ölümün ansızın geleceği gerçeği

herkesin bildiği ama bilmezden geldiği büyük gerçek.

hiç aklımdan çıkmayan, ne benim için, ne sevdiklerim için, hep düşündüğüm, son aylarımın en tek gerçeği.
ve ölümü düşündükçe, sürekli karşınıza ölenlerin havadisleri çıkar, gelir, duyarsınız.

ölümün bir "hık" kadar yakın olduğunu da bilerek ve tüm şekilde çağırarak, tüm belirtiler varken.

burada şöyle bir şey soruyorum kendime.

ölmekten mi korkuyorum? nasıl öleceğimden mi? nerede öleceğimden mi? ölünce etrafımdakiler ne yapacak diye mi merak ediyorum? ölünce ailem ne halde olacak diye mi düşünüyorum? hepsi mi?

hepsi.

böyle ölecek olmak çok zor. birkaçını elemem lazım.

doğruluğu tartışılsa da son zamanlarda yaşanan ani ölümleri koronavirüs aşılarına bağlıyorlar. hatta, alman aşıları baş şüpheli. ben de çoğunluk gibi bize dayatılan bu alman aşılarından üç doz vuruldum. artık saatli bomba gibi patlamayı bekliyorum.

ansızın gelmesini tercih ederim ben. geleceği günü anı bilmek beni bugünümden eder. bir dakikam bile varsa rahat bir şekilde akışında yaşamayı tercih ederim ben.

bir hediyedir aslında. belirsizlik umudu doğurur, umut hayata bağlar. ne gün öleceğini bilmek her gün ölmeye eş değer bile olabilir

luayik sistem bana hayat hakkı vermedi. ahitet imancım da var. pek bir şey kaybedeceğimi düşünmüyorum.

'uyanmaktır'

demiş bilen biri

tanrı sevgisiyle kalbi titreyenin başka şeyle içi titremez, aşk korkusuzluk iksiridir.

bazen ansızın gelmez, bas bas bağırır geliyorum diye. sadece sen göremezsin.