öğretmeninden dayak yiyen nesil

şimdiki öğrenciler pek bilmez ama ailemiz bizi "eti de sizin kemiği de sizin" diyerek okula teslim ederdi. bazı öğretmenlerimiz ufacık bir hatada gerçek anlamda bizi döverdi. öğretmenin ters bir gününe denk gelindi mi sıra dayağı diye tabir edilen bütün sınıfın öğretmenin cetveli ya da bunun için tedarik ettiği bir sopadan nasibini alması vardı. sıra dayağı yerken ağladığımı biliyorum lan, ağladığımı.

şu anda olmamasının sebebi tamamiyle ebeveynler ve sosyal medyadır. herkesin yavrusu kendine kukule. hepsi birer sevgi pıtırcığı. alıcan 50 cm cetveli elleri gül yaptırıp cetvelin dikiyle vurucaksın bak bakalım bi daha yapıyor mu.

tanım : olması gerekendir.

bu durumla övünmeleriyle bilinirler. eti senin kemiği benim lafı ağızlarından eksik olmaz.

bizim ülkemizde hiçbir şeyin ortasının bulunmadığının kanıtı olaydır.

önceden öğretmen gaddar ve güçlü idi. öğrenciyi döverdi. şimdi öğrenci ve velinin eli güçlü ve saygısız, doyumsuz, cahil cesareti ile yürüyen egoistlerle doldu ortalık. öğretmenin hiçbir önemi kalmadı. halbuki ortasını bulabilsek çözülecek her şey.

içerisinde bulunmaktan nefret ettiğim nesil.

dayak atılmazdı bizim okulda. adeta şölen havasında geçerdi her şey. trafik hocamız herkesi sıraya sokarak ve şarkı söylerek tokat atardı. şarkının her kelimesi tokat olurdu. gerçek ve yaşanmıştır. acısını halen hatırlarım.

şu anki öğretmenler içinde katı olanlar azdır büyük ihtimalle, içlerinde sorunlu olanlar da vardır. her nasıl olurlarsa olsunlar saygısızlığı hak etmiyorlar ama gördüğüm kadarıyla öğretmenlere saygı duymayan, onları her türlü aşağılanmaya layık gören bir grup var ve bunu kabul edemiyorum.

8. sınıfa giderken bazen teneffüslerde 1. sınıflarla vakit geçiriyordum. sınıf öğretmenleri birine tokat atmıştı ve kendi sınıf öğretmenimin yanına gidip olayı anlatmıştım. sınıf öğretmenim böyle şeylerin olabileceğini ve ne yazık ki bazen kendisinin de yaptığını ama benim maruz kalmadığımı söylemişti. esasında öğretmenim çok iyi bir insandır sadece o an yangına körükle gitmeyip meslektaşını savundu sanırım. böyle bir olay olduğu zaman hep çocuğu tutmamız gerekiyormuş gibi geliyor ama belki de yardıma ihtiyacı olan sadece çocuk değildir. öğretmenlerin iyi hissettirerek çocukların yaşamına eşlik ederken; kendilerinin de iyi hissetmeye, yardım almaya ihtiyaçları olabilir.

dayak yiyen nesiller hâlâ var demeye getirmiş olabilirim.

evet ben babamdan yerdim...

birinci sınıf öğrencisiyken başıma gelmiş olaydır.
sınıf öğretmenimiz müdürün eşiydi, müdürün tayini mi çıkmıştı öyle bir şeydi, kadın da haliyle onunla birlikte gitti. sonrasında gelen beyfendi, yüksek lisans yaptığı için geceleri ders çalışıyormuş, gündüzleri sınıfta uyuyordu o yüzden. eh birinci sınıf öğrencisi bir sınıf çocuk da o uyurken sınıfı birbirine katıyordu haliyle. sonra uyandığında hepimize cetvelle vuruyordu. parmak uçlarımıza sertçe vurduğunu hala çok net hatırlıyorum. tabii bu olaydan birkaç gün sonra kovulmuştu.

şimdiye oranla gayet kaliteli eğitim almış nesildir. dikkat dağıtıcı birşey yok tek yapacağın oturup ders çalışmak ödevlerini yapmak ve derste konuşmamak eğer öğretmen de kaliteliyse deme şansına. şimdi durum böyle mi?

ben de varım bu nesil içerisinde. bir keresinde ortaokulda kıravatım biraz açık diye saçımın kenarından kaldırıp tokadı yapıştırmıştı.

küçücük çocuğa mı yetiyor gücün? gel 1v1 atalım şimdi.*

din kültürü hocasından yemiştim. kulağımı çekmişti embesil. daha sonra şikayet ettik tabii , açığa alındı. bi de sınıftan başka bir din hocamız arkadasımı dovmustu. sınıf kapısı açıkmış , bi veli gördü bunu , müdür çağırdı falan. ağlamaya başladı. timsah gözyaşları... bi de edebiyat hocasından cetvel yemiştim. ulan şimdi fark ettim bizi şamar oğlanına çevirmişler.

ilkokuldayken sopa yemeden eve döndüğümde kendimi bir garip hissederdim. sanki o gün okula gitmemişim gibi gelirdi.
ortaokulda daha az sopa yedim ama sopanın şiddeti artmıştı.
lise yıllarımda hiç yemedim. ama yiyenleri gördüğümde, allah muhafaza dedim iyiki ben yemiyorum o dayağı. yıkılırım, dünyam kayar, feleğim şaşardı.

öğretmenden dayak yiyen, eve gelip öğretmenden dayak yediğini söylediğinde, "kim bilir ne halt yedin?" diye bir de evdekilerden dayak yiyen nesildir. ilkokul öğretmenimi de anmadan geçemeyeceğim. ilkokul yıllarım boyunca hemen her gün birimizi tekme tokat döven ruh hastası kadın. öğretmenle ahbaplığı olduğu için her yaptığını haklı gören anneanneden de cilasını yerdik zaten sindiremediğimiz dayağın. o yıllarda, mahalleli kadınlar arasında çocuğunun öğretmeniyle ahbap olmak havalı bir durumdu. danteller örülür hediye edilir, öğretmenler gününde mücevherler alınır, yaz tatiline girerken, ders yılına başlarken, her fırsatta hediyelere boğulurlardı. öğretmen dövdüyse, azarladıysa haklıydı. asla sorgulanmazdı. yediğimiz dayakla kalırdık.

ılkokulda cetvelle vurmalar falan onlar normaldi.
ortaokulda bir dayak yedik öğretmenden, hala unutamadım 25 sene geçti üzerinden.
evdekilere söyleyemezdik öğretmen dövdü diye, bir de onlardan dayak yerdik.

şimdikilere bakıyorum öğretmeni sınıfta sallayan yok, öğretmen desen saçı sakalı birbirine girmiş, çarşıya gider gibi giyinip derse gidiyor.
eskiden takım elbise giymeyen öğretmen yoktu, erkek veya kadın.

yedik ve bence işe yaradı.

kopya çekerken yakalandığım için tüm gün kulaklarım kıpkırmızı gezmiştim

düşünüyorum da ne kadar cahilce ne kadar kötü bir dönemdi o. ben hiç dayak yemesem de ilkokul beşe kadar sınıfımda bazı öğretmenlerimin sınıf arkadaşlarıma şiddet göstermesini çokça gördüm. hele bazıları o kadar acımasız ve gaddardı ki penceren sarkıtmıştı ufacık özgürü. din öğretmeni hiç unutmam kafasını tutup sıraya vurmuştu defalarca anıl diye bir çocuğun. müdür yardımcımız yaşar,başka sınıftan birinin dilinin ucunu çakmakla yakmıştı.şimdi söylerken bile tüylerim ürperiyor.hiçbir çocuğa annesi babası dahil hiçkimse bu şekilde bir şiddet uygulayamaz hele ki sen kimsin,tamam öğretmenlik kutsaldır ama öğretmen yol gösterendir,öğretendir.içindeki vahşiliği kimsenin çocuğuna gösteremez. başkasının çocuğuna dokunamaz,temas edemez. bak yine sinirlendim neler oluyordu bu ülkede bir dönem,gerçii hala olmaya devam ediyor da en azından twitter adalet sarayı var. ordan seslerini duyurabiliyor insanlar.

sağlam dayak atarlardı.

başlığı okurken kulağım acıdı. sağolsun minicik kulaklarım 5 yılda kepçe oldu. şuan ciddi kepçeyim.
çokta yaramaz değildim. bu arkası deri önü metal çiftli anahtarlıklar vardı (2000-2001) yılları. arasında sıkıştırarak çekerdi kulağınızı.

arasında olduğum nesildir. en acılı olanı tırnağa cetvelle vurmaktır. değil öğretmene şaka yapmak soru sorarken bile çekinirdik. geçen yıl öğrencim bana sevgilin var mı diye sormuştu... değişimi siz düşünün.
öğretmen mi değişti öğrencü mi siz söyleyin...