misafirlikte maruz kalınmış en kötü yemek

bulgur pilavı. biliyorum çok da kötü bir yemek değil. hatta çoğu insan sever. ama midem hiç sevmiyor onu. ne zaman yesem sonu malum...
teyzem de ne zaman onlara gitsek bundan pişirirdi. bir saatlik otobüs yolculuğundan sonra sonumuz hüsran oluyor bulgur pilavı ile...

brokoli çorbası.
ayıp olmasın diye içmeye çalışmıştım ama ben hayatımda öyle bir tat görmedim yıllar geçti üstünden hala unutamıyorum tadını. travma oldu benim için resmen.

zeytinyağlı yaprak sarması, nasıl o kadar kötü olmuş hayatımın en lezzetli yemeği hala anlamadım. yaprak sarma yemek için gitmiştim zaten, bir iki değil baya zorla yedim.

küçüktüm, ufacıktım. o küçük, ufacık benden turşucuk yaptılar. nasıl mı?
efendim annem vefat edince bizim dünürlerin olayı bitmiş. yorgan gitti ama kavga bitmedi çünkü yorganın biti olan ben kaldım. tek davaları kalmış o da benim. o yüzden bizimkiler beni anne tarafıma gönderirken hep nazlanırlardı.

teyzem kardeşinin çocuğu olmam vesilesi ile çok sever beni. (ya da öyle sanıyorum)
bir tatil yine yalvara yalvara izin alıyorum ve teyzemin yanına gidiyorum. ertesi günlerde iyice karnım ağrıyor, üşütmüşüz üzerinize afiyet. o sıralar yeni sözlenen oğlunun sözlüsünün evine misafirliğe gidiyoruz.
tarçını un yerine kullanmışlar mübarek iğrenç bir kek yedirdiler bana. yemem diyorum, iğrenç kokuyor zaten. kibarız da aynı zamanda yedik o keki işte. çıkışta daha kötü oldum. midem de bulanmaya başlayınca beni hastaneye götürdüler. doktor muayene ederken uzan, kalk derken ben iyice yayık ayranı gibi oldum. sedyede otururken aniden bir bulantı yükseldi ve doktorun "küvet getirin" nidası eşliğinde üstüne kustum. yazık adamın gece nöbetiydi içine de etmişiz ama napalım.

ertesi gün kusarken altıma sıçmıştım. hâlâ tarçınla aramız limoni. bu tatsız anıları unutup tarçın yiyemiyorum.
dipnot; kusmaktan nefret ettiğim için teyzeme seslenmiştim. ağzımda kusmuk altıma yaptığımı anlatmaya çalışıyordum ve teyzem bana bakıp gülüyordu. öğk.

misafir umduğunu değil bulduğunu

sütlaç , pirincin oranıni kaçırıp pirinc pilavina cevirmislerdi guzelim tatlıyı.

burada karslı arkadaşlardan özür dileyerek söylüyorum ki '' piti '' yemek resmen et ziyanı.

sünen pırasa. zeytinyağlı niyetine yapılmış pırasa olduğunu görünce ne kadar mutlu olmuştum oysa. çok severim. çoğu insandan daha çok severim hem de.
fakat, bir pırasayı nasıl sündürmeyi başarabilirsiniz?
sonu hüsran, sonu göz yaşı.

kiraz sapı çorbası. bir de ramazandı. açlıktan cinnet geçiriyordum eve biraz daha geç gitseydik.

ramazanlıktı , midem belime yapışmış durumdaydı. cimriliğiyle meşhur yengem , küflü analı kızlı ikra etmişti. beni yeme diye bağırıyordu yemek.

yurtdışında ev arkadaşlarım "vegan suşi" yapmışlardı, o ne korkunç bir tattı öyle. hatırladıkça hala midem bulanır, o kadar kötüydü ki iğrenmekten mideme kramp girmişti. çok saçma bir yemekti, neyseki onlar ben gelmeden yemişlerdi, ben yalnız olduğum tadına bakıp çöpe atma fırsatını yakaladığım bir an bulup kurtulmuştum.

domatesli ve soğanlı pizza. yapan kişi sanırım hayatında hiç pizza yememişti. kusmamak için kendimi zor tutmuştum.

pazı dolması.

gazete kağıdına pilav sarıp yeseydim daha iyiydi.

beş kişi beraber kalan arkadaşlarımın öğrenci evinde yediğim kısırdır. aman allahım bir kısır ancak bu kadar kötü olabilirdi. yerde oturmuş pankart boyuyorduk 8 mart için (güzel günlerdi) yavaş yavaş yiyim bari dediğim kısır tabağını da yere koymuş tekrar işe dalmıştım ki kedileri adı da kedi'ydi evet, burnunu tabağa daldırmış kısırı yiyor. ben bu duruma sevindiğimi belli etmemeye çalışırken arkadaşım dur yenisini getireyim sana diyerek ayağa fırladı ve ben de peşinden hiç gerek olmadığını zaten doğduğumu söyleyerek koştum.

şimdiden kereviz yazacaklara teessüflerimi gönderiyorum. bir misafirlikte işkembe çorbası ikram etmişlerdi. evet çorbada işkembe yoktu. ne içtiğim konusunda uzun süredir muallaktayım. sahiden o çorba neydi acaba?

kötü yapılmış bamya. iyisini de sevmem zaten ama o gün zorla yedikten sonra bir daha kokusuna tahamül edemez oldum.

bu tarz şeyler konuşulmaz ayıptır. ev sahibi emek sarf etmiş, zaman ayırıp elinden geleni yapmış. kaldı ki günümüzde misafirlik olayının da yavaş yavaş bittiği zamanları yaşıyoruz, insanların heveslerini kırmamak gerek. işte bu yüzden atalarımız belli bir edep çizgisi belirtmek için misafir umduğunu değil bulduğunu yer demiştir.

işte yemekteyiz türü programın sözlüge yansıması.
şuraya yemek ismi yazanlarin ahlaksiz, menfaatci, adi insanlar oldugunu söylemek yanlış olmaz.
misafir umduğunu değil bulduğunu yer sözünden bu aşamalara geldik demek.
bence bu tipler arkadaşina akrabasına ziyarete gitmeseler daha hayirli olur.

sanki gurme bana.

benim için lahanadır. aç kalmıştım o gün.

kısır da b*k gibi olmuş adlı monolog.