ölmekten korkmak

ölümden korkacağım bir durum yok.
sonuçta bir son var.

asıl korkulması gereken mevcut şartlarda yaşamak değil midir sizce de? düşünsene 200 yıl yaşadın hem de türkiyede, kim bilir nelere şahit olacaksın, kaç defa şunu göreceğime yerin bin kat dibine girseydim diyeceksin vesaire..

bence ölüm güzel bir şey, zaten teknik olarak ölmek diye birşey de yok. kıyafet değiştireceksin hepsi bu .

ben ölmekten değil hayatta kalırsam göreceklerimden, sevdiklerime zarar gelir de onları koruyamazsam diye korkuyorum.

insanın korktuğu bir şeyle yüzleşmesi ona duyduğu korkuyu azaltır. bu nedenle ölüm korkusunu azaltmak için deniz komandolarını elleri ayakları bağlı havuza atıp yüzmelerini isterler.

yüzemeyip boğulurken kurtarırlar veya boğulduysa sağlık ekipleri geri getirir. geri getiremezler eğitim zaiyatı olurlar.

yine aynı şekilde kara eğitimlerinde üzerlerine gerçek mermilerle ateş açıp güvenli bir mesafeya el bombası atarlar.

bir süre sonra ya ölüm korkusunu yenersiniz ya delirirsiniz ya da zaten eğitim sırasında kaza sonucu ölmüşsünüzdür.

bu nedenle elit birliklere katılım çok olsa da çok az kişi eğitimi tamamlayıp başarılı olabilir.

aynı şekilde bazı insanların da extreme sporları bu askerler gibi ölüm korkusunu yenmek için onun üstüne gitmeleri ile açıklamaya çalışanlar vardır.

mukadderat.
elden bir şey gelmez.
şu an olsa korkmam misal hık gittin ne yani yarım kalır bir tanımım o olur. dünyayı kurtarmıyorum ki neye kalacak gözüm arkada. dünyanın en muhteşem sanatçısı olsam misal neye fayda? hangi sanatçı durdurabilmiş ki dunyadaki bencilliği, açlığı.

su an ölsem hiç zararı yok ne bana ne de dünyaya.

kimse o ana gelene kadar aklına bile getirmez ölümü. sürekli ölüm korkusuyla hayatı sürdürmek sağlıklı akıl işi değil. ancak o ışığı görüp ucundan döndüğünüzde ufak bir hatırlatma yapar kendisini.

ölümden gram korkmuyorum da acı çekerek ölmek korkutuyor. bir kere yaşadım, bir an önce ölmek için yalvarmıştım resmen. tekrar aynı ya da benzer bir acıyı yaşama ihtimalini düşünmek bile istemiyorum.

ölmekten değil yarım kalmaktan korkun. insan bir işaret parmağı olmadan bile yaşamaya kalksa hayatı kolay olmaz. insanların bakışları bile o hayatı zorlaştırmaya yeter. yani ölmek değil sürünmek zor olan ve korkulan.

tolstoy - itiraflarım

*arthur schopenhauer'un tolstoy'un fikirleri ve bazı eserleri üzerinde derin etkisi vardır.

artık korkmuyorum. sadece insanlara zahmetten çekiniyorum... bir yıla yaklaştı, arkadaşımın babası evin aşağısında kapıda kalp krizi geçirip öldü.

kimsenin yanında ölmek istemem.

uyku iyi. dürtecekler. dürtecekler... dürtecekler...
evde bir haykırış.

-hayat bitti -

ölmekten ziyade çok sevdiğim bir insanın ölmesi veya ölecek olursa, benden önce ölürse ne yaparım korkusu
benden önce ölürsen ne yaparım lan mesela
ailem dışı hayatımda yıllardır görüşmediğim senede 2-3 haberleştiğim kişinin ölümü olsa benden önce
ne çok yıkılırım diye düşünüyorum..
iyi şeyler düşünemedim bu gece nedense
ruhsal olarak birbirinden kopamayan ama kaybetmeye mahkum edilmiş iki bedenin eksildiğini düşündüğümde vücudumda bir reaksiyon oluştu desem yeridir. kafamda idealize ettiğim o gerçekliğe baktığımda vâr oluşsal sancılarımla baş başa kaldım bu gece. saatlerdir baktığım bu ekranda umut aradım bu gece de görebilme, durabilme, gitmeme umudu gibi. umut edebilmekte çok pahalı gibi bu son günlerde.. seni nasıl sevdim bir bilsen. hep sevdim tek seni sevdim öylesine hoş bir telaş içinde ve zamanla bir bin telaşsız. çünkü sen hep gittin, çünkü ben hep buradayım burada ansızın.. senin dediğinin aksine bendir o en yüksek duygum sana karşı gururdur ve yine bendir o nefret katmanlıdır ve benim nefretim sana olan bağlılığımdan geliyor şayet gidersen benden önce olmasın bundan haberim
işte o gün ben yaşayamam devam da edemem sevgiler

bilinmeyen şeyleri sevmiyorum şahsi olarak. bu da huzursuz ediyor. ha tamam cehenneme gidiyoruz hepimiz cennetlik insan yok bu yüzyılda kitaba göre ama olsun sevmem ben belirsizlik.

ahmaklıktır. en garanti şey herkes ölecek.

güzel şeyler arttıkça yüklenen korkudur. hiç bırakıp da gidesim yok dersin. bir de nereye gidiyorum dersin. sahi nereye gidiyorum?