kutsala saygı duymanın saçmalık olması

kutsalın ve kutsala saygı beklentisinin tamamen duygusal bir tutum oluşundan kaynaklanan durum. bir şeyin kutsal olduğunu veya bir hareketin ceza gerektirdiğini neye göre kime göre belirleyeceğiz? duygusallıktan öteye gidemeyen tutumlara ve yargılara göre hareket edilmemesini gerektiğini anlayana dek insanlık olarak sıkıntımız çok büyük.

eğer insanlar etrafa zarar vermeden bir kutsal seçip önemsiyorsa bundan kime ne olması.
ama eğer kutsalı öne sürüp kitle yönlendirme, uygulamayanları cezalandırma varsa karşı durulması gerekir.

kutsala saygı duyulmayacaksa hiçbir şeye saygı duyulması mümkün değildir. sayın yazarın gerekçesinden yola çıkarsak insanlara neden saygı duyuyoruz mesela? kime göre neye göre? o bireyin çünkü bir değeri, bir hayatı, bir anlamı, karşılığı ve aklıma gelmeyen çok daha fazlası var. bunlar olmazsa insanlara da saygı göstermezdik belki. kutsal olan şey de insanlar tarafından bir değer atfedilmiş, yüce bir konuma koyulmuş şeyler demektir. insana saygı duyup da insanın yüce atfettiği şeye neden saygı göstermiyorsun? saçmalık değildir, saçmalık ağır da bir ifadedir ayrıca.

türkiye’yi kurtaran adamında bir kutsalı var ona da saygı duymayalım o zaman? fakat öyle olunca hemen saldırırsınız.

(bkz: kutsalımıza saygı duy!)

her insanın kutsalı vardır ve herkes bir birbirlerinin kutsalına saygı duymak zorunda, benim kutsalım yok diyen yanılır kimine göre dini kutsaldır, kimine buda kutsaldır, kimine inek,kimine tavuskuşu, hiç inancım yok diyene sorum kardeşim annen' demi yok ? en azından annemiz kutsalimizdir.

katıldığım önermedir. bu coğrafyada saygı kelimesinin anlamı bilinmiyor herhalde. benim için bir kıymeti olmayan bir şeye neden saygı duyayım ki? bu sahte bir saygı gösterisi olur. evvela kendime sonra saygı gösterisi sunduğum o şey, her ne ise ona saygısızlık olur.

bunun doğrusu şu olabilir; hiçbir şeye ve hiç kimseye saygı duymak zorunda değilim lakin saygısızlık etmemek zorundayım. bunun da istisnaları vardır elbette.

kutsallar hayatı kısıtlayan ve kişiden bağımsız oluşan olgular oldukları için herhangi bir kutsalım yok. saygı da duymuyorum.

sen karşındakinin kutsalına saygı göstermezsen, karşındakinden de senin değer verdiğin yada senin için önemli olan düşünce veya kişilere saygı duymasını bekleyemezsin. en azından sağlıklı bir iletişim kurulacaksa belli noktalarda insanları incitmemek gerektiğini düşünüyorum.

hayatta hiçbir şeye saygı duymak zorunda değiliz, fakat saygı duymama durumu eyleme dönüşmemeli. yani içinden istediğin kadar saygı duyma, kim engelleyebilir? çevreye de “şu şu nedenlerden dolayı şuna saygı duymuyorum” diyebilirsin. ama hakaret etme veya tahrik etme hakkın yok.

kimse sevmediği, benimsemediği, hayatında yer edinmeyen hiç bir olguya, varlığa, inanca vs saygı duymaz zaten.
saygı insanadır.
insan'ın kutsal saydığı değerlere insan için saygı duyulur, duyulması gerekir.
çünkü bir insanın masum duygularla kutsadığını, siz o insana saygısızlık olmasın diye, o insanın duygularına saygı duyarsınız.
yaradılanı sev, yaradandan ötürü sözüne bakınız.
inanan veya inanmayan, kim olursa olsun.
biz birbirimize saygı duymalıyız, çünkü ömrümüz kısıtlı, yaşamı dolu dolu yaşamak en guzelidir.

kendilerine saygı duyulmasını isteyenler genellikle en güçlü kesimler oluyor -en azından ülkemizde-. basit bir olay kurgulayalım hemen: her gün ezan okunuyor, kimi yerde insanlar rahatsız oluyor. çünkü son ses ve birçok yerden eşzamanlı olarak okunuyor. ben dini inancı olmayan biri olarak çıkıp en azından insanları "fazla" rahatsız etmeden bu işe çözüm bulmalıyız, desem, olacakları tahmin ediyorsunuzdur. "kutsalımıza sahip çık" minvalinde laflar edilecek vs. vs.
işte bu tip insanların kutsalına saygı duyulmasının ne anlamı var?
sonuç: kutsal var kutsal var, saygı duyulması gerekenler var gerekmeyenler var.

en modern olarak gösterilen ülkelerde bile, öyle istediğiniz konu hakkında ağzınıza geleni söylediğiniz an kendinizi mahkeme salonunda bulursunuz. yani saygısızlığın bile doğal olarak sınırları olmak zorundadır.

eğer tüm kutsallara eşit derecede saygı duyuluyor olsa olmayacak saçmalıktır. ama domuz eti yiyene sövmek saymak mübah iken, alevileri yakarak öldürmek alkışlanırken özür dilerim ama kimse ühü ühü bizim kutsalımıza hakaret ettiler diyemez şu ülkede. kutsala saygısızlık, hakaret gibi durumlarda kaydını alırsın dava açarsın tarafını savunursun sonucun lehine olmasını beklersin. gidip adam dövmeye tutuklamaya çalışmazsın. tabi ülkede terörist, vatan haini gibi kavramların bile içi boşaltıldığı için artık kiminle neyi tartışıyoruz o da ayrı bir mesele.

saygı, insanları incitmekten sakınmak olarak basitçe tanımlanabilir. dolayısıyla saygılı bir insansanız ister istemez her kişide farklı anlamlara gelen kutsallara da saygı göstermiş olursunuz. benim için kutsal tam karşımda, duvarımda asılı olan atina okuludur, tavan arasında uyuyan kedimdir, şu an içtiğim bitki çayıdır. işime yarayan, beni mutlu eden her şey kutsalımdır.

en az bu başlık kadar saçma.

10000+ yılda belli bir ortalamaya getirilmiş kavramın ortalamasını değiştirmek için uğraşmak da ne bileyim.

saygı, aynı güven gibi kazanılan bir şeydir. bir insana sırf kadın veya erkek olduğu için saygı duymam gerekmediği gibi, kimsenin kutsal saydığı şeylere de saygı duyma zorunluluğum yok. ama bu, bana insanlara veya onların kutsal olarak gördükleri şeylere karşı bir hakaret edebilme, zarar verme hakkı da vermiyor. yani bana -bize- kalan şey "bana ne?" demeyi bilebilmek.

tanım: bana ne demeyi bilmeyen insanların ilgilendiği konulardan biri.

o kişinin kutsalı benim özgürlüğümü kısıtlıyorsa saygı falan duyamam. isterse kendini kırbaçlasınlar umrumda olmaz bile. romantikliğe gerek yok.

osmanlının döneminde, padişahlarının birisinin devrinde bu padişah bir cami yaptırmaya karar vermiş ve yaptırmış da. sonra biten camisini, caminin mimarı ile birlikte izlerlerken bir çocuk yanaşmış ve padişaha doğru, padişahım bu caminin minaresi eğik diye bağırmaya başlamış. bütün etraftakiler de başlamışlar çocuğun üzerine yürümeye sen nasıl minareye eğik dersin filan falan demişler. padişah da sessiz sakin bir şekilde çocuğa gönüp hangi tarafa eğik evladım diye sormuş, çocuktan sağa eğik cevabını alınca talimat vermiş işçilere, minareye bir ip geçirin diye, sonra da soldan doğru bir kaç işçiye çektirmiş minareyi ve dönüp çocuğa düzeldi mi yavrum diye sormuş. çocuk da hah şimdi oldu padişahım demiş.

bunu niçin anlattım? canım anlatmak istedi açıkçası o yüzden anlattım. sizin de hoşunuza gider bir yerde kullanırsınız filan diye düşündüm.

adamın bir kutsalı var, misal diyor ki ben salı günlerine iman ederim. yav ben de salı günleri değil de perşembeleri sevişirim ne olmuş? hayır konu hangi ara bu defa sevişmeye geldi onu anlamadım.
bu kadar uzun yazıp bu kadar boş yaptığım ilk entry'im hepimize hayırlı olsun.

(bkz: sevmiyorsan saygı duy)

insanları ateist diye eleştirmek ne kadar saçma ise, protestan, budist veya rastafaryan diye eleştirmekte bir o kadar saçmadır.

insanları ortak paydada buluşturan yegane kavram "saygı"'dır

nasıl ki insanların ırklarına ve dillerine karşı saygı duymalıysak, kutsallarına karşıda aynı saygıyı duymamız gerekir.

yoksa o kafa kesen işidcilerden ne farkımız kalır ki?