kocaeli

yaşadığım, kısmen yaşanılır kent.

aşırı sanayi olmasa aslında baya baya yaşanabilecek bir il ancak yüksek sanayi oranının getirdiği trafik çilesi, insan keşmekeşi vs. bazen isyan ettirir.

başiskele'de yaşıyorum, günden güne soğumaya başladım burdan. hiçbi şey yok ilçede, tam bir milliyetçi takılan yobaz yuvası. herhangi bi şeye ulaşmak için bok gibi trafikle avmlere gitmek zorundasınız. şimdiye kadar hiçbi şehir için böyle şeyler düşünmemiştim, her yerde yaşayabilirim kafasındaydım ama kocaeli beni daraltmaya başladı. yürüme mesafesinfe her şeye ulaşabildiğim nilüfer'i, ataevler'i özledim ben.

yarın üniversite için ikinci kere gitmek zorunda olduğum lanet şehir.
sevmiyorum kardeşim seni, sevmeyeceğim. o kasvetli havanı da, üniversiteni de, oradaki anılarımı da , umuttepeye çıkan 33'ünü de,hukuk fakültesinin önündeki bankı da. .. hiçbirini sevmeyeceğim. aklımda hep sövdüğüm bir şehir olarak kalacak kocaeli.
sadece kampüsteki köpekleri özleyeceğim sanırım. onun da çete halinde olmayanlarını.

neyse ki istanbul'a ve sakarya'ya yakınsın da senden hızlıca kaçabiliyorum kocaeli .

les gibi bir havasi olan,sanayinin göbeğinde bulunan,maaslarin 15k'dan asagi olmadigini gördüğüm şehir /bölgedir.

aklıma "orada mısın, sesimi alabiliyor musun" repliğini getiren şehir.

tıp fakültesinin hastanesinin içinde it beslenen şehir.
hastane bahçesini geçtim, acil serviste, çocuk acilde, ameliyathane önlerine kadar başıboş köpekler var. birileri hastane koridorlarına it maması döküyor ve yerlerde it dışkısı veya dışkı izi var.
üniversite öğrenci kafeteryasının içinde itler dolaşıyor ve öğrencilerin yemek tabaklarını yalıyorlar.

memleketim. hem nefret edersin hem çok seversin. değişik bir şehir. çözemedim daha. yine de yaşadığım şehirdense kocaeli'yi tercih ederdim. *

canım memleketim. başka yerde yaşamadım sanırım yaşayamam da.

uğruna kendi memleketimden geldiğim şehir. antalyalıyım.
antalya'ya gidiyorum, kocaeli'yi özlüyorum.
kocaeli'ne geliyorum antalya'yı özlemiyorum. değişik bir olay. annemler çok bozuluyor bu duruma ama üzgünüm. kocaeli'de çok mutluyum çok seviyorum burayı.

kocaeli'de yaşıyorum, iki gün önce yerel bir gazetenin sayfasında gördüğüm haberin başlığı aynen şu şekilde "sebze ve meyve fiyatlarının çok yüksek olmasından dolayı istediğini alamadığını.." şeklinde bir video yayınlamışlar. sonra ne olmuş? bugün www.noktagazetesi.com.tr/ac... çıkan haberde okuduğuma göre bu video da konuşan ablamıza baskılar gelmiş, artık kimden geldiğini tahmin etmemiz çok zor değil. ve ilgili videoyu instagramdan kaldırmalarını rica etmiş. işte öyle bir noktadayız ki bir kesim demokratiğiz derken bir kesimde konuşmasından sonra bile direkt tehdit ediliyor. yazıda da belirttiği gibi artık açım demeye bile korkuyoruz.

bana ankara'ya giderken yaşadığım travmayı hatırlatan, bundan sonra ne zaman o yerden geçsem yaşadığım olayı hatırlayacağım ve otoyolundan zevk alarak geçmek istediğim ilimiz. etkisi geçene kadar seyahat ederken sırf oradan geçmemek için yolu uzatmak zorunda kalacağım.

darıca ilçesinin yarısı indoor kenevir ekimi yapıyor. anadolu yakasının açığını kapatıyor. dikkat etmek gerekir.

tercih dönemi olduğu için belki kazanmış da gelecek olan arkadaşlar vardır. kocaeli üniversitesi öğrencisi olarak bilgi vermek isterim. dm kapalı nickaltına beklerim.

ben senin hat 200'de bastığın akbilin ötüşünü bilirim

darıca sosyal tesisler de hamburger çok güzeldiiiii

did you mean izmit?

sapanca'ya yakın köyleri ekseriya kafkas göçmenlerinin kurduğu köylerdir. merkezi son sekiz-dokuz yılda çok bayındır bir hâle gelmiştir. kendisine has bir jargonu vardır. * denizi de vardır ama açıkçası olmasa da olur, varlığıyla yokluğu birdir çünkü. *

evdir memlekettir neticede, sevilir.

doğum yerimdir. aslen aydınlı olsam da bir sebeple annem bana hamileyken buraya gelmişiz ve ben 3 yaşıma kadar burada yaşadım. tütünçiftlik'teydik, spesifik olarak. 2 yaşımdan beri olan şeyleri net hatırladığım için burasıyla ilgili anılarım da var. ayrıca ortaokul veya lisede buraya bir ziyaret yapmıştık ve anılarımı tazelemiştim. bir tek bahçeli evlerin giriş çevresi demirlerini kapsayıp üstünü de kaplayan çiçeklerin ve diğer bitkilerin hiç de yüksekte olmaması beni şaşırtmıştı. kafam değiyordu neredeyse. eee, 2 yaşımdayken bana çok yüksek görünmesi doğal olsa gerek. haha.

zaten oradaki mahallemiz de yemyeşildi. evlerin hepsi müstakil ve bahçeliydi. herhalde havası temiz değildir zira kocaeli'deki sanayi faaliyetleri belli. ama gene de "mis gibi" bir ortamdı. denizi de çok güzeldi ki evimize yakındı.

yarko araçları geçerdi, evimizin önünden. böyle karavan gibi ve içinde abur cuburlar, sakızlar falan döşeli araçlar. diğer türden, "işe yarayan" şeyler de vardır herhalde içlerinde. o araçların anonsunu duyar duymaz "yayko'ya gidelim mi? tipitip de alalım mı?" dermişim annemlere ufacıkken. evet, o zamanlar r'leri söyleyemiyormuşum. haha.

neyse. kocaeli, doğduğum ve en erken yıllarımı geçirdiğim yerdir, memleketim olarak görmesem de...

görmeden önce ölmeniz gereken yerlerden biri.