nedir bu kadar zor olan sorusu

kişinin kendine yenik düşmesidir.

bu çağda insan kalabilmek.

birbirinin kopyası insan kalabalığı içerisinde kendi farklılığını savunarak dönüşmeden yaşayabilmek.

dervişe sormuşlar:
en zor olan nedir?
“söz"dür. demiş
anlatması da zor, anlaması da…

okumak zor, ögrenmemek, cahil kalmak çok zor özellikle cahilsin cahilliğini bilmiyorsun herkes profesör seviyesinde bir şeyler bilecek düşünecek değil tabi ki zaten çoğu profesör bile bazen düşünemiyor, fakat önemli olan doğru kararlar almak, dogru düşünmek ve bunu uygulamak zor

her insan farklı bir kültür, farklı bir dünya. bu açıdan zorluğun sınırını çizemezsin. her insanın zorluk algısı veyahut eşiği farklıdır.

bu sınırı çizmeye başladığın an rasyonellikten uzaklaşırsın. olağan ruh halleri bile melankolik gelir. melankoli bir noktadan sonra depresifliği doğurur. haliyle insan kendisiyle anlamsız bir savaşa başlar.

başlığın introsu ve devamındaki tanımların çoğu zincirleme trafik kazası gibi. bi kendinize gelin.

ruh sağlığını korumak.

laftan anlamayan birine laf anlatmaya çalışmak.

zor olan insanların kendisi yitirdiği duyguları kayip ettiği mehhameti insan olduğunu unutmuş olması kalbinin önüne kendi elleri ile örmüş olduğu aşılamaz duvarlar

karşılıksız aşk

içine düştüğümüz bu alemi cihanda devam edebilecek yolu bulmak bu kadar zor olan. yolu bulabilsek bir şekilde devam edebiliriz belki kör topal. ama karanlıkta nerde olup ne ettiğini bilmeden gözlerin kapalı oraya buraya çarpa çarpa devam etmeye çabalamak ...

yetinememek.
hayatı hep ıskaladığını hissetmek.
aşkı yarınlara bırakmak.
hep gitmek isteyip, hiç kıpırdayamamak.

insan olmanın karşılığıdır zorluk. sokak köpeği olduğu için hayiflanan bir köpek veya vahşi doğa da avlanmaktan şikayetçi olan bir aslan gören duyan varmı. düşünüyorum öyleyse varım. düşünüyorum öyleyse zorlanıyorum. cehalet en büyük mutluluktur sözünde yatan alt anlam gibi bilmediği için değil düşünmediği için mutludur insan. bilgi ezberlenir ama düşünerek işlenir. o yüzden bütün adını koyduğumuz duygular insan oldumuz için vardır düşündüğümüz için zordur. kolay yolu varmıdır bilmiyorum eğer olsaydı dünya var olduğundan beri mutluluk nedir sorusunu aramazdi insanlar

sayılı zamanlardan
zorunlu mekanlardan
ölçülü adımlardan
kurtulup kafesimden
bir yerden hiçbir yere varmayı düşünmeden
gitmek için gitmeyi seçebilmek isterdim
bilsem seçerdim
gitmeden bilemedim

yaşamak. özellikle böyle bir ülkede yaşıyor olmak. bazen yaptığım her şeyin çöp olduğunu düşünüyorum, düşünmekten beyin hücrelerim ağrıyo artık. gamsız ve oldukça sorumsuz biri olmayı çok isterdim.

hayatımızdaki boşlukları ne olduğunu bilmeden bir şeylerle doldurmaya çalışmak.

nedir bu kadar zor olan?
soğuk bir kış gecesinde bile seni nefes alamayacak kadar zorlayıp camı açtıran
seni bir adım daha atamayacak kadar korkutan
saatlerce uçsuz bucaksız denizleri seyredecek kadar yoran
sahi nedir bu kadar zor olan?
sonunu bilmeden yokuş yukarı tırmanıyor olmak mı zorluyor seni, yoksa o yokuştan frensiz inecek olmak mı korkutuyor?
geceleri seni uyutmayan canavarları hâlâ alt edememiş olmandan mı utanıyorsun yoksa
beni soracak olursanız bir kararsızlıktır alıp başını gidiyor, kendimi nereye koyabileceğimi bilmiyorum, yüreğimin bir kısmını korku bir kısmını öfke kaplıyor.
buradan daha ileriye nasıl gidebilirim bilmiyorum, hiç yol aldım mı ondan da emin değilim. kısacası sürüp giden bir döngü bahsettiğim, sürüp giden bir sonsuzluk.

radyoyu ilk defa dinlemeye çalışan benim gibiler için "nereden nereye basacağımızı çözememektir" makinist .
ayrıca canlı yayına laf (entry) atamıyor muyuz ? yok mu öyle bi mesaj bölümü

yaşamak

belirsizlik. ne olacağına bilemezsin işte bu seni mahfeder. kafanda birçok senaryo kurarsın. fakat hangisinin olacağını bilemediğin için sürekli bir dert içindesindir. ve bir süre sonra bu seni yıpratmaya başlar. en sonda umursamazsın artık. yani zor görünen şeyler bile zor değildir. sadece umursuyorsundur o kadar.