kazım koyuncu

(bkz: kazımım aslanım burada yatıyor)

daha adını bilen yokken zuğaşi berepe ile tanıdığım ve hatta konserlerine gittiğim yetenekli, duyarlı ve asil adam.

kazım'ı dinleyen, anlayan kişi asla o eski kişi olmaz. bazı insanlar işte böyle binlerce kişiyi evirir haberi olmadan. hem de kısacık bir ömür ile.

huzur içide uyu kazım.

hiçbir şey almadan, bir şey vermeden, yol ayrılmış, görmeden giden karadenizli müzik sanatçısı.

bir çocuğu bu kadar nasıl severim ben yaw...hem de karadenizliiiiiiiii... benim guzum ooooo

oyyyyyyy benden de bu gelsin, hem de cuk oturur umudumuza;hayde!

çok seviyorum seni çocuk...çok amaaaaa...devrimci olmanın bunda payı var mı? elbetteeee ama ülkücü bile olsan yine severdim lannnnn. bu müziği yapan insanı çok severimmm, guzummmm benimmmm, guzummmmm.

pictorem hatırlattı şimdi...kendisi gardaş hasreti gideriyor yazamıyor... onlara gelsin benim kazım'ım dan... 25 haziran 2005...

ben nereden bilecektim ki;
ölümün ince belli bir bardak çayla,
dudak arasında olduğunu...!
kazım koyuncu ( 25 haziran 2005)…

2005'te vefat ettiği günü dün gibi hatırlarım. iyi bir insandı.

öldüğüne hala inanamadığım çok iyi bir adam, sanatçı.
herkesi şu 1 dakikalık kaydı dinlemeye davet ediyorum.

ben bu çocuğu niye bu kadar çok seviyorum? neden gördüğüm anda katıla katıla ağlıyorummmm?
piko geç karşıma.....

bu çocuğu sevmeyene kolum girsin hocam.

her rakı kadehimin illaki bir anında çalar şarkısı. bazı insanları kendimce yad ediyorum. kerim tekin gibi.

kazımı da rakı içerken, anmamak olmaz.

her ölüm erkendir. ama kazım koyuncu'nun ölümü çok erken oldu. daha yapacak çok şeyi vardı.

ben nereden bilecektim ki;
ölümün ince belli bir bardak çayla,
dudak arasında olduğunu.
her şeye rağmen bu yeryüzünde şarkılar söyledik.
teşekkürler dünya*

• bu arada; hiç başımızdan eksik olmayan gökyüzüne, günün karanlık saatlerine, ara sıra kopsa da fırtınalara, bir gün boğulacağımız denizlere, eski günlere, neler olacağını bilmesek de geleceğe, kötülüklerle dolu olsa bile tarihe, tarihin akışını düze çıkarmaya çalışan tüm güzel yüzlü çocuklara, donkişotlar 'a, ateş hırsızlarına, ernesto "çe" guevara'ya, yollara-yolculuklara, sevgililere, sevişmelere, sadece düşleyebildiğimiz olamamazlıklara, üşürken ısınmalara, her şeyden sıcak annelere, babalara ve tadını bütün bunlardan alan şarkılara kendi sıcaklığımızı gönderiyoruz. kötü şeyler gördük. savaşlar, katliamlar, ölen-öldürülen çocuklar gördük. kendi dilini, kendi kültürünü, kendisini kaybeden insanlar, topluluklar gördük. yanan köyler, kentler, ormanlar, hayvanlar gördük. yoksul insanlar, ağlayan anneler, babalar, her gün bile bile sokaklarda ölüme koşan tinerci çocuklar gördük. biz de öldük. ama her şeye rağmen bu yeryüzünde şarkılar söyledik. teşekkürler dünya."

"ben bir müzisyenim, ondan sonra biraz karadenizliyim ama hepsinin ötesinde ben bir devrimciyim"

www.youtube.com/shorts/sWFw...

artvin, hopalı bir müzisyendir.

2005 yılının haziran ayında akciğer kanseri nedeni ile hayatını kaybetmiştir. sadece otuz üç yaşında iken. yaşasaydı ona abi diyecektim ama artık o benim kardeşim. kazım koyuncu ile ilgili herkes tanımlar yazmış. mutlulukla okudum hepsini ama ben daha farklı bir şeyler anlatacağım kazım koyuncu ile ilgili.

ardeşen lisesinde öğretmenlik yaparken tanıştım kazım koyuncu ile gelip geçerken arada bir uğrarmış okula zaten. o zamanlar, belki tuhaf gelecek ama, ateş hırsızları diye bir şiir grubu vardı okulda. öğrencilerin kurduğu ve okul idaresi tarafından tahsis edilen boş bir odada faaliyet gösteren bir şiir kulübü idi bu. kazım koyuncu da geldiği zamanlar uğrar, ziyaret ederdi.

sizinle konuşurken gözünüzün içine bakardı kazım koyuncu. kesinlikle sizi dinlediğine emin olurdunuz. öyle çok güzel bir gülüşü yoktu, biz karadenizliler güzel gülmeyi çok beceremeyiz zaten ama dolu dolu gülen bir adamdı. şiirle ilgilenen çocuklarla da akranları gibi konuşurdu. güzel adamdı.

öldüğü gün ben ordu'da perşembe ilçesinde her sene yapılan çilek festivalinde idim. sahnede kamil sönmez vardı. türkülerini söylerken yanına biri geldi, kulağına bir şey söyledi. kamil sönmez türküyü bıraktı. hemşehrim öyle kolay kolay yarım bırakmaz türküleri. dinleyen insanlara kazım koyuncu'nun ölüm haberini verdi çok ama çok üzgün bir sesle.

çok nadiren bu kadar üzülmüşümdür hayatımda. kamil sönmez konseri bırakıp gitti, biz orda kaldık. şair ceketli çocuk içimizde bir yara olarak kaldı öylece.

yıllar sonra hopa'da bir konsere gittim. fuat saka konseri idi. fuat saka bir şarkı söyleyip şimdi şu arkadaşımızın solosu var diyerek kenara çekilip şarabından yudum yudum içtikçe biz de getirdiğimiz nevaleleri yudumluyorduk. zaten dört beş şarkı sonra şarabın gazabına uğradık.

o ara bize bir sürpriz yapacağını söyledi fuat saka. sahneye biri çıktı, kazım koyuncu, yani tıpatıp aynısı. en azından o uzaklıktan, o kafayla bize öyle geldi. bir şarkıya girdi. kazım koyuncu döndü sandık. o kadar benzerlik vardı. sonra öğrendik ki sahneye çıkan kazım koyuncu'nun kardeşi niyazi koyuncu idi. mutlu olduk, ne yalan söyleyeyim. niyazi'yi de sevdik.

kazım koyuncu şarkılarını bazı insanların sandığı gibi sadece lazca söylemiyordu. megrelce ve gürcüce de söylerdi. mesela didou nana şarkısı megrelce idi yanlış hatırlamıyorsam.

kazım koyuncu'nun mezarı pançol'dadır. bir gün yolunuz hopa'ya düşerse kazım'a uğrayın. yanınıza ucuz da olsa biraz şarap da alın. sonuçta ezildikten sonra hepimiz aynı şarabız.

şarkılarla aramızdan geçen şair ceketli çocuğu içimdeki olanca devrim ateşi ile kucaklarım.

işte gidiyorum dedi ve gitti...

güzel yürekli devrimci. karadenizin asi çocuğu. ölümü erken oldu be ya.