öğretmeninden dayak yiyen nesil

benim jenerasyonumdur. ben hiç dayak yemesemde, sınıf arkadaşlarımın yediğine çok tanık oldum. birçok farklı okul değiştirdim. her bölgede bu durum aynı değildi.
öğretmenler gariban bulduğu, iyilikle, güzellikle yanlışları düzeltilecek çocuklara, sırf ödevini yapmadı diye ya da teneffüs zilinden sonra öğretmen gelene kadar konuştukları için vs. kum torbası gibi muamele yaparlardı. bunun birde ödev kontrolünde cetvelle dayak atan versiyonları vardı.

(bkz: eğitim hayatından soğuma sebepleri)

nedense hep din kültürü hocaları döverlerdi bizim zamanımızda. diğerlerinden de dayak yemişliğimiz vardır. ama dinci farklı döverdi. bir keresinde tahtaya yapışmışlığım vardır.

not: dinci tabiri o zamanlar din kültürü ve ahlak bilgisi öğretmenleri için kullanılan genel tabirdir.

eski nesil öğretmen egosunu 70,80 kuşağı olanlar bilir. sindirilmiş, ezik, hakkını arayamayan, kanaatkar, zavallı kitleler oluştu sayelerinde. gerçekten de nesil onların eseri oldu. sıra dayağı gibi bir trajedi vardı, bilinçaltımıza, suçsuz da olsak haksızlığa susmamız gerektiği nakşedildi. lanet olsun mesleğini layıkıyla yerine getiremeyen, vicdansız eğitimci müsveddesi sürülerine.

yıl 2002 lisedeyim kız arkadaşımla teneffüste okulun bahçesindeyiz. ben duvara yaslanmış halde tek elim de cebimde sohbet ediyoruz. okulun müdürü geldi, elim cebimde diye kız arkadaşımın yanında bana tokat attı. asıl sebebinin tek elimin cebimde oluşu olmadığını ben de kız arkadaşım da biliyorduk.

yıl 2020 o zaman ki kız arkadaşım şimdilerde dokuz yıllık eşim olur. yedi yaşında da kızımız var.

seni unutmadım abdülkadir bulacağım seni şu, covid bitsin ziyaret edicem.daha ilkokul1 d giden çocuklara nasıl vururdun hadi vurmayı geçtim küfür ediyordu minicik çocuklara sınıftaki kıza (1.sınıf)senden bir bok olmaz demiş el kadar çocuğa ben bunu yıllar sonra öğrendim.

daha ilkokul 1d giden minik çocuklara böyle muamele yapılır mı benim şuan anksiyete ve diğer sorunum varsa bu kalıpsız piç yüzünden ki o sınıftan çıkan kimse normal değil.

ayarını kaçırdığımız bir konu daha. ben lisedeyken tuvaletlere ilk defa sıvı sabunluklar takılmıştı ve biz içine işemiş ve kullananları izlerken deli gibi gülüyorduk ki o kaçınılmaz an gelmiş ve müdür yardımcısı ile beraber eşeğin suyu getirme mesafesinin çok uzun olduğunu yaşadık. bunun yanı sıra kundura giymedim diye de dayak yemişliğim var. o yaşta bir çocuğun nedense spor ayakkabı giymesi dayak yemesi için yeterliydi.
şunu anlatmaya çalışıyorum biz öğrenciyken abuk sabuk işler yüzünden dayak yememiz (kundura giymemek) ne kadar yanlışsa şimdi çok saçma sapan bir vukuat işlesen (sabunluğa işemek) kimse bir şey yapamayacak.
bir öğretmenden duymuştum: öğretmenler kralken öğrenciydik; şimdi öğrenciler kral oldu

malesef içinde bulunğumuz bir nesil.
yaramazlık yapanlara atılan dayağı anlardım da uslu ve başarılı çocuğu ,başarılı olup duruyor sınıftaki ortalamadan uzaklaşıyor diye yetidiğim dayağı hiç unutmam.

ismini de vereyim; nazende atik. allahın cezası kadın el kadar çocuklara yapmadık eziyet bırakmazdı, ilkokula başlayan el kadar çocukları paspas eder oradan oraya vurup tartaklardı, ilkokul 1-2. sınıf yıllarımdı, sonra okul değiştirdiğimde annemden daha fazla bizimle ilgilenip, sevgisi ile bizleri yetiştiren süheyla hızarcı hocamı sevgi ve saygı ile anarım, kanatsız meleğim benim.

hiç unutmam bir öğretmenimiz oklavanın iki katı kalınlığında sopayla sıra dayağına çekerdi bizi, parmaklarımızı küme yapıp vururdu. hiç hayırla yâd etmem kendisini.

bir başka öğretmenim de kızlara kesinlikle vurmazdı erkeklere clap diye tokatlar atardı.

adam olmuş nesildir.

cetvel ile parmak uçlarına inen bir darbe ve ardından oluşan acıyla karışık sıcaklık. çok yaşadım çook.

90 sonu 2000 başı olan jenerasyona dahil olmakla birlikte bu nesle ben de katılıyorum. pek rahat duran bir öğrenci değildim; cetvelle yaratıcı dayak, kulak çekme gibi şeylerin dışında hiç unutamadığım bir tokat yemiştim. günümüzde yapılsa çok tartışılabilecek bir şeydi. küçük yaşlarımızda arkadaşlarımızla kavga eder, müdüre gider azar yiyip geri dönerdik. ancak bir gün sınıftaki bir kız arkadaşıma vurmuştum, daha sonra öğretmenim derste bütün sınıfın ortasında çok sağlam bir tokat atmıştı. doğruluğu yanlışlığı tartışılır ama bana çok iyi bir ders olmuştu.

ilkokulda koridorda başka bir sınıfın öğretmeni tarafından tokat yemiştim. o tokadı neden yediğimi hala bilmem ve o öğretmenden hala nefret ederim.

içinde bulunduğum nesildir. hatalı davranışlarımın farkına varmamda büyük bir önem taşımıştır. lakin öğretmenlerin dayak atması veya sessiz kalmasından ziyade yapılan yanlışı güzelce izah edip, gerekirse caydırıcı önlemler uygulaması en verimlisi olur. iki farklı ilkokulda okumuştum birinde dayak atıp geçiliyordu diğerinde ise yaratıcı cezalar veriliyordu. cezalara örnek olarak, okuldan sonra bir saat boyunca kavga ettiğim çocuk ile etüde alınıp ödevlerimizi ortaklaşa yapmamızdı. iletişim içerisinde olduğumuz için bir haftanın sonunda yakın arkadaş olmuştuk. aynı olayı dayak atarak çözmeye çalışsalardı muhtemelen içimde kin birikirdi ve bir gün çocuk aklıma ile yine olay çıkartırdım. o yaş aralığında anne ve babamızdan çok öğretmenlerimizi gördüğümüz için ister istemez bazı davranışlarımızı onlardan kopyalıyoruz. bu yüzden öğretmenlerin çözüm odaklı olmaları bizim de kişiliğimizde kavgacı olmamızın önüne geçiyor diye düşünüyorum. çocukların toplum içerisinde bulunmak ve bunun bilincine varmaları için en iyi yol ana sınıfı veya kreşler ile tecrübe edinmelerini sağlamak olduğunu düşünüyorum.

dönemin öğretmenler için rahatlığı nedeniyle ilkokulun ilk gününden başlayarak çeşitli şekillerde dayak yedik. esasen pek yaramaz bir öğrenci değildim, buna rağmen kadın öğretmenlerden dahi dayaktan nasiplendik.

şimdilerde durum o döneme göre leş. üstlerde bir yazarın dediği gibi ortası yok, ayarımız yok. kimin eline fırsat geçerse suyunu çıkarmadan olmaz. her iki dönem medeniyetsiz ve eğitimsiz toplumun güzel örnekleri olur.

benimdir o.. hemde oyle boyle değil.
hem boyle cetvel ile ellere vurma falan değil, direk kafaya vurma direk kulakları cekme.
kulaklarımın büyük olmasını sanırım ilk okul hocama borcluyum.kendisini hatırladıgım ilk aklıma gelen anılardandır yediğim dayaklar.
üstteki yazarlarında dediği gibi, “eti senin kemiğin bizim” nesliyimdir.(hatta biizimkiler kemiklerimi de verirdi)

kişisel değil ama sıra dayağı yerdik ellerimize cetvelle vurulan bir nesildik.

son örneklerindenim ben ama gerçek anlamda örneklerinden. öyle ki birinci sınıfta öğretmeninden yalnızca 6 kez (yazıyla altı) dayak yememle övünürdüm arkadaşlar arasında.
okulumuz köy okuluydu. birleştirilmiş sınıf sistemi vardı 1-2-3. sınıflar bir arada 4 ve 5. sınıflar da bir arada ders görürdü. öğretmenlerimiz de karı kocaydı. ilk üç sınıfa kadın olanı diğerine kocası bakardı.
acayip dayak hayranıydı kadın öğretmen. kendisini kızdırmak hiç zor değildi. 3. sınıfa giderken arkadaşımla çok fazla gülüyorum diye ikimizin de kulağını çekti iki de tokat hadi yerlerinize.
onun dayağının müdavimi öğrenciler vardı. hergün dayak atardı onlara. işin komik tarafı, kendisi yorulunca diğer sınıftan kocasını çağırır ona dövdürtürdü o öğrencileri.

nush ile uslanmayanı etmeli tekrir tekrir ile uslanmayanın hakkı kötektir derler ama biz uyarilmadan haklı veya haksız çok dayak yedik.dayak asla çözüm değil eğitimde.tatli sert bir yaklaşım her zaman ise yarar.çok dayak yiyip yalama olanlar da var dayak bile işlemiyor artık.

öğretmen dayak atmalı mı atmamalı mı sorunsalı yaratır. attı mı çocuğun psikolojisi etkilenir, atmadı mı öğretmenin psikolojisi etkilenir. evet, çok kez sıra dayağı yemişliğim de var.