mükemmeliyetçilik

ülkedeki mükemmeliyetçiyim diyen insan sayısını bakıyorum, yapılan işlere bakıyorum. bir orantısızlık var bu işte. mükemmeliyetçiyim diyen insanlar çoğu kolpacı bence. umut sarıkaya'nın dürüm ilaç karikatürü gibi.

bir de ne zor kelime imiş lan. 2 tane m var, ama 2 tane l yok. uzun zaten. tdk kısaltmasını falan bulsun yazarken mağdur oldum.

bazı psikologlarca psikolojik rahatsızlık olarak adlandırılan sorun.

özgüven eksikliğinden de kaynaklanan, mukayeseci tutumlarda da bulunan kişiler. genellikle toplumda kendilerinin hep başarılarının farkedilmesi için uğraşan ve kendini yoran insanlardır. hayatın her alanında karşımıza çıkabilirler.

her ne kadar kulağa güzel bir şeymiş gibi gelse de aslında değildir. hayatta hiçbir şey mükemmel değil olamaz da. mükemmeliyetçi insanlar olması nerdeyse imkansız bir şeyi takıntı haline getirirler. kusursuz olana kadar denerler olmadıkça daha da hırslanıp dozu arttırılar. ama sonunda olan onlara olur kendilerini hırpalamak ve yıpratmaktan başka bir şey olmaz. kısacası evet bir işi düzgün elimizden geldiğince doğru yapmak önemlidir ama hayat bu her şeyin illa bir kusuru olur. salın, elinizden ne geliyorsa gayret edin sonuç mükemmel olmasa da başarılı olur.
bu arada mükemmeliyetçilik övünülecek bir şey değildir* daha çok psikolojik destek alınması gereken bir takıntıdır.

ciddi bir psikolojik rahatsızlık olduğuna inandığım durumdur.

insanı birçok fırsatı itmeye yönelten yıkıcı bir kişilik özelliği.

sözlükte psikiyatrist veya psikolog varsa bilimsel açıklamasını yapar, benimki uzun yıllar yapılan gözlemlere dayanan bir tespit sadece.
gördüğüm kadarıyla mükemmeliyetçilik, özellikle son yıllarda her başarısızlığın sebebi, her ruh hastalığının mazereti olmuş şey. ben mükemmeliyetçiyim onun için böyle oluyor diye kendisini avutan arkadaşlar, çok büyük kısmınız mükemmeliyetçi filan değilsiniz, adı güzel olduğu ve bir çok meseleye mazeret olduğu için öyle olduğunuzu iddia ediyorsunuz. mükemmeliyetçi olmak için önce ortalamayı yakalayacak bir gayret sarf etmek gerekir bence.

hem çevrenizdeki insanlara hem de kendinize karşı o kadar takıntılı ve katı yaklaşıyorsunuz ki mutlu hissetmek ve yaşamdan keyif almak imkansız hale geliyor. her şeyin en iyisini istiyorsunuz ve hayatınızı hayallerinizdeki gibi yaşamayı bekliyorsunuz. tabii ki gerçekler de kendisini göstermekte gecikmiyor.

her yaptığım işin mükemmel olmasını istiyorum ve bu beni çok yoruyor. örneğin resime yeteneğim var güzel resim yapıyorum ama daha iyileri olduğu için kendimi yeteneksiz olarak görüyorum. daima yetersiz görüyorum kendimi. daima daha iyisini yapmak istiyorum. aynı şey güzelliğim için de geçerli oluyor. mükemmel kaşlarım, cildim olsun gibi ama en çok yaptığım işlerde mükemmeliyetçilik sorunum ortaya çıkıyor.

her ne kadar ismen güzel, tatlı gelse de aslında hiç öyle olmayan bir durum. çünkü insan olarak mükemmel değiliz ve olamayacağız. aslına bakarsanız bu kaotik evrende mükemmel bir şeyin olup olmadığı da tartışılır. dolayısıyla mükemmeliyetçilik bir işi daha iyi yapmanıza imkan sağlasa da hep daha fazlasını istemek sizi kısır bir döngüye sokar.

kime göre ne ye göre mükemmel ? herkesin mükemmeli kendi içindedir .
bana göre dağınıklık
sana göre düzen .

mükemmeliyetçilik tam bir baş belasıdır. ilerledikçe günlük hayatı ve insan ilişkilerini fazlasıyla olumsuz etkileyebilir.

mükemmelliyetçilik bir ruhsal hastalık. insanı her şeyi kontrol altında tutma güdüsü altına sokar. her şeyi kontrol edemeyeceğimiz için bu bizde endişe oluşturur. ve al sana anksiyete bozukluğu.

bir diğer evresi münzeviliktir, tadından yenmiyor :))

yeterli düzeyde olması insanı kamçılar ancak fazlası tam anlamıyla zehirdir. kişi sürekli daha iyisine, en iyisine ulaşamadığını düşünerek çabalamaya devam eder bu duygu yüzünden. sonra ben galiba yetemiyorum algısı gelişebilir. toksik bir kelime haline dönüşmesinin nedeni de budur zaten.

bu sözcüğün vücut bulmuş haliyim ve zehirden öte bir şey. her yaptığının iyi daha iyi fevkalade olmasını istiyorsun bu da zamanla mental olarak incitiyor.

siyasi görüşüm.

asla hiç bir insanda olmadığı halde olduğunu iddia eden bir topluluğun huyu

muzdarip olduğum durum.

bir şey ya doğru olacak, ya da olmayacak.

sadece ders not tutarken ortaya çıkan huyumdur ve oldukça yorucudur ne zaman yamuk yazsam yazımı beğenmesem en baştan başlamak zorunda hissederim kendimi