otobüste ağlamak

otobüste telefonuna bile bakmayan biri için şaşılası şeydir, hayatımda tek bir kez otobüste ağladığımı hatırlıyorum.*

ne şoför ne de yolcular umrundadır ağlayanın, otobüste ağlamak, bir insanın yaşayabileceği en acı şeylerden biridir nazarımda..

acıtır..

t/ otobüste ağlamak konulu başlık.

ben de dolmuşa bindiğimde ağlıyorum. *

bu benim cokca basima gelmis olaydir. biri gordu mu gorecek mi telasindan biraz rahat edemiyosunuz ama o gozyasinin dusme vakti geldiyse otobuste misin biri mi sana bakiyor bunlarin hicbirini dinlemiyo maalesef. ama tavsiye etmem aglayacaksaniz ziril ziril aglamak daha guzel. biriktirip gecenin korunde tek basiniza en derin karanliklarla birlikte akitabilirsiniz gozyaslarinizi*

kendimi yapayalnız hissetmiştim. dersten dönüyordum ve ne yapıyorum diye düşünürken ağladım uzunca bir süre. allah'tan neredeyse boştu.

146 otobüsünde bakırköye giderken çalma listemde bir şarkıya denk gelip ağlamıştım *ve aynı zamanda da tutunmaya çalışıyordum otobüs çok kalabalık olduğu için xd. arkamdaki kadın da ileleyebilir misin çok daraldım falan diyordu bana. ağladığımı belli etmemeye çalışırken en sonunda hıçkırmaya başladım ağlarken. daha fazla rezil olmamak için de yarı yolda indim, biraz da öyle ağladım.
sakinleşince bu yerde lavaboya gidip tekrardan makyajımı yaptım ve hiçbir şey olmamış gibi gideceğim yere gittim. o günün sonunda da o zamanki sevgilim benden ayrılmıştı kxjdjdkdjs. ama sabah çok fazla ağlamış olduğum için ona herhangi bir üzüntü duygum kalmamıştı o günlük.

bu da böyle bir anı.

(bkz: nuri bilge ceylan)

cam kenarıysa daha kolay ama koridorda ağlamak çok zor. bir de ağlamaklıysanız yanınıza peçete selpak gibi bir şeyler alın.
burun da akıyor. hüzün bile yaşanmıyor o burun akıntısıyla.

otobüste değilde dolmuşta ağlamıştım, annemle dışarıdaydık zaten aramız bayadır iyi değildi, sürekli bana bağrıyordu. neyse atm den para çekecekti yine bilinçsizde bağırdı bana artık ben de dayanamadım dedim ki anne sen işini hallet ben eve gidiyorum yorgunum dedim fakat bunu derken boğazımda kocaman bir düğüm vardı tabii. o da yok gitme kızım özür dilerim gibi birşeyler söyledi ben de sorun değil dedim ama dolmuşta yol boyunca sessizce hıçkıra hıçkıra ağladım durmadan ve açıkçası umrumda da hiç değildi. allah kimseyi ağlatmasın.

liseye terfi ettiğim yazdı. gelibolu'dan gümüşyaka'ya geçerken otobüste çanakkale mahşeri diye bir roman oluyordum. arkadaşlık üzerine oldukça duygusal bir kısmı okurken hönkürdüm gitti.

ağlarken arkamdan gelen fısıldaşmayı duydum. bir teyze ve amca benim hakkımda tartışıyorlardı. amca belli ki merak ediyor, öğrenmek için sordu soracak. teyze zor tutuyor, bırak çocuğu sevgilisinden falan ayrılmıştır diyor. döndüm neden ağladığımı söyledim yüzlerine öyle bir ifade takındıklar ki sanki benim varlığımı bile yeni fark etmişler.

bu insanlar neden böyle lan! hayır yani benim hakkımda konuştuğunuzu duydum işte, neden salağa yatıyorsunuz? bir şey de denemiştim gerekçeleri olsun.

bir gün otobüste ağlıyorum ama nasıl ağlamak. belediye otobüsü bu arada. için için ağlıyorum kimse duymasın diye sessiz sessiz ağlamaya çalışıyorum kafam önde deve kuşu misali saklanıyorum ağladığımı kimse görmesin diye. normalde kolay kolay ağlayan birisi de değilim hele insanlar içinde hiç... . yanıma bi teyze oturdu ben hala ustaca ağlamamı sakladığımı düşünüyorum. teyze birden bana kızmaya başladı "ağlama artık be git evinde ağla kızım" dedi. bakırköyün gergin teyzelerinden belli derin bir çekip "tamam teyze ağlamicam" dedim önden bir amca "yazık kıza bırakta ağlasın" diye teyzeye yükseldi teyze ona çemkirdi amca onu kınadı derken benim ağlama arada kaynadı. şimdi de neye o kadar ağladım hiç hatırlamıyorum boşuna kavga ettirdik yaşlıları.

yıllar önce yaptığım bir yolcuğunu aklıma getiren başlık. yola çıkmak istemiyordum çıktım. hiç bir yere varmak istemiyordum vardım.

tek kelime ile zayıflık, ağlayan zırlak insanlara zaten tahammül edemem hele bir de otobüste ağlayanı görürsem ilk durakta inerim kimsenin duygusal yıkılışını, zayıflığını görmeye tahammül edemem.

hiçbir şeyi umursamadığın raddeye geldiğin belki de en loser olan anlardan biridir, bir diğeri de kütüphanede ağlamak nereden biliyorum diye sormayın.

hiç başıma glemedi. ağlayan başka birini de görmedim. o kadar insanın içinde üzgün olsam da ağlayamam herhalde.

çok güzel eylem. güneş gözlüğü takarken tabi.

dramatik bir sahne. sanki otobüs gidiyor da sizi de arkasına bağlamışlar sürükleniyorsunuz. insan atmosfere kapılıyor, ağladıkça ağlayası geliyor.

işin dram kısmını bir kenara bırakırsak öncelikle cam kenarında olmanız gerekmektedir. koridor kısmında ağlamak çok zordur hem utanırsınız hem odaklanamazsınız.

gerekli koltuk temin edildikten sonra kafanızı iyice cama gömer ve kimsenin sizi izlemediğini umarak ağlarsınız.

ilginç bir nokta ise şudur. otobüste ağlarken daha çok göz yaşı çıkar.

pandemide okuduğum şehre son kez gelmiştim eşyalarımı toplamak için. eşyalarım yurtta kalmıştı ve ben mezun olmuştum. zaten bunları düşününce bile üzülüyordum. bir de kpss'ye girmiştim gelmeden 1 gün önce ve büyük umutlar bağladığım sınavım çok kötü geçmişti. gene de kendimi salmayım son kez şehri turlayım güzelce bi dolaşayım derken de telefonum bozulmuştu evdekilere ulaşamamak ne bileyim işte saate bakamamak gibi basit şeyler bile beni stres etmişti. ve bu yüzden daha gitmek istediğim tek bir yere gidemeden hemen dönmek zorunda kalmıştım. otogara giderken de bir taksiciyle kavga etmiştim ki kendimi sıcağın altında zar zor 3 tane kocaman valizle otogara attım. aksilikler otogarda da peşimi bırakmadı ama bunu başka bir tanıma saklıyorum.*

basit bile olsa aksiliklerin üst üste gelmesinden galiba, otobüse binene kadar ağlamasam bile yolda çok ağlamıştım. asıl ağladığım şey kötü geçen sınavımdı bence tabi çünkü daha üzerinden 24 saat bile geçmeden yola çıkmıştım bir de yalnız başına yurttan eşya toplamak çok dramatikti* ama o zaman bunlara ağladığım için çok kızmıştım kendime. şimdi düşünüyorum da zaten tek başına 3 valizle eve dönmeye çalışmak bile başlı başına anadolulu gariban genç efekti vermiş yani hüngür şakırt ağlamam normal geldi. geçti gitti yani yine de o yüzden böyle kolayca anlatabiliyorum ne geçmiyor ki.

daha kötüsü ise kaldırıma çöküp ağlamaktır.

daha da kötüsü ise araba kullanırken ağlamaktır.