nedir bu kadar zor olan sorusu

durum değiştirmektir. alışılmış, süregelen, bilindik olan risksizdir.zor olan konfor alanından çıkmaktır. bu her şey için geçerlidir. yeni bir iş , yeni şehir ,yeni insan. başarı için mutluluk için de çıkmak gerekiyor konfor alanından. bir şeyi keşfetmek, fark edilmeyeni görebilmek ya da hiç var olmamış bir şeyi icat etmek. bunlar için farklı bir yere bakman, yeni bir şeyi görmen gerekir. zordur durum, yer değiştirmek ama unutulmamalı ki tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: ya bir insan bir yolculuğa çıkar; ya da şehre bir yabancı gelir.

insandır bence. insan başlı başına zor bir varlık. aklı ve duygusu olan bir varlığın kolay olmasını bekleyemezdik ya zaten.
bu nedenledir ki kendinle uğraşmak zor; içsel bunalımlarınla mücadele etmek, karmaşık duygularına hakim olmak... ve tabi diğer insanlarla uğraşmak zor; sürekli kendini ifade etmeye çalışmak, hep bir kalıba sığdırılmak, yaftalanmak... anlayacağınız varlığımız bir zorluk.

gam zam...

oldurmak, oldurabilmek, beklentiler insanı çürütür diye bir gerçeklik varken beklenti içinde olmak, her gece uyumadan az önce "sabaha uyansam mı uyanmasam mı daha iyi olur?" diye kendime sormak.

yeri geldiğinde nefes almak.

kirlenmiş boka batmis bi dünyanın içinde temiz olmaya çalışmak bence en zoru.görmemeyi bilmemeyi duymamayı becerebilenler üstesinden gelme konusunda biraz daha şanslılar.

"kolay olan ne var ki?" afroizmasıyla tersten bir sağlama yapmak istediğimdir.

çünkü kolay olanı bazen kendi kendimize, bazen çevresel faktörler ile, bazen de rekabet duygusu ile basit şeyleri bile zor ve karmaşık yapıyoruz. yalansa yalan deyin len haydi.

nedir bu kadar kolay olan? sorusuna verilecek cevapların dışında kalan her şey. yani her şey.

ne uğruna yaşanacak bir sebebin olması ne de uğruna ölünecek bir sebebin olması... ama hep hayatta kalınması...

binlerce yıllık insanlık tarihine rağmen, insanın nefsine yenilmemeyi öğrenemediğini kabullenmek çok zor.

güvenmek. güvenmediğin bir insanın yaptığı hiç bir şey yıpratamaz. ama sevdiğin güvendiğin bir insanın en ufak hatası bile canınızı çok yakar. o yüzden en çok sevdiklerimize küseriz. o yapmaz dediğimiz kim varsa önce onlar yapıyor. kırıla kırıla güven kalmadı.

hayattır

emeğin değerinin çok ucuz olması nedeni ile temel ihtiyaçların dahi lüks haline gelmesi.

hayatta zor olmayan birşey var mı ki?

sarmallara dair bilmeniz gereken bir şey var:
sarmallar aşağı doğru inildikçe ebediyen daralıyor ancak yukarı doğru gidildikçe de ebediyen genişliyor.

sarmallara hapsolacaksınız elbette ancak hapishanenizi genişletmek sizin elinizde.

incinip incinmeyeceğinizi seçme şansınız yok gibi gözüküyor ancak kimin incitebileceğini seçebilecek kadar özgürlüğünüz var.

özgürlük.. her zaman "özgürlük" olamayabiliyor.

işin içinde insan faktörü varsa zorluk olmaması kaçınılmaz. çok ilginç varlıklarız. memnun olmuyoruz, devamlı sikayet ediyoruz, elimizdekinin kiymetini bilmiyoruz, güvenmiyor, güven de vermiyoruz... ömrümüzü birbirimizi yiyerek tüketiyoruz. öldüğümüzde muhtemelen ben bu hayattan bir halt anlamadım diye düşüneceğiz. şu kısa ömrümüzü bir de biz kisaltmasak keşke.

cidden nedir bu kadar zor olan?

lev tolstoy'un anna karenina kitabından bir alıntıyla yanıtlamak istiyorum bu soruyu:
'ben yüreğimin sesine göre yaşıyorum, başka türlü yaşayamam. siz ise kurallara göre yaşıyorsunuz.'
zor olan bana göre yüreğinin sesine kulak vermek. ona göre şekillenmek, haritanı ona göre çizmek.

bazı zamanlarda boş vermenin ve kabul etmenin zor ama gerekli olduğunu düşünüyorum. bunu yapmakta zorlanıyorum. ama boş verdiğim zaman daha mutlu oluyorum.

doğa ile mücadele ediyor oluşumuz zor olan ya da zorluları ortaya çıkaran. aslında hayat oldukça basit. fakat biz insanoğlu doğa ile özellikle de kendi doğamız ile öylesine mücadele ediyoruz ki yaşamımız içinden çıkılmaz zorluklar ile bırakıyor bizi.
stoacı bir filozof olan imparator marcus aurelius kendime düşünceler ve unutma mutlu bir hayat çok az şeye bağlıdır kitabında mutlu olmanın en olmazsa olmaz yolunun insanın doğasını kabul etmesinden, doğaya ve kendi kabul ettiği doğasına uygun yaşamaktan geçtiğini söylemektedir.

insanoğlu düzen kurmak istesede kaosu arzular ve özler. bunu prof.fr. sinan canan'ın abdullah gül üniversitesi'nde yaptığı bu konuşmayı dinleyerek daha net anlayabilirsiniz sanırım.
e o kadar anlatabilsem kitap yazarım sözlük. benim eyorlamam bu kadar. selametle.

yaşamak tüm benliğinle. var olabilmekten bahsetmiyorum gerçekten yaşamak. selam vermek mesela işe giderken ağaca , bir çocuğa gülümsemek, adını bile duymadığın insanla aynı şeye gülmek, savaşın çocuğuna ağlamak. sevmek bir sokak köpeğini,dinlemek sokak müziğini. kuşları izlemek. geçen gün düşündüm midemiz beynimizde akıllı la. sevmediği bişey yesin, sindiremesin löp çıkartıyor. beyin öyle mi seni üzen kıran ne varsa biriktiriyor da biriktiriyor. geçen amcam öldü yarım asır yaşadı. ve ben bir yarım asır daha yaşarsam benden sonra hiç olmamış gibi olacak. bir asır tahtın. gözünde hiç bişey kalmadan kimsenin gözünde bırakmadan yaşamak. böyle çok uçuk hayallerim yok bence. bahçeli ve büyük balkonlu bir ev, iyi dostlar,aile ve kitaplık. ben hepimizin bu dünyaya gelişinin bir amacı olduğuna inanıyorum, afrika'daki çocuklara su götürmek mesela, oyuncak alamayan bir çocuğa oyuncak almak, hayatında hiç pizza yememiş birisiyle pizza yemek, doğum günü hiç kutlanmayan birine sürpriz doğum günü yapmak. çünkü şimdi iyi ki var. öldükten sonra iyi ki var olamaz ki. hala zamanım varken -mutlu olabilmenin yolunu mutlu edebilmek olduğunu öğrendim- elimden geldiğince mutlu edeceğim insanları, en saflarını genelde çocukları yani. gözlerinin ışıltısını kaybetmesini engelleyebildiğim kadar engelleyeceğim. olabildiğince gülümseteceğim . bir yarım asırlık ömrüm kaldı en fazla. ve mevzu insan kalabilmekte. yaşamakta ve yaşatmakta.

insanoğlunun beynidir. çok zor bilmek. gönül ister tekrar sinirbilimci falan olayım.