koşulsuz güvenmek

ahmaklıktır.
güveniyorum derken bile kendinde ufacık da olsa bi pay bırakman gerekir herkese karşı.

hayatta sadece tek kişiye karşı takındığım duygu

mantık dışı durumdur.

insan yeri geliyor kendine güvenemiyor. birine ciddi ciddi nasıl koşulsuz şartsız güvenebiliyorsunuz ki? hiç mi yüzüstü bırakır düşünceniz veyahut sırtımdan bıçaklar diye korkmuyorsunuz? ne bileyim sabah kalktığınızda da belki böbrekleriniz yerinde olmayacak. kalbinizi falan kıracak. herkes gibi çıkacak falan.

sevgiymiş, aşkmış, yok sevince kör oluyorsunuz tarzı zırvalıkları geçin. kimseye güvenmeyin, en yakınınızdakilere bile.

t: insanoğlunun en çok ihtiyacı olan ama bu devirde imkansız olan bulunmaz bir nimet.

merhaba sayın yazar,
siz hiç kandırıldınız mi? yari yolda bırakıldınız mi? hiç beklemediğiniz kişiden darbe yediniz mi? siz hiç neden ben dediniz mi? ıste o sorunun malum cevabı. öyleyse hos geldiniz. doğru başlıktasınız.

koşulsuz güvenerek koşulsuz güvenmememiz gerektiğini öğreniyoruz.
hayat eli sopalı bir öğretmen gibi kafana vura vura öğretiyor.

çaresizliğin içi dışına çıkmış hali. hümanizmin geldiği son nokta, üstelik tarihsel olarak da değil.

koşulların olumsuzluğa atıfla algılanmaya ya da tasarlanmaya çalışılması çabaları insan toplumlarının çaresizlik dönemlerini anlatıyor bize.

koşulsuz güveneni koşullu severler.
bu gerçeği tek başınıza değiştirme hevesiniz sizi süper kahraman yapmaz.
yani öyle hissedebilirsiniz ama değiştiremeyeceğinizi güveniniz sarsıldığında anlarsınız.

bu yüzden siz de dünyadaki aklı başında insanlar gibi yapın.
sevin, sevilin vs ama karşınızdakinin çiğ süt emmiş bir insan olduğunu unutmayın.