ölmekten korkmak

ölümden değil de başıma ne geleceğini bilmemek korkutuyor. bir kaç gün önce yanımda çay içtiğimiz güzel adam bugün köyünde toprağın arasında üzerinde bir düzine tahta birkaç briket ile toprağa paketlenmiş vaziyette. sonuçta hepimizin sonu da bu.

ölüm yolculuğun tamamlanmasıdır. korkma, o yolculuğu herkes tamamlayacak.
artık buradan ne anlarsan.

keşke korksaydım. ölmekten korkmuyorum ama düşmekten(hem mecaz hem gerçek) çok korkuyorum..

kim korkmaz? en delikanlı halim korkuyor. ölümü düşünmek beni ardımda bıraktıklarım için çok üzer. bir de yalan yanlış bir ahiret inancım vardır. rahmetli babannnem derdi ki, gelip soracaklar, soracaklarına halen kesin cevabım yok.

allah güzel kullarını affedermiş, benim de güzelliklerim oldu biraz, belki acır bakıp.

uzun zamandır, yıllardır en büyük günahım içki. içtim diye de azap edecek allah'a gıkım cıkmaz. allah der ki, benden umut kesmeyin.

ben zaten yarın bir gün çok pis bırakacağım her şeyi, herkese kafayı eğip gezeceğim, tebessüm edeceğim sadece, konuşmayacağım bile belki. sen eskiden günahkar değil miydin? neden döndün diyecekler, tebessüm edeceğim.

neden bir kız çocuğum olmadı, belki hakkım olmayarak bunu haykırırım yanarken.

esas yaşamaktan korkmak gerek.

çünkü yaşadıktan sonra ne olduğunu kimse bilmiyor.

öldükten sonra ne olduğunu ölen biliyor artık..

hem hayatta hem de ölü olacağın 1 an bile olmayacağından mütevellit ölüm için kaygılanıp korkmak gereksizdir demişler..

evrimsel sürekliliğin devamı için yaşamaya çalışmak gerekir. ölümden korkmayan canlılar sürekliliği sağlayamaz. doğal seleksiyon sonucunda yok olurlar.

layığı ile hayatını yaşayamayan insan korkar ölümden. korkmalıyız da hele bu zamanda insanların ne dili ne eli ne gözü durmuyor. hadi bunlar durdu diyelim bir şekilde ama aklı durmuyor. fani dünyada hem eylemlerin hem düşüncelerinden sorumluyuz. sorumluluklarımızı yapmazsak vay halimize. mükemmel insan yoktur ama düzelten insan vardır. asıl korkacak olanlar mükemmel olduğunu düşünen ve düzeltme gibi bi düşüncesi olmayan insandır. kurtuluş değildir ölüm. asıl öldükten sonra başlıyor yaşam.

niyet sevgiliye kavuşmaksa korkmamalı; iyi bir insan olmaya çabalamalıyız. bedenimizden geriye kemikler kalacak, ruh ise ait olduğu yere dönecek. umarım güzel olur sonumuz.

ölmekten korkmak değil de mesela denize atlayıp derinlikten görünmeyen kazığa kafayı saplayıp ölmek.
düşmekten değil de, düşüp arka üstü kafayı taşa vurup yarmak.
hayalgücümden korkuyorum sanırım.

teknik olarak bence çelişki.

neticede sizi ölümden kurtaracak tek şey ölümdür yine.

dolayısıyla kurtarıcıdan korkmak neyi değiştirir?

(bkz: çok şükür bugün de kafa açtık)*

ben varsam ölüm yok.
ölüm varsa ben yokum...

neden korkayım demiş yazar...
ama tabi aslında o ölümden değil acılı ölümden korkmak.
uykusnuda ölende var bir arabanın altına paramparça olanda.
ölümün bile hayırlısı diyorlar ya bak ben buna inanıyorum üstadım. onun bile hayırlısı...
tanrı varsa hepimize sessiz sakin acısız ölüm versin.
yok eğer yoksa.. sakin yaşayın lan zıpçıktı gibi ölmezsiniz umarım. ama türkiyedeyiz baba bellide olmaz hayırlısı yinede dediğim başlık.

ayıp değildir.sadece onursuz bir şekilde ölmek korkutur onuru olanı.

müslüman adam ölümün bir son değil ebedi hayatın başlangıcı olduğunu bilerek ölümden korkmamalıdır yoksa niye ebedi hayata iman ettin zayıf müslüman veya diğer dinlere inanıyorsa tabi korkar.

hayattaki tek gerçeklikten neden korkayım?

cennetlik değilim ondan hep bu mevzular

ölmekten korkmamak için de ölmek gerekiyordu ama.

korkmam diyen yalan soyluyordur zaten.

sigara içmeye benzetiyorum.

öldüreceğini bile bile içer insan. bilir ancak korkmaz. yalnızca korkulması gerektiğini bilir ama sanıyorum deneyimleyemediğimiz hiçbir şeyden gerçek manada korkmuyoruz. belirsizlik, en gergin rahatlık sanki.

sigara kullanmayan için de şöyle anlatabilirim,

bir doğal afeti duyarsınız haberlerde, orada burada.
ne kadar korkunç olduğunu bilirsiniz ancak hiç deneyimlemediyseniz sanki başınıza asla gelmeyecek gibi hissedersiniz.
afet beklenen illerdeki insanlar dahi bu hisle yaşar. sanırım günü, saati belirsiz olan her şey, insanda bu hisse yol açıyor. korkması gerektiğini biliyor ancak onu hissedemiyor.

insan biraz da korkuya aşık sanırım çünkü deneyimlediği çok gerçek bir şey var esasında.
nedir o?
yaşamak elbette. tüm zorluklarına, korkunçluğuna rağmen yaşar insan. öyle ki bile isteye atılır daha önceki yaşadığı korkunç tecrübeye yeniden.
bu da insanın korkulardan da haz duyan bir canlı olduğunu düşündürüyor bana. heyecan, adrenalin.. sanırım bunların temelinde dahi korku yatıyor.

yaşadığını hissetmek mi istiyor yoksa insan? bunu hissetmek için ölümün kıyısında dolaşıp kendine hatırlatıyor olabilir.

bir de ruhani boyutu var işin. inançlar vs.
bu alanda kişi bazı konularda yetersiz hissedebilir veya elinden geldiğinin en iyisini yapmış olmanın huzuru içinde de olabilir.
burada yetersiz hisseden kişi ölümden bir hayli korkarken elinden geleni yaptığını düşünen huzurlu kişi, ölümü neşeyle, olgunlukla ve arzuyla da karşılayabilir. kişinin öte aleme inanması, onda kavuşma tutkusu yaratabilir.

yaşamaktan korkmayan insan
ölümden mi korkar?
merak içinde yaşar insan.
hayatı sevse de sevmese de tutunmasının sebebi budur çoğunlukla.
bir sonraki hamlesi ne olacak hayatın? bilmek ister insan.
bilmek istediği şeye çekilir, korkudan ölse dahi ona çekilmekten alıkoyamaz kendini insan.
gizemler, insanı yakalar ağına.

ölüm de böyle bir gizem işte.
çeker insanı kendine, düşürür ağına.
korksa da insan, yaşar koşar adımlarla,
kavuşmak için ona.