ölümden korkmamak

korkmuyorum çünkü ölüm bir başlangıç daha güzel bir yerde.

bununla kalmıyor ki. şöyle bir diyalog yaşamıştım konu içeriğini yazmamam daha doğru olur.
- ... ..
+.. ...
- ... ..
+.. ...
- e nası yani korkmadın mı?
+ e iyide ben korkmam gerektiğini bilmiyodum ki
gözüm de kara evet. kömüre çalıyor. korku hissini söküp atalı çok oldu. e biraz da gece hayatının/dünyasının etkisiyle başkaca şeylere evrildi bu. dert değil. velhasılı kelam. ölene kadar her gün yaşa mottosu. yaşayın. dolu dolu.

ölüm gerçeği ile yüzleşenlerin böyle bir korkusu yoktur...
allah içlerinden söker alır. kimse hasta yatağında veya erimiş bitmiş tükenmiş bir vaziyette bu dünya hayatını sürdürmek istemez. hastalıklar, ağır sorunlar sizi kabullenişe götürür. ölümün korkulacak bir şey olmadığını, hatta tanrının insanlara bir lütfu olduğunu düşünürsünüz...
bir takım imtihanlardan geçtiğinizde bu korkusuzluğa ve teslimiyete daha kolay ulaşıyorsunuz. ölümü olgunlukla karşılamak için illaki hastalanmanız, zorluklarla yüzleşmeniz gerekmiyor elbette.
ama hastalıkların, kazaların belaların rolü çok büyük. eğitiyor, öğretiyor, yola getiriyor insanı.

kendimden değil de, yakınlarımın başına gelmesinden dolayı korkuyorum.
zaten gelecek amenna da bizimkisi acizlik.

ölümden değil de, boş yere ölmekten korkuyor daha çok insan.

ya da salt olarak ölme hissinden değil de, arkasında bırakacağı üzüntüden daha çok korkuyordur.

delikanlılığın devri bitti artık. kimse şerefli bir ölüm değil, sadece ve sadece acısız bir ölüm bekliyor...

teknik olarak bir insan ölümden korkamaz - ölüm varken o insan yoktur, o insan varken de ölüm yoktur. ancak bizi ürküten nokta zihnimizin bu türden bir bitişi kabullenmek konusundaki isteksizliğidir. bu isteksizlik yüzünden bir devam algılanır ama bu devamın nasıl olacağı sorusu asla ve asla algımıza gelemeyeceği için bu gerilimi yaratır.

bilinç denilen şey kendini incelemek için kendine yabancılaşamadığı için kendi yokluğunun ne olduğunu hayal edemez. tarihte muhtelif ötedünya tasarımları olsa da bu tasarımların hepsinde bilinçli ve şuurlu bir insanın olduğu varsayılan bir kabuldür. bu, bir anlamda, balığın su haricinde bir hayatın nasıl olduğunu düşünmeye çalışması gibidir. teorik olarak düşündüğünü varsayabilir, suyu yadsıdığını düşünebilir ama asla bunu başaramayacaktır.

ancak zihin yine de bu konuda merak etmekten ve cevap üretmeye çalışmaktan duramaz. zira zihnin en sevmediği yanıt "bilmiyorum" yanıdıdır, buna iyi kötü ama paranormal ama bilimsel bir yanıt getirmesi bu belirsizlikten daha tatmin edicidir.

yalan. yalanın daniskası. korkmuyorum demek bir halt demek değil. bir ölüme şahit olmamış kişi beyanı. o göz bebeklerinin nasıl büyüdüğü o son çırpınış. ölüm korkunun başkentidir. aşklar acılar biter geçer ama o geçmez geldiyse sen geçmiş olursun. ölümden korkmamak cesaret göstergesi değil, insan etkileme beyanıdır. (bkz: yalanını sevsinler)

günümüzde ölümden değil yaşamaktan korkmalı bence insan.

kimin ölümü olduğuna göre değişen bir olgudur

zor olan mayına basmış olmak değil, bastığında ayağını kaldırdıktan sonra olacakları düşünmek.

yani korku geleceğe dair bir durum. ironik olansa yaşayanlar açısından ölümle gelen bir gelecek yok. ölümden sonrası yok diyen için ölüm geleceğe dair bir konu değil.

hayatta olan insanlar geride kalacaklar için korkarlar ve bu korku ölüm korkusundan farklı olsa da onunla birlikte düşünülür.

(bkz: ölüsü olan bir gün ağlar delisi olan her gün ağlar)

ölmekten değil de.

arkamda hüzün hariç hiçbir şey bırakamamaktan korkuyorum, ve de sonrasından. çünkü bilmiyorum...

ölüm korkulacak bir şey değil bu dünyada özgür olamamaktan korkmak gerek.

bizi ölümsüzleştirecek olandan korkmak anlamsız.

ölmekten kurtaracak yegane şey yine ölümün kendisidir.

trenden korkmak anlamsız, çünkü raydasın. o tren er geç çarpacak. durduramamak acı ama çare de yok.

ölümden korkuyor muyum?
hayır.
okuyan binlerce laf eder bu söze. ölümle ne kadar karşılaştığına ve onu ne kadar düşündüğünden çok nasıl düşündüğünle ilişkilidir bu konu.

ölüm bir kurtuluş diyenler için bu dünya ne kadar azaptı bilemezsin.

oysa ben şöyle düşünürüm. herşeyi al ama herşeyi. senin olsun. elinde olan hergün bitmekte. gençliğin, paran ve zamanın.

o halde neden korkasın ki zaten ölmekte olan sen ölmekten.

korkmak ne kelime, bekliyorum.

kaybedecek bir şeyi yoktur. olur öyle şeyler.

ölümden korkmamak için yaşayan ölü olmak gerekir sanırım.
ben korkuyorum. çünkü ölürsem geri gelemem. özlerim ben. ailemi, evimi, ocağımı, halımı. güzel günlerimizi, kahkahalarımızı.
seviyorum yaşamayı.

ölmeyi bayılmak sanıyonuz galiba iq?

ben korkmuyorum. zaten günün birinde olacak bir şeyden korkmak garip geliyor. yalnızca benim yapmak istediğim şeyler var ve onları yapmadan ölmek istemiyorum. bu nedenle kötü bir alışkanlığım da yok mesela. çünkü organ bağışı yaptım ve ölmeden önce yapmak istediğim son şey bir insanın hayatını kaliteli bir şekilde sürdürmesini sağlamak. bunu da ancak organ bağışı ile yapabilirim ve bunun için bedenime iyi bakmam gerekiyor.

can benim mi ki vermekten korkayım.