kırıldığında susmak

eskiden sahip olmadığım ama son 5 yıldır kendimde gördüğüm durum. eskiden kırıldığım anda ifade edebilirdim kendimi, artık öyle olmuyor. bilmiyorum neden böyle bir değişim yaşadım, belki de yaş aldıkça kırıklarımı onarmam daha çok zaman aldığı için daha çok susuyorumdur. o anki konuşmama halim inat değil, sinir değil, başka bir his. içimde bir boşluk oluyor da sanki önce onu benim, kendimin doldurması gerekiyor gibi. bu sessizliği o kadar ciddi hissediyorum ki, yeni tanıştığım ve hayatımda önemli bir yer almaya başlayan insanlara en başta söylüyorum. "ben kırılırsam konuşmam, o an bana dokunma. bil ki benim böyle bir huyum var, sen uzaklaş ben toparlanınca gelip konuyu açacağım, konuşacağız." diyorum. evet o sessizlikten sonra gidip konuşuyorum, o suskunluk hali daim değil yani. kırıldığım noktaları içimde tutamıyorum çünkü, hem insan ilişkilerinde sorunların ertelenmesinden ziyade o anda çözülmesinden yanayım. tabii kırıldığım noktayı tamir edebilirsem gidip konuşuyorum, yoksa iletişimi bitiriyorum. maalesef. kırgınlığım geçmeden devam edemiyorum.

çünkü neden konuşayım? karşımda ki insan beni gerçekten önemsiyor olsaydı, bu aşamaya bu kırılma noktasına gelmiş olur muyduk?

kırıldığında sustuysan sen muhtemelen kendini kontrol edebilen birisindir. ağzına geleni söylemek yerine ''tamam de geç'' felsefesine uymuş, beyninde konu ile ilgili yüzlerce düşünce varken dilinde tüy bitmiştir. tabii, karşındaki kişiye önem veriyorsan susarsın ancak. öbür türlü vur kır parçala bizim türkler çok yaşa(!)

kıran kişiyi pişman eder. bu eylemi yapan kişi olgunluğunu, şefkatini ortaya koyar. fakat ben yapamıyorum hemen çirkefleşiyorum. bir öğrenebilsem kırılınca susabilmeyi..

kırıldığımdan daha fazla kırmamak için tercih ettiğim yöntem. tartışma içindeyken kırılıyorsam da sadece susmam, ağlarım da. sırf mevzu dağılsın diye. bir nevi kaçış. benden daha fazla kırılsın istemem karşımdaki. tabii bu durum değer verdiğim insanlar için geçerli.

bir içe kapanış hikayesi. susuyorsa artık ne konuşsa işe yaramayacağını düşünüyordur. yani yolcudur abbas bağlasan durmaz olacak az ötede.

kendine yaptığın haksızlıktır. susan insanlar bence biraz ilgi istiyorlar 'ne oldu niye susuyorsun dememizi' bekliyorlar.

için için üzülmek kimsenin fark etmemesi

benim için kırılmanın son noktasıdır. kırıldığımda susmaya başladıysam karşımdakinin beni, ne hissetiğimi anlamadığını kabullenmişimdir bavulum kapının yanındadır.

bu bir huy bana göre. ve hiç hoş olmayan bir huy. normalde insanlar bir duruma veya olaya alınıp kırıldığında içinde biriken sözleri ve kırgınlığını sesli bir şekilde karşısındakine aktararak rahatlamaya çalışırlar. fakat bu huy olunca insanda sizi kim kırarsa kırsın gün size zehir oluyor. karşındaki insana kendini savunamıyorsun, ne derdin var anlatamıyorsun, sadece dinlemekle susmakla yetiniyorsun. en sonunda da hislerini dışarı vuramadığından senin içinde kalıyor ve bu da yine seni etkiliyor.
(bkz: lanet ettiren huy)

(bkz: koç burcu) (bkz: oğlak burcu)

önce susarım, ağzımı bıçak açmaz, gülmem bile. sonra bi sorulsun damarlarım gözüke gözüke bağırırım.

özellikle hayal kırıklığı yaşadığımda elimde olmadan yapıyorum. belki kırılmanın yorgunlugu insanı dizlerinin üzerine çökertip kalkacak konuşacak hal bırakmıyo.

kırıldığında susarsan eğer o kırılmışlık sen farketmeden daha derinlerde bir yere yerleşir ve çürümeye, seni de çürütmeye başlar. fark ettiğinde ise çok geç kalmış olursun. sözcüklerin, sevincin, umudun... sakladığın yerde değillerdir artık.

en sevmediğim insan tipidir.
bana söyleyeceksin neye kırıldığını ki kendime çeki düzen vereyim, susmak bugüne kadar kime yaramış? karşındaki insandan umudunu kesmişsen anlarım bu suskunluğu ancak yine de en güzeli iletişim kurmaktır diye düşünüyorum, çocuk gibi susmak sorunu sadece daha büyük bir hale getirir.

konuşmanın işe yarayacağını düşünse zaten konuşurdu. değmeyeceğini biliyordur. duyduğu aşk geçene kadar susmayı yeğliyordur.

çok sık yaptığım bir şeydir. bence asil bir harekettir. lakin karşınızdaki kişiler bazen bu hareketinizi yanlış anlayıp küstüğünüzü veya cevap veremediğinizi düşünebiliyorlar. kimi zaman susmak asalettendir.

suskunluğum asaletimdendir versiyonuna kafa atan eylemdir.

(bkz: acı yok rocky)

genelde karşımızdaki anlasın ve telafi etsin diye susarız ama bazen karşımızdaki anlayamayabiliyor. bence durumu izah etmek ve ondan sonraki davranışlara bakmamız gerekiyor.