kişinin kendini ait hissettiği yer

evim .

orada bulunduğunda kendisini iyi hissettiği yerdir. peki ya hiç öyle bir yeri olmayanlar ne yapacak?

geçen gün konuşuyorduk. her sene gittiğimiz tatil köyüne gitmiştik, kuzenim "sanki hiç buradan gitmemişim gibi buraya aitmişim gibi ama dönünce de hiç buraya gelmemişim gibi hissediyorum" dedi.* sonra ben düşündüm. ben nereye ait hissediyordum?

ben yine pazar günü bavulumu toplayıp apar topar kahvaltımı yaptıktan sonra sabah ilk trenle okuduğum şehre gideceğim, bavulumu sürükleye sürükleye odama gideceğim. tren yorgunluğunu atmak için ince gri battaniyemi üstüme alıp biraz kestireceğim gibi hissediyorum. o odamın kokusu bir başkaydı. hâlâ burnuma geliyor. sanki yine durup oraya dönecekmişim gibi. o yatakta gri battaniyem beni bekliyor kestireyim diye gibi. tren yorgunluğundan çok daha yorgunum ya, sanırım o odada uyumadığım için geçmiyor yorgunluğum. ben sanırım oraya ait hissetmişim kendimi..

bundan önce kendimi hiç bir yere ait hissetmezdim
hatta köksüz bir ağaç gibi hissederdim kendimi.
ne evim var ne yurdum diye üzülürdüm bazen.
bir yere ait değilmiş duygusunu çok fazla hissettiğim için hiç bir zaman fark edilir veya tamamen bütün duvarlarımdan kurtularak birilerine kendimi göstermedim.
hep bir mesafe hep bir koruma kalkanım vardı.
17 mart tarihinden sonra tamamen değişti olay
birine ait hissettim kendimi
huzurum oldu, toprağım oldu, evim oldu yuvam oldu.
şuan nereye aitsin diye sorarsanız onun olduğu her yere aittim.
bunu hissetmek ayrı bir güç ve güven veriyormuş insana

(bkz: cehennemin dibi)

pandemiden önce bu sorunun tartışmasız cevabı kadıköy olurdu. fakat son 2-2.5 sene içerisinde kadıköy, çok hızlı bir şekilde bozuldu. moda, adeta küçük nişantaşı haline getirildi. çarşı'nın durumu zaten senelerdir içler acısıydı, daha da berbat bir halde. közde kahveciler yeterince kazıklamıyormuş gibi, bir de kolundan tutup dükkana çekecek boyuta geldiler. yeldeğirmeni ve yoğurtçu hattı dışında, kadıköy'de keyif alabildiğim başka yer kalmadı diyebilirim. biraz doymakla da ilgili bu mesele, çok tükettik kadıköy'ü, tadı damağımızda kaldı.

benim hiç öyle bir yerim olmadı gibi sanki. düşünüyorum ama bulamıyorum. her yer bana dar geliyo gibi. ben mi vasıfsızım acaba...

salondaki tekli koltuk.
ayağımı uzatıp akşama kadar çay-sigara ve tuvalet hariç kalkmadan oturabiliyorum.
aha tam böyle.
encrypted-tbn0.gstatic.com/...

linkin park böceğimle benzer şekilde sorguluyoruz bunu

kişinin dönüp dolaşacağı yerdir.
(bkz: tilkinin dönüp dolaşıp geleceği yer kürkçü dükkanıdır)

her yer mi benim evim yoksa evsiz miyim bilmiyorum.
gittiğim hiçbir yeri, kaldığım hiçbir evi, gezdiğim hiçbir şehri garipsemiyorum. her yerde uyuyabiliyor her yerde yaşayabiliyorum hemde başka hiçbir şeyi hiç kimseyi özlemeden

(bkz: istanbul)
(bkz: güngören)

öyle bir yer olduğuna inanmıyorum, öyle insanlar olduğunu biliyorum sadece.

ev ve hastane. ikisi dışındaki yerlere o kadar ait hissetmiyorum. salsa-bacatha dersine gittim bir kaç oraya hiç ait hissetmedim.

kalmadı ki. hiçbir yere ait hissedemiyorum. savruluyorum bomboş. üzüyor.

odamda çok güzel bir köşe oluşturdum. dünyayı kapatıp çıksalar umrumda olmayacak gibi geliyor ve kendimi oraya ait hissediyorum artık.

benim için öyle bir yer yok.

aslında kendime ait güzel bir sözüm var (huzur olduğun yerde değil olmak istediğin yerdedir) insanın kendisini ait hissettiği yer bence huzurlu hissettiği yerdir.

sultan ahmet mezarlığı.

ana rahmi.


ömür boyu oraya dönememenin acısını çeker.