aralıksız gökyüzünü aydınlatıyor. ailem bayram nedeniyle memlekete gitti ve koca binada tek başımayım. aksi gibi elektrikler de gitti. peki ben karanlıktan korkuyor muyum? şu an tek korkum, projemin yarıda kalmış olması ve yetişmeme ihtimali. peki neden karanlıktan korkarız? sebebi kolektif bilinçdışında yatıyor. binlerce yıldan beri süregelen mağarada kalma deneyimi, gündüzleri avcı geceleri av olan insanın karanlıktan korkmasına neden olmaktadır. zira geceleri bizden daha iyi görüş imkanına sahip yırtıcılara açık hedef oluruz. bu nedenle kimi insanlar, ağaç dallarında uyumayı tercih ettiler. hatta uykuya dalarken gelen düşme hissi de bu kolektif bilinçdışının bir mirasıdır.

elbette çocukluk yaşantısı da oldukça önemlidir. çocukken çevrenizde sizi korkutmaktan zevk alan insanlar olduysa, bu korku sizi her karanlık durumunda takip eder. tavsiyem, karanlıkta kaldığınızda en mutlu olduğunuz anıları gözünüzde canlandırın ve karanlıkta aklınıza gelen korkutucu düşünceleri bastırmaya çalışmayın. pembe fili düşünme deyince aksini düşündüğümüz gibi, bu korkutucu düşünceleri de düşünmemeye çalıştıkça daha fazla düşünürüz ki bu bizim patlamaya hazır bomba olmamıza yeter.

(bkz: karanlıktan korkan bebekler)

fobi gibi bişey bendeki küçüklüğümden beri karanlıktan korkarım tek kalamam.

kocaman anne oldum ama bir karanlık bir böcek korkusunu aşamadım

çocuğumun karanlıktan korkması ve uyuyana kadar başında nöbet tutturması. çocukluk işte hayal gücünün hamam böceğini dev canavara çevirmesi gibi tüm korkular.

korku filmi izleyen bazı tiplerde de o gece için görülen durumdur.

akıllara yeşil yol filminde john coffey'nin idam sahnesinde söylediklerini getiren başlık.

"lütfen patron, o şeyi yüzüme kapatma. beni karanlıkta bırakma. ben karanlıktan çok korkarım."

karanlıktan değil, karanlığın içerisindekilerden korkmak...

işte bunlar erken yaşta kendimizi maruz bıraktığımız korku hikayeleri,filmleri yada romanlarının hayal gücümüze bıraktığı yansımalarının sonucu.

hiç bir şey'i göremediğinizden ötürü oluşan korkudur fakat hiç bir fark yoktur aydınlık ile karanlık arasında, kimsenin karanlıklarda kalmaması dileğiyle.