nilgün marmara

“biliyorum, bir gün dayanamayacak küçük kalbim; arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim her şeye veda edeceğim.”
13 ekim 1987
buruk ekimler

doğumu olmasa da ölümü terazi burcuymuş. başka türlü böyle ölünemezdi..

bugün ölüm yıldönümü olan şair. ölüm dediğim , konuyu biliyorsunuz.

hayatın tüm arka bahçelerini görüp kendini boşluğa bırakan şair.

uçurumlar var diyorum, insanla insan arasında, kendiyle kendi arasında.

daktiloya çekilmiş şiirler, nilgün marmara

nedense hiç ölmemiş gibi.

fotoğrafını anahtarlığımda taşıdığım kadındır.
bazen "merhaba" derim.
fiziksel olarak da güzel görünümlü bir hanımefendi'dir.
"yabancıların en yakınıydın sen!" cümlesi beni çok derinlerimden etkilemiştir.
nasıl olur da en değer verdiğiniz insan aynı zamanda en yakın yabancı olduğunu hissettirebilmiştir size?
böyle bir acı nasıl tarif edilebilir duygu yüklü bir insan tarafından?
"en yakın yabancı sendin."
belki de bu acının tarifinin olmayacağını anlamış, öyle göçmüştür güzel diyarlara, bu cehennemden...
ruhu şad olsun.

nice kadınlarımızdır nilgün marmara. dilerim aynı şeyleri yaşamam şu hayatta.

dizelerinin sahibidir.

ilk "öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna" sözü ile tanıştım ben kendisi ile dedim ne eğlenceli bir anlatım, kim söylemiş bunu.

nilgün marmara'nın hayatını ve bir çok şiirini okuyunca başka bir sözünü daha yazmadan olmaz. hayatına bakış açısını daha çok yansıtıyor sanırım,

"beklentim yokmuş gibi davranıp içime dünyalar kadar umudu sığdırmaktan yoruldum.."

nilgün marmara, slyvia plath, tezer özlü, furuğ ferruhzad bu dört güzel kadın ne yazdıysa içime işler. yaşamın anlamsızlığını, hayat telaşının boşunalığını yüzüme vururlar her seferinde.

"çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi. yiten bu işte!"

evin en ıssız köşesine geçip
şiir yazan değeri anlaşılmayan kadın şairimizdir.
en yakın yabancılara selam olsun.

dizlerinin sahibidir.

eşinin, o öldükten sonra, kendi kendine takılırdı, aslına bakarsanız şiir yazdığını bile bilmiyordum cümlesinden, hayatını anlayabileceğimiz şairemiz.

"ey, iki adımlık yerküre
senin bütün arka bahçelerini
gördüm ben!"

bu cümleyi boydan boya izledi gözlerim,
sonra da dedim ki,
hakkı var.
ne beyhude çabası var ki ömrümüzün,
hala arka bahçesine ektiğimiz çiçekleri suluyoruz gün toprağımıza..

haklıydın sevgili nilgün marmara..





‘kuşlar ölünceye kadar iyi bakınız onlara.’

sen ne getirdin bana çocukluğundan?
şen kahkahalar ulumalar dona kalmalar mı?
üzüncün senin hangi çağrışımlara uzandı
benim eskil saatlerimde?
geçmişsiz ve geleceksiz suç sevinçleri,
deniz kıpırtılarınca yürek dalgalanmaları?
titreyerek uçurulan köpükten balonlar,
anlık aşkın tasarımlar mı?

nasıl bir ak konutun isteklendiricisi oldun
anılarıma düz baktıran
ah, ben pembe fistanımla kuşanırdım
dantelalı tafta yumuşaklıkla
savaşırdım kovmaya, çifte yetkeyi
hiçlemeye annemi ve uykuyu
öğle sonlarında ürkünç odaların!

diledin mi yanında tümden varolmayı an için
ve bir kaç sonrasında hiç yokmuşçasına
beklememeyi bir şey çevremdekilerin uyumundan başkaca?

yok böyle bir şey yok!
sunduğun sağaltımı kaçkın bir geçmiş,
sayrılık tutsağı bir gelecek duyumu bulanık,
sisi varlığının üzünç kanıtı bir vaktin
şimd'i_
beni bağışlayan sarsan
aşan bizleri mor birliktelik..

kendisi hakkında sadece şunu biliyorum; kocası şair olduğunu bilmiyormuş bile. geceleri daktilo sesini duyarmış sadece. doğru olmayabilir ama buna çok şaşırmıştım. bi sorarsın be insafsız; "sen ne yazıyon bu kadar nilgüncüm" diyerek.

sığlığım?

yarın doğumgünü olan türk şair, yaşamaktan vazgeçmeseydi, 64 yaşında olacaktı.

birisi intihar etti diye intihar etmek inanılır gibi olmasa da, acaba sylvia plath'ı tanımasa da yine de intihar edecek miydi diye merak ettiğim güzel insan.

kitapları, kahverengi kırmızı defter, daktiloya çekilmiş şiirler, kağıtlar...

bugün doğum günüymüş. kutlu olsun.

"burada daha ne kadar öleceğim?
yeryüzüyle gökyüzün aracısı olarak bulutu haraca kestiğiniz yerde?
ben size alışamam."