ölmek istemek

her an yaşadığım his.

intihar etmeyi düşünmektir.

zaten olacak olanı istemek beyhude bir istektir.

yaşayanlar ölmek, ölenler yaşamak istiyor.

(bkz: bu nasıl iştir?)

ölmek istemek ama ne canın yansın, ne kimse üzülsün.

ölmek isterim lakin sevenlerim hiç ağlamasın.
ölmek isterim ama beni kimse yâd etmesin.

öleyim de canım acımasın.

bir gün, ölürüm de diye, tüm arkada kalacaklara ölmüş olmamdan daha çok üzülüyorum.

ölmek istiyorum ama kötü ölmeyeyim, yatağımda öleyim.

aslında kimse ölmek istemiyor, sadece yaşamları değişsin istiyor... olay bu.

ölümün, yaşam kadar doğal olduğu göz önünde bulundurulduğunda, neden yaşamak istemek kadar doğal olmasın ki(?)

bu zamana kadar hiç istemedim ölmeyi yada kendimi öldürmeyi. ama doğmakla eş değerdir benim için ölüm. cüzzi iradem dışında doğal bir yolla doğdum, yine cüzzi iradem dışında aynı doğallıkla ölücem. bu ikisinin arasını iyi doldurduktan sonra sıkıntı yok yani..

ay yok ya. hayat çok güzel bence. daha önümüzde ne baharlar olacak. ümidi kaybetmemek lazım.

ölmek isteyenlerin çoğu vazgeçtiği için değil aksine vazgeçemediği için ölmek ister. iyi şeylerin olacağına inanmaktan vazgeçemezler. bir vazgeçseler her şey yoluna girecek. ama vazgeçemezler ve bu imkansiz bekleyiş sonsuza doğru giderken acı vermeye başlar. dünya umutsuzca umut eden ölümseverlerle dolu..

bedenen veya ruhen çekilen acıya artık katlanamama hâli.

maalesef içinde bulunduğum durum...

tevrat/eyüp/3. bölüm:

sonunda eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi: "doğduğum gün yok olsun, 'bir oğul doğdu' denen gece yok olsun! karanlığa bürünsün o gün, yüce tanrı onunla ilgilenmesin, üzerine ışık doğmasın. karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, bulut çöksün üzerine; ışığını karanlık söndürsün. zifiri karanlık yutsun o geceyi, yılın günleri arasında sayılmasın, aylardan hiçbirine girmesin. kısır olsun o gece, sevinç sesi duyulmasın içinde. günleri lanetleyenler, livyatan'ı uyandırmaya hazır olanlar, o günü lanetlesin. akşamının yıldızları kararsın, boş yere aydınlığı beklesin, tan atışını görmesin. çünkü sıkıntı yüzü görmemem için anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı. neden doğarken ölmedim, rahimden çıkarken son soluğumu vermedim? neden beni dizler, emeyim diye memeler karşıladı? çünkü şimdi huzur içinde yatmış, uyuyup dinlenmiş olurdum; yaptırdıkları kentler şimdi viran olan dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte, evlerini gümüşle dolduran altın sahibi önderlerle birlikte. neden düşük bir çocuk gibi, gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim? orada kötüler kargaşayı bırakır, yorgunlar rahat eder. tutsaklar huzur içinde yaşar, angaryacının sesini duymazlar. küçük de büyük de oradadır, köle efendisinden özgürdür. niçin sıkıntı çekenlere ışık, acı içindekilere yaşam verilir? oysa onlar gelmeyen ölümü özler, onu define arar gibi ararlar; mezara kavuşunca neşeden coşar, sevinç bulurlar. neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, çevresini tanrı'nın çitle çevirdiği kişiye? çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, su gibi dökülmekte feryadım. korktuğum, çekindiğim başıma geldi. huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, yalnız kargaşa var."

saygı duyuyoruz ölmek isteyen bulunduğu yere göre ötenazi isteyebilir veya intihar edebilir.

yaşamın ve olası ihtimallerin zararının faydasından fazla olması durumunda istenendir.

olası depresyondur.
destek gerekebilir.

kesinlikle psikolojik destek alınması gereken durumdur.
iki yıl önce böyle bir durumun içindeydim. uyumaya çalıştığım geceler sabah uyanmamayı diliyor, uyandığımda ise hâlâ yaşıyor olduğum için her şeyden bir kez daha nefret ediyordum. her şey o kadar anlamsız ve çekilemez geliyordu ki tek çözüm yolu bütün sorunları kökten çözmek gibi geliyordu. yani ölmek.

inançlı bir insan değilim yani beni bundan alıkoyacak bir inancım yoktu. sadece kafamdan asla gitmeyen "ya ben bugün kendimi öldürdüğümde yarın olabilecek güzel ihtimalleri de öldürüyorsam" düşüncesi vardı. sonra sabırla hayatıma devam etmeye çalıştım. yavaş yavaş düzelmeye başladı bir şeyler. gerçekten çok yavaş oldu. şuan dönüp geçmişe baktığımda ne kadar sabırlı olduğuma şaşırıyorum.

kesinlikle sabretmeye değerdi. iki yıl önce ölmeyi dileyen ben şuan hayat neden bu kadar kısa diye söyleniyorum. umudunuzu asla kaybetmeyin. unutmayın, mücadele ettiğiniz şey kendi hayatınız :)

dünyadan gitmek istiyorum sadece. tek çaresi ölüm gibi.

içsel bir bunalım. ölmek istemiyorum da yaşamakta pek cazip gelmiyor. arafta kalmış bir hayat.

en karanlık hevestir.

evime pire geldiğinden beri yaşadığım ruh halidir. evet evime apartmana giren kediden dolayı pire geldi ve tüm apartman ilaçlanmadığı sürece gitmeyecek. her akşam 1-2 tane yakalıyorum ayağıma konuyor da. bunlar ölmüyor, ben ölüyorum! geçen hafta temizlik yaparken karıştırdığım kimyasallardan dolayı gerçekten ölüyordum bu arada hastanelik oldum. sonra eve geldim ve lanet olası oçlar hala oradaydı! allahım sabır ver ben nasıl kurtulacam bunlardan?!