ölmek istemek

aylar sonra, bu sabah duyduğum istek. öyle büyük bir acı yaşıyor değildim; sadece gözlerimi açtığımda, birkaç dakika yatakta yuvarlandıktan sonra keşke şu an ölü olsaydım diye düşünüverdim. normal olma hevesim, bu uğurda harcadığım çaba, hedefe ulaştığımda sönüverdi. ben bu muydum? uyan, işe git, tekrar uyu. bu ev, bu yıkık dökük eşyalar, beş para etmez çamaşırlar... kurtul buradan. hem de derhal!

zaten ölü olanların isteyemediği şeydir.

bir kere aklınıza girdi mi , arada bir yoklamaya başlayan his.. mutsuz olunca daha derinden hissedilir belki ama bazen en mutlu anınızda bile gelip içinize oturur.

nice sebepler barındıran bir istektir.

kimi zaman yalnızca bir acının yaratmış olduğu derin ıstırabın sonucunda aklımızdan geçirir ve kurtuluş yolu olarak sunarız kendimize. bu ıstırap ise bazen göz pınarlarının tamamen kuruduğu anlarda, bazen artık nötrleşmiş yahut anlamsız kahkahalara dönüşmüş suratların arka planlarındaki zihinlerde yer edinmiştir. kimi zaman da yalnızca bir acı çektirmek için var olur zihinde. değerimizin anlaşılmasının hayali ile karşılık bulur ancak unutulmamalıdır ki değer, yaşam, umut anlarda var olur ve kaybolur. kader ve kaderin getirileri belki daha çoktur ama yaşam kontrolümüz azınlıkta bile olsa yaşamımız ve benliğimiz var oldukça kıymetliyizdir.

zor olan intihar etmek degil zaten surekli intihar etmek istiyor olmak. ne menem yasantidir o.

ölmüyorsam, allah selamet versin annem babamın sağ olmasındadır.
ben, onların ölümünü içer eder, hayır asla tabii ki, fakat mecburen kaldırırım.
mesela babamı düşünüyorum. ben ölsem. namaz kılarken, ağlayarak ölür.
annem, hemen ölür.

ölmüyorum bu yüzden. annem babam vefat ederse, allah gecinden versin, ertesi gün ben ölürüm.
yaşayamam. yaşayamam. abimi unuttum sanmayın. çok radikalim bu konuda. abim yoksa mastor yok.

konussak konusuruz ama turk ceza kanunu madde 84 elimizi kolumuzu bagliyor.