ölümden dönmüş yazarlar

gençken kalbimin altından bıçaklanmıştım. ölümden mi döndüm bilmiyorum ama nefes alamamak çok kötü nefes almanın kıymetini bu şekilde bilmek biraz acı oldu.

2018'de hastalanıp yoğun bakıma alındığımda kalbim durup yeniden çalıştırılmıştı. yani talihsiz bir olaydı ama kısmet.

hayatımın gerçekten film şeridi gibi gözümün önünden geçtiği bir an oldu. annemin ağladığını polislerin yerde yatan bana bakışlarını falan görmüştüm. yıllarca havuza girmekten korktuğum bir boğulma hikayem var.

2018 yılının ağustosunun 17. günü. evde çantam, tüm ekipmanım hazır. tatil rotam belli. iş yerinden eve doğru yola çıkıyorum. önümde 30 km var ve her zamankinin aksine aşırı sakin, keyifli bir sürüş yapayım diyerek atlıyorum motosiklete. aheste aheste ilerliyorum. eve bi 7-8 km kala sağ şeritte önüm arkam bomboş 100-110 gibi bir hızla ilerlerken makas atarak gelen bir hafif ticari tam yanımdayken önündeki araca çarpmamak için üstüme kırıyor ve arka tamponu motosikletimin ön tekerleğine çarpıyor. çarpmanın etkisiyle havalanıyorum ve ileri doğru uçarken yere ilk temas eden sol elim oluyor. sonrasında da takla atmaya devam ediyorum yaklaşık 30-40 metre. takla atarken gözümün önünden araba tekerlekleri geçiyor yarım metre filan farkla ve ne zaman kafamı ezip patlatacaklar diye düşünüyorum anlık olarak. nihayetinde takla ve sürüklenme sona erdiğinde emin olamayıp bir beş saniye kadar yerde yatıyorum. ayaklanıp bariyere doğru yürüyüp oturuyorum. motor benden sonra bi 100 küsur metre daha sürüklenip bariyere çarpıp parçalanıyor. ilk 30 saniye geçtikten sonra vücudum baştan sona alev alıyor sürtünme nedeniyle, kollarım asfaltta zımparalanmış ve kanıyor. kaskı çıkarıyorum ve adrenalinin getirdiği aptallaşma haliyle elimi cebime atıp sigara çıkarmaya çalışıyorum ama sol elim resmen çalışmıyor. "aaa kırıldı herhalde" deyip diğer elimle çıkarıyorum sigarayı. sonrası ambülans, paramparça olan sol el bileğime yapılan ameliyat, birkaç günlük bir müşahede. yine ucuz atlattık deyip çıkıyorum hastaneden. bu ilki. gerçi. diğerlerini de başka bir gün yazarım belki bu başlığa.

2012 mayıs kuzenlerle tatil planı yapıyorum. bir gün öncesi aracıma lpg fulleyip 2 de dolu mutfaktüpü ile köye giderken araçla takla atıyorum.dalmışım. ilk taklada uyandım ayağım gaz pedalında kalmış. havada 3 tur döndüm. dördüncüde tekerleri üzerine oturdu araç, tüpler arabadan fırlamış. ben toros dan tek parça çıktım. kemerim olmasa beni de fırlatırdı sanırım. aracın metal kaportası konserve kutusu gibi ezilmişti. çok şükür tek taraflı kazaydı.

geçenlerde... mide kanaması... beşinci gün hastaneye gidiş... tansiyon 9/4... 5 ünite kan kaybı... endoskopi esnasında nefes durması...

ölmedik... döndük...

20 yıldır ekstrem sporlarla uğraşmak, kahramanlık ile aptallık arasındaki ince çizgide yanlış yerde olmak, komünist olmak ve en önemlisi bu ülkede yaşamak yüzünden arkadaş olduk ölümle..

her gun itina ile olup olup donuyorum.

bir arkadaşımın kullanmakta olduğu araba ile gece 23 sularında, tam altı takla atarak savrulduğumuz tarlada ancak durabildik. (alkollüydük ve uyarıma rağmen de çok süratliydik) arkadaşım sanırım ilk çarpma anında arabadan savrulmuş. yol kenarında baygın yatıyormuş.. gelen ekip ve duran diğerleri beni ambulansa binmeye zorlarlarken, ben on onbeş dakika boyunca araba ve çevresinde onu aradım ve çevredekilere arabayı kullananın ben olmadığımı anlatmaya çalışıp ikna etmekte de zorlandım. haklıydılar da çünkü arabanın arka camından beni zorlanarak çıkarttılar.
(evet tanrıyla aram kötü, yanına istemedi beni farkındayım. olay sıcağıyla anlayamasam da sonrasında ufak tefek kaporta hasarı almış olduğumu da anladım.)

birkaç tane var da en tuhafı bu.

çocuktum, hayal meyal hatırlıyorum. gece çok geç bir saatte bir yerden dönüyoruz. kalabalığız, tek araba var. ormanlık denilebilecek bir alanda araba arızalandı, herkes indi.
bana "sen inme" demelerine rağmen bir süre sonra indim. etraf zifiri karanlık.

6-7 kurt var bu alanda görüyoruz evet bildiğimiz kurt öyle çok da uzak değil. aracın içindeki ışıkları yakmadıkları için indiğimi fark etmemişlerdi. şoför telaştan, uykusuzluktan beni unutup hareket etti.
aracın arka kısmına vurunca durdu. asla unutamadığım bir olay. hâlâ o kurtların gözlerinin parlamasını hatırlarım.

nasıl olduğunu anlamadığım bir olayı paylaşmak istiyorum ki hala o ana dair bir bilgim yok.

çocuktum, annemler akşam yürüyüşe çıktılar ve bende evdeydim. bir ara televizyonun karşısında nasıl olduğunu anlamadığım şekilde uyuyakalmışım ki işin garip tarafı uyuyakaldığımı bile hatırlamıyorum. bir süre sonra uyandığımda, etrafımda bir sürü insan vardı, annem ağlıyordu; karşı komşumuz yanımda kur- an'ı kerim okuyordu...

diyeceksiniz ki ne alaka? güya uyumuşum ( duruma insani olarak verilebilen en iyi açıklama bu) ve kimse ne yaparsa yapsın beni kaldıramamış. öyle ki öldüm sanmışlar. bu sırada hayati tepkilerim( nefes alma- nabız) varken, çok uzun süre boyunca hiç bir şekilde uyandırılamamışım. evin kapısını 50 kere çalmışlar hatta içeriye çilingirle girmişler düşünün ki bu süreçlerin hiç biri bende yok. bir anda durup dururken, kendi kendime şak diye gözlerimi açtığımda, bana deney faresiymişim gibi bakan, bir apartman dolusu insan vardı etrafımda. uyuduğum iddia edilen süreçte herhangi bir paranormal bir boyuta gitmedim, doğaüstü bir deneyimim olmadı. o kısım sadece boşluk.. hiç bir şey bilmiyorum ve hatırlamıyorum.

yıllar geçti, hala bana o gün ne olduğunu bilmiyorum ama uyumadığımı biliyorum ve hala ne olduğunu inanılmaz merak ediyorum..