mutlu olma yolunda en büyük engel

insandır efendim. birinden daha mutlu olmayagör hemen üzerler, birinden daha başarılı olmayagör hemen taşlarlar.

parasızlık.
yok ne parası sensin sen sorun diyenlerin tezlerini kabul etmiyorum.
bu kapitalist dünyada her şey para abicim para.
ben kendime inansam nolur fukara avuntusu resmen.
bu gerçeği kabullenmek çok zor biliyorum. zaten gerçeklerin çoğu da zordur

hayat kötü falan değil sizin paranız yok :)

para, para, para.

kendiyle yüzleşememesi ve kendini olduğundan daha iyi ya da daha kötü görmesi.

her zaman mutlu olunabileceğini sanmak bir yanılgıdır, mutlu bir insan, mutlu bir hayat yoktur; mutlu anlar vardır.
günümüzde sağolsun sosyal medya ve kişisel gelişim uzmanlarının bir kısmı sürekli her an mutlu olmamız gerektiği, değilsek bir sorun varmış gibi bir algı yaratılıyor ve bu da kişiyi daha da mutsuz ediyor "acaba bende mi sorun var, neden mutlu değilim" diye.
mutlu anları daha fazla artırmak için becerebildiğiniz kadar "anı" yaşayın, canınızı sıkan ortamlarda bulunmamaya çalışın (mümkün mertebe), düzenli spor, sağlıklı beslenmeye dikkat edin (serotonin hormonu da artacaktır bu durumda) ve toksik insanları da hayatınızdan çıkarın(eğer bir arada olmanız zorunlu değilse), sıkıcı şeylerden sonra kendinize küçük motivasyonlar yaratın.

khk'lı olmaktır. bu nedenle işsiz olmak, parasız olmak, huzursuz olmak, sosyal bir ölü olmaktır. emek verdiğin insanların nankör tuzakçılara dönüştüğünü görmek, çaldığın kapılardan eliboş dönmek, kendini yalnızlığa ve genç yaşta kırlaşan sakallarına gömmektir. umuttan nefret edecek kadar hayal kırıklığı yaşamak, çözülemeyen sorunları tekrar tekrar kaşımak, en muhtemel ihtimallere dahi karamsar yaklaşmaktır. absürt bir hayatta olma haliyle, meteorlara çarpa çarpa sürüklendiğini hissetmektir.

toksik ebeveynler ve arkadaşlar.

düşünmek. fazla düşünmeyin arkadaşlar.

nazar değer korkusudur. çünkü daha önce deneyimlemişsinizdir. iki gün mutlu olup mutluluğunuzu çevrenizle paylaşmışsınızdır, üçüncü gün etrafınızdaki sizi çekemeyen kenafir gözlü insanlar kem gözleriyle sizi devirmişlerdir.

şu zamanda aile evi. hemen hemen 11 aydır evdeyim. (üniler kapandı diye) ailenin gözünde her yaptığın hareket batar olmuş. çalışmak istersim bu zamanda kimse geri dönmüyor. şimdi burada ailenin kıymetini bil vs demeyin. bunun ben de farkındayım ama bazı zamanlar inanın aile evi çekilmiyor.

esas sorun kaderdir

sen kötü bi ailede doğarsan psikolojin ağır hasarlar görür ilk baştan direk seni mağlup başlatıyo zaten.
kötü değil diyelim baban zenginmi? değil.o zaman güzel bi ookuldada okuyamayacaksın,hep başka çocukların güzel hayatlrını izleyerek geçireceksin çocukluğu.sonra nolcak?türkiyede yaşıyon sınav var birsürü eşşşek gibi çalış sonra işsiz kal derken yaşlan öl.

engel varsa yeğen, mutlak bir çözümüde vardır.

kişinin kendi. ama en önemlisi bu mutluluğa -bilerek, bilmeyerek- engel olanlara göz yumması, görmemezlikten, duymamazlıktan gelmesidir. emin olun mutsuzluğunuz, siz dahil kimseyi mesut etmez. sevindirmez. (tabi bu olgu, samimiyetine inandığınız insanlar için geçerli.)

onun yanımda olmaması

engelleri iyi analiz edememek,onları farketmemek, tanımamak onlarla karşılaşıldığında afallamak..engelin ne olduğu önemli değil yani çözüm metodu yanlışlığı var burada.o yöntemi bilmemek işte en büyük sorun.

mutlu olmak cidden zor değil arkadaşlar. aç bi' kedi videosu, mutluluğun tadına bak.

(bkz: kıskançlık)

burda bahsedilen kıskançlık sevgiliyi kıskanmak değil tabii. insan özellikle isteklerini başkaları üzerinden şekillendirmeye başladığı zaman içinden çıkılması çok zor olan bir mutsuzluk sarmalına girer. isteklerimizi kendi donanım, yeterlilik, imkanlar ve becerilerimiz üzerinden değil başkalarının sahip olduğu şeyler üzerinden şekillendirirsek hiç sonu gelmeyecek yola girmiş oluyoruz.

kendini tanımamak ve sevmemek. insan kendini bilmezse hiçbir şey yapamaz. insanı kendini sevmezse hiçbir şeyi sevemez.
bu ikisi olmadan mutlu olmak imkansızdır bence.

ağır hastalık,parasızlık,yaşanılan çevre.