mutluluğun resmi

evet farkındayım bu bir fotoğraf ancak şuan mutluluğun resmi bu demektir benim için
*
kedimle paylaşmak ve tek başıma evin içinde dans etmek yeterli gelmedi, bir entryle de kutlayayım dedim. zira daha çok şey var yapılacak *

abidin dino'nun bile çizemediği resimdir, çünkü mutluluk o kadar kısa sürer ki, sen paletlerini boyalarını hazırlarken o uçup gitmiş bile.

behzat amirin a.dını koyduğu resimdir

sevdiklerimizin gülümsemesidir.

bunda uyurken kıyamayıp gizlice minderi koymuştum yere. uyuyor sonuçta rahat yerde uyusun yani.
bunda annemler vardı ve hava sıcaktı diye yerle idare etti.


eve yakın tarlaya giderken çoktandır bana eşlik ediyor hoş sadece oraya da değil ben yürüyerek nereye gidersem ve özellikle şu tipe bürünmesi çok tatlı, çok masum geliyor. çoğu çektiğim anı karelerinde uyku hali var.
varlığı çevremdeki çoğu insandan daha mutluluk verici ve gülümsetici.
bir ara bahçe kenarına ektiğim maydanozun bakımıyla ilgilenirken o kenardan aniden atladı önüme ve ödümü kopardı. aniden kalkınca kafamı ağacın dalına vurmuştum. elimle kafamı ovuştururken bile gülmüştüm."bir daha seni görmemişken böyle işlere girişirsen bozuşuruz. aklı alınan sen olursun ona göre." dedim güleç tavırla. ayrıca evcil sokak kedisi olsa da komut'a alıştırdım onu sanırım. bazen haddinden fazla anlıyor ve bu beni tedirgin etmiyor değil. (gel, git, otur, yürü, pati (atmak) yok, geçme, koş, ye, neredesin (deyince koşup geliyor.), ona kızınca miyavlamasını ses ayarını kısıyor ve suçlu gibi başını eğiyor veya yüzüme değil yanlara bakıyor, dur vs.) hep değil ama genellikle yapıyor bunları. kediler köpeğe bu kadar benzeyebilir mi bilmiyorum. bir de o beni bulduğunda 1 aylık gibiydi ondan böyle olabilir mi?

resmi yok ama birkaç tane fotoğrafı var.

ahanda bu (⁠｡⁠♡⁠‿⁠♡⁠｡⁠)

ahanda bu:

muğla her şeyiyle mükemmel bir yer

birinin bana verebileceği en büyük mutluluk

zafer inananlarındır kem küm

aylardan mart. yer konyaaltı sahili. kamp sandalyelerimizi plaja sabitlemiş oturuyoruz. güneşin henüz yakmadığı, sabahın erken saatleri. ayağımız çıplak- yere basıyoruz. gözümüzde güneş gözlüğü, ortamda insan sesi yok... denizi izliyoruz, dalganın kıyıya çarpışına hayran olup uzaklara dalıyoruz. sessizliği dinliyoruz.
yaşadık biz bunu. bu an benim için zihnimdeki mutluluğun resmi oldu.

abidin mutluluğun resmini çizemedi ama ben onu doğurdum.

mutluluğun resmini çiz deseler, maviye boyanır beyaz tuvaller...

suriye sahili mi neresi burası. sıısııs