mükemmeliyetçilik

onaylanma, beğenilme kaygılarımız yüzünden vardığımız nokta.

şu kavramı benimseyip, haline mal edip, niteliklerinin ilk sırasına yerleştirip, şikayet edermiş gibi söz ederek gizliden övünen tanıdığım insanların içinde biri de tembel olmasaydı ya, biri!..

ileri seviyesinde, en iyisini yapmayı isteme gayreti içerisinde devamlı olarak (bkz: erteleme hastalığı)na tutulma riski taşıyan bir karakter türü.

hayatımın içine bir güzel oturan kavramdı. nerede bir mükemmele kafayı takmış görsem, yanına yaklaşıp vazgeç kanka bak manyak olursun demek gelir içimden çünkü onu o kadar iyi anlıyorum ki...

yeni yeni kurtuluyorum bu takıntıdan, ne düzgün yaşatır ne de öldürür. böyle kişiyi yaşadığına pişman eder bu nalet.

bir zamanlar bir yabancı forumda "aim for perfection, gain progression." demiştim; yani "mükemmelliği hedefle, geliş (kendini geliştir)." evet, mükemmel olamayız, robotik varlıklar olmazsak ama mükemmelliği hedeflemek güzeldir. yalnız, mükemmel olamadığımız için kendimize karşı acımasız olmamalıyız. zaten gelişme, öğrenme gibi şeyler ömür boyu sürer, sürmelidir. ben bunu son derece doğal görüyorum.

kişinin kendine hayatı dar etmesidir. mutsuzluğa, aşağılık kompleksine, hasete ve kibre götürür. insanın kendiyle barışık olmasını da zorlaştırır. başkalarına olduğumuz kadar kendimize de şefkatli olmalıyız.

hayatıma eden huyumdur.
kendi yaptıklarımı zaten çok iyi yapmakla zaman geçirirken bir de üstüne başkalarının yaptıklarını da beğenmeyip sorumluluğu ben alıyorum. zaman, emek ve bir sürü şey kaybı oluyor. çünkü diğer insanlar hiç bu kadar düşünceli ve mükemmeliyetçi değil ama yine de hayattalar. öğren şunu be kızım!

(bkz: zaman kaybı)

"yatağımın karşısında bir pencere var. odanın duvarları bomboş. nasıl yaşadım on yıl bu evde?
bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden?
ben ne yaptım?
kimse de uyarmadı beni. işte sonunda anlamsız biri oldum. işte sonum geldi. kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım."
oğuz atay böyle diyordu tutunamayanlar'da.
yapmak istediği şeyleri başaramama korkusuyla, yeterince iyi olmaz düşüncesiyle nasıl yapmadığını anlatıyordu.
hastalığı döneminde kızı özge ile yazışmaları sırasındaki mektupları görmüştüm günlük kitabında.
yaptığı imla hatalarını düzeltiyordu. kimbilir bu nasıl hissettirmişti kızını?
mükemmeliyetçi bir insan sadece kendine değil, sevdiği insanlara da çektirir.ama en çok zararı kendine verir aslında.
benden önceki yazarlardan biri ertelemeden bahsetmiş. kim olduğunu unuttum affetsin ne olur. evet ertelemek... hep yetersiz gördüğü kendini, denemekten mahrum bırakmak. başlayamamaktır laneti.
her şey mükemmel olamaz. olamıyor da zaten. en iyi yazarlar defalarca yayınevinden döner , en başarılı bilim adamları deneyip başaramaz, en güzel ilişkiler en yorulmuş olanın tecrübesiyle yoğrulup oluşur.
çok bildiğimden yazmıyorum bunları da yanlış anlaşılmasın.
o bela benim de başımda. istiyorum ki hemen her şeyin en harikasını yapayım.
ve canım bebeğim mantığım olmaz öyle şey dediği için de, madem öyle ben hiç başlayıp rezil olmayayım diyorum.
aman neyse biraz biraz kurtuluyor gibiyim.

sol framede her gördüğümde milliyetçilik şeklinde okuduğum başlıktır.

detayjiyim ben abijim detayji.

çaylaklık, acemilik kavramlarına bulaşmadan, ortaya konulan ilk işin dahi belirli standartların üzerinde olması beklendiğinde hezimetle sonuçlanan, yola çıkmadan sonuna varılmak istenen, hatalar ve amatör girişimler olmadan başarıya ulaşılamayacağı gerçeğini göz ardı eden insani düşüncedir.

asgari kalite konusunda orta yolun bulunması gerektiğine inandığım ancak benim de muzdarip olduğum durumdur.

örnek olarak, yazarlık yoluna girdiğimde bu düşünceden kurtulmama olanak tanıyan bir alıntıyla tanımımı bitirmek isterim:

"yazı yazmaya başlamanın tek bir yolu var, o da yazmaya başlamak."
-tuna kiremitçi

bu girişimde insanın en büyük sıkıntılarından biri, ilk yazılarının gerçekten zayıf olmasıdır. beklenen kaliteye yazmadan ulaşmanın mümkün olmadığını öğrenmek gerekiyor bence.

dinlemek isteyenler için:

aslında çok değişik bir durum etrafındaki her şeyin herkesin mükemmel olmasını harika bir şekilde dizayn edilmesini isterken kendinin yeterince mükemmel olmayışıdır. kısaca kendinle en büyük çelişki mükemmelliyetçiliktir.

bir işi hiç yapmamak, sürekli yanlış yapmaktan evladır.

bence kisinin kasıntı olmasina sebep olan yaklasim. yorulursunuz. hatalarinizla guzelsiniz.

sahip olanların hayatının zehir olduğu lanet özellik.
düşünün, virgülü yanlış yere koyanlara bile kinleniyorsunuz. düşmanımın başına. *

hayatını zorlayan ama bir o kadar da mana katan düşünce yapısı. mükemmel olma çabası

özellikle çocukluğunda anne/baba/çevre tarafından sevilmesinin başarılı olmasına, düzenli olmasına, uslu durmasına,vb bağlı bırakılan çocuğun büyüdüğünde sevilmesinin ancak mükemmel olmasına , bir işi mükemmel yapmasına, en iyisini yapmasına bağlı olduğu sanrısına düşmesidir. mükemmeliyetçi insan, çocukluğunda ‘şartlı’sevilmiş insandır.

olmak zorunda olmadığımız zorunluluk.

bir paradokstur. mükemmeliyet mümkün değildir. mükemmeliyetçi insan yorgundur.

ulaşmak istediği şey kendi benliği değil, daha önce bir şekilde bilinçaltına işlenen hedeflerdir. başarı, para, prestij, nam...

mükemmeliyetçilik, hamster çarkının içerisinde koşmaya benzer. hep aynı yerdesin ancak hep bir çaba ve bunun getirdiği yorgunlukla yaşıyorsun.